.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Η ΡΟΚ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ

    Γιατί το μέγεθος (της δισκοθήκης) μετράει...


   Παρακάτω είναι ένα σχόλιο του κορυφαίου (μετά τον Νίκο Μαστοράκη) εγχώριου μουσικοδημοσιογράφου όλων των εποχών  Φώντα Τρούσα, το οποίο αναφέρεται σ' εμένα.
   Έχω διατηρήσει ακόμα και τη γραμματοσειρά του. Με κόκκινα στοιχεία είναι αυτά που διαβάζει κάποιος "ανάμεσα" απ' τις γραμμές.

    


>>Κι ούτε θεωρώ ότι κάποιος που έχει 5000 ή 30000 δίσκους, είναι πιο καταρτισμένος στο ροκ (βιωματικά και "φιλοσοφικά") από μένα.<< 
Καλά, τα «βιωματικά» και τα «φιλοσοφικά» τού τα χαρίζουμε του παπαροροκά. Άκου «βιωματικά»!! 
Τι βιωματικό έχει να προτάξει αυτός ο καραγκιόζης, το οποίον οι υπόλοιποι Έλληνες που ακούνε ροκ δεν μπορούν κι αυτοί να το προτάξουν;  Έπινε με δυο λαρύγγια, κάπνιζε μπουρούχες πέντε-πέντε με το που ξύπναγε, κοιμόταν σε σκυλόσπιτα, έκανε το γύρω-γύρω της Αγουλινίτσας ξυπόλητος, τι έκανε τέλος πάντων το άτομο και «βίωσε» το ροκ; 
Γιατί αυτά είναι τα ροκ βιώματα!

Είναι καταρτισμένος φιλοσοφικά γύρω από το ροκ; Πού το είδε αυτό; Κάτι παπάρια είναι.  Έχει πάει ποτέ του σε live του Καφάση; Ήτανε μήπως στην ΚΝΕ,  στην εθνική αντίσταση, στον ΔΣΕ; Ούτε τον Φαράκο που είχε κάνει φιλοσοφικό «άνοιγμα» στους χίππις  δεν ξέρει ο άσχετος.



Τον είδαμε πως λούφαξε σε σχέση με τον Marcuse και τις συνεντεύξεις (του Marcuse) που αναδημοσίευσα στο δισκορυχείον. Τι έλεγε ένας φιλόσοφος (για την εργατική τάξη κ.λπ.), που αποτέλεσε εικόνα της αντικουλτούρας (άρα και του ροκ) στα late sixties.
(Βέβαια κάνω πως μου διέφυγε η απάντησή του, για να μην φανεί ότι από Μαρκούζε ξέρω μόνο το όνομα: http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/05/to-1.html
Άλλωστε δεν είμαι μαλάκας να δίνω συνδέσμους,  γιατί τότε πώς θα μπορώ να παρουσιάζω τον άλλον όπως με βολεύει και να κερδίζω τη μάχη των δημοσιογραφικών εντυπώσεων;)


Τι να μας πει «φιλοσοφικά» για το ροκ ο άσχετος; Τις μαλακίες για τους ευδαιμονισμούς, τους ηρωισμούς και τα «σώματα»;  (τί σχέση είχε μωρέ το ροκ με ευδαιμονισμούς, με έρωτες,   με τον αντι-ηρωισμό;)


Τα διαβάζει ο κόσμος (η κοσμάρα μου) και γελάει.
Να τα βγάλει και σε βιβλίο, και να μας το δώσει μετά για να σκουπίσουμε τον κώλο μας (γιατί είμαι και ευκοίλιας και κοντεύουν να μου τελειώσουν τα βιβλία του Νταλούκα, του Κατσάπη, του Σούζα και των άλλων άσχετων). Να το τυπώσει μόνο σε μαλακό χαρτί, γιατί έχουμε και ευαισθησίες…  (του κώλου,  όχι  άλλου είδους – ελπίζω να το καταλάβατε άσχετοι) 


Φυσικά, όποιος δεν έχει δίσκους και δεν έχει ακούσει μουσική είναι άσχετος με το ροκ  (γιατί μόνο αν έχεις τουλάχιστον μερικές χιλιάδες δίσκους,  έχεις ακούσει μουσική και είσαι σχετικός) και πρέπει να το βουλώνει (και ειδικά όταν είμαι παρών, γιατί προσβάλλομαι)


       "όποιος δεν έχει δίσκους και δεν έχει ακούσει μουσική είναι άσχετος με το ροκ και πρέπει να το βουλώνει"


Γιατί η μουσική (και ειδικά η ροκ) δεν (είναι και κοινωνική δραστηριότητα που) ακούγεται στα μπαρ και στα πάρτυ και στις καταλήψεις (που πήγαιναν οι αντιδραστικοί ψευτοροκάδες για να «ευδαιμονίσουν» -αντί να με ακολουθάνε στα σκυλάδικα και στις «γιορτές κνιτο-νεολαίας»), αλλά στα σπίτια μας (=στο καβούκι μας) από τις προσωπικές μας δισκοθήκες (γιατί  η ακρόαση της ροκ πρέπει να είναι μοναχική και καθήμενη σαν τη μαλακία - εξάλλου όταν το ροκ μεσουρανούσε εγώ ήμουν κομσομόλος, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων,  όχι σκατόφρηκας και σκατοπάνκης, γι’ αυτό τώρα προσπαθώ να αναπληρώσω το κενό, νομίζοντας ότι θα το καταφέρω φτιάχνοντας «αρχιδάτη» δισκοθήκη, και πουλώντας μούρη συλλέκτη και «ψαγμένου» σε εκείνους που με κομπλεξάρουν γιατί το έζησαν). Έτσι ακούει και ξανακούει και ματαξανακούει ο κόσμος (δηλ.  εμείς οι γραφικοί  εναπομείναντες σταλινοειδείς, που το ανακαλύψαμε μετά την πτώση του Τείχους, όταν χαλάρωσε η «γραμμή») το ροκ (και το κάθε ροκ - εδώ δεν ξέρω ούτε  εγώ τί εννοώ, αλλά δε μπυράζει, πρώτη φορά είναι;).  Κι έτσι σχηματίζει μια κάποια άποψη (δηλ. από τους δίσκους, άντε κι απ’ τους «Μοντέρνους Ρυθμούς» - γιατί ροκ είναι μόνο μουσική  κι όχι … «βιώματα», «φιλοσοφίες», «ευδαιμονισμοί»,  «αντι-ηρωισμοί» και άλλα κολπάκια  του αμερικάνικου πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, της μαύρης αντίδρασης, των αντικομμουνιστών και των ανθελλήνων). 



Φυσικά, οι μεγάλες δισκοθήκες δεν είναι πανάκεια (φυσικά αυτό  το λέω από ψευτομετριοφροσύνη χωρίς να το πιστεύω, αφού όπως απεφάνθην κατηγορηματικά προηγουμένως: όποιος δεν έχει δίσκους και δεν έχει ακούσει μουσική είναι άσχετος με το ροκ). Γιατί και άλλοι έχουν τεράστιες δισκοθήκες (σαν κι εμένα)  και λένε μαλακίες (εκτός από εμένα). Άρα λοιπόν χρειάζονται τα πολλά και τα ποικίλα ακούσματα (και όχι μόνο ροκ) (π.χ. χρειάζεται σοβαρή ακρόαση σκυλάδικων, αντάρτικων  κλπ), αλλά χρειάζεται και η γενικότερη κουλτούρα  (Φαράκος, ευλαβική ανάγνωση των «ΜοντέρνωνΡυθμών»), ώστε εκείνα που λέγονται δημοσίως να έχουν ένα νόημα (όπως αυτά που λέω εγώ εδώ πέρα – πού να φανταστείτε άσχετοι τί λέω όταν είμαι μόνος μου με τους δίσκους μου). 
Είναι και τα δύο απαραίτητα δηλαδή, για να προσδοκά, εκείνος που μιλάει, να τον λαμβάνουν υπόψη τους και οι άλλοι
(όπως λαμβάνουν εμένα, που έχω γίνει ο ροκ Λεβέντης του ελληνόγλωσσου  διαδικτύου). 

Και τώρα το τελευταίο και πιο αποστομωτικό μου επιχείρημα:
Άτομο, πάντως, εκεί κοντά στα 50, που θέλει να μιλάει εξ ονόματος του ροκ (όπως κάνω εγώ), που δεν έχει ουσιαστικά δισκοθήκη και μαθαίνει τους Agitation Free το 2016, είναι απλά θρασύ και γελοίο και δεν αξίζει κανείς ν’ ασχολείται μαζί του.  ΜΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΡΟΚ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΤΟΥΣ AGITATION FREE; ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΗΔΕΜΟΝΑ ΣΟΥ, ΑΣΧΕΤΕ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΑ! ΒΟΥΛΩΣ' ΤΟ!

Χάρη του κάνουμε και να το ξέρει (αφού «σφιγγόμαστε» τόση ώρα  λόγω έλλειψης κωλόχαρτου). 

6 σχόλια:

  1. Αυτο με την καθήμενη μαλακία και τη μοναχική ακρόαση της ροκ στο σπίτι, με έκανε να γελάσω με ήχο, σε σημείο που ή γυναίκα μου με κοίταξε με βλέμμα ψυχιάτρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ώστε η δισκοθήκη κάνει τον ροκά.
    Κι εγώ που νόμιζα ότι τον κάνει η αναζήτηση ταυτότητας σε έναν κόσμο που σου προσφέρει πλείστες όσες ετοιματζίδικες, αρκεί να μην ψάξεις μόνος σου για τη δική σου...
    Κρίμα που δεν τον είχαμε "τότε" να μας διαφώτιζε, να μην έχουμε ταλαιπωρηθεί -και να μην συνεχίζουμε ίσως να ταλαιπωρούμαστε.

    Εγώ πάντως φίλε μέχρι που πήρα πτυχίο γύρω στα 1990 δεν είχα ούτε 40 δίσκους. Όταν ζούσες με τη μουσική, οταν την άκουγες συνεχώς κι από παντού την εποχή που έβγαινε, ή όταν δεν είχες λεφτά, τί δίσκους να αγόραζες; Μετά βέβαια μάζεψα κι εγώ καμιά 200αριά (και για συναισθηματικούς λόγους). Πάντως δίσκος που δεν μπάινει στο πικ-άπ δεν μένει ούτε στο σπίτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ κάπως έτσι. Το πρώτο μου πικάπ το απέκτησα το 1998. Μέχρι τότε για να μπορώ να ακούω όσους δίσκους είχα αγοράσει, τους έγραφα σε κασσέττες, σε σπίτια φίλων που είχαν πικάπ.

      Ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του ελληνικού "μοτοσυκλετισμού", ο Δημήτρης Παπανδρέου (εκδότης του αξεπέραστου MOTOSPORT και διακεκριμένος οδηγός σε διεθνείς αγώνες) είχε γράψει σε κάποιο editorial ότι οι πιο αυθεντικοί μηχανόβιοι που είχε γνωρίσει ήσαν κάτι τύποι με μικρού κυβισμού μοτοσυκλέτες, ή με φτηνές ανατολικοευρωπαϊκές μοτοσυκλέτες ή ακόμα ... και με καθόλου μοτοσυκλέτα. Αυτό το έλεγε γιατί υπήρχαν και τότε κάποιοι φλώροι, που νόμιζαν ότι επειδή είχαν τη δυνατότητα να αλλάζουν τρεις μοτοσυκλέτες τον χρόνο (και μάλιστα μεγάλου κυβισμού) ήσαν και "πιλότοι". Ενώ δεν ήξεραν ούτε ένα μπουζί να αλλάξουν. Άσε που δεν είχαν ταξιδέψει ποτέ τους με βροχή ή ψοφόκρυο και μόλις έπιαναν πρωτοβρόχια κλείδωναν τη μηχανή στο γκαράζ, και μέχρι τον επόμενο Μάιο πήγαιναν με το "τουτού" τους.
      Κι έρχονται σήμερα κάποιοι να μας πουν ότι αν δεν έχεις μερικές χιλιάδες δίσκους "δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς".

      Η πιο ροκ πράξη της ζωής μου ήταν όταν έφυγα μετανάστης στα 45 μου ("On the road again" που λέγανε κι οι Canned Heat). Ξέρεις λοιπόν τί συνειδητοποίησα τότε; Ότι πίσω από κάθε ετοιματζίδικη ταυτότητα (ιδεολογική, θεολογική, επαγγελματική, κοινωνική κ.α.) υπάρχει πάντα μια ετοιματζίδικη ζωή (όπου μπορείς να βολέψεις και την υπερδισκοθήκη σου). Για τόσο "ροκ" μιλάμε.

      ΥΓ. Τριάντα χρόνια τώρα έχω αλλάξει "μόνο" τρεις μοτοσυκλέτες. Καμμία μεγαλύτερη από 600cc και πάνω από δύο κυλίνδρους.

      Διαγραφή
  3. Εκτός απ' τον Φαράκο, άνοιγμα στους hippies έκανε κι η Ρόζα Ιμβριώτη:

    «Οι νέοι όλου του κόσμου έχουν την πεποίθηση, ότι οι μεγαλύτεροί τους έχουν προσχεδιάσει γι’ αυτούς μια ζωή που αναπόφευκτα θα αντικρύσουν την πυρηνική καταστροφή είτε τώρα αμέσως, είτε στο άμεσο μέλλον.(…) Καταλήγουν τα νιάτα να θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα. Ακόμα και η αυτοκαταστροφή τούς φαίνεται προτιμότερη απ’ αυτή την κόλαση που ζούνε. Γίνονται σκληροί κατήγοροι, όπως διαβάζω σ’ ένα περιοδικό των χίπις: ‘Τι κάνατε για μας; Μας οδηγείτε στο θάνατο συνειδητά και προγραμματισμένα… Ε λοιπόν εμείς θέλουμε μια ζωή χαρούμενη και υπεύθυνη και όχι μια ζωή στο χείλος του γκρεμού’. Και σε άλλη εφημερίδα τους ‘Ο Ρεαλισμός’ κηρύττουν: ‘Ο διάλογος τελείωσε, δε χρειάζονται πια άλλα λόγια και πορείες, τώρα ο σκοπός μας είναι να γκρεμίσουμε μια άρρωστη κοινωνία’»

    «(…) Όπως το φαινόμενο των χίπις, που κι αυτοί όμως κλίνουν προς μια ζωή γεμάτη και πλούσια από νόημα. Διαμαρτύρονται μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στο γύρω τους περιβάλλον. Θέλουν να διαθέτουν τον εαυτό τους αδέσμευτοι, χωρίς καμιά ευθύνη. (…) Ακόμα νομίζω πως κι αυτή η ξεγυμνωμένη από κάθε ερωτικό συναίσθημα υπερ-σεξουαλικότητα πρέπει να αποδοθεί στην ψυχολογία του άγχους. Οι γενειάδες, η ελευθερία στο σεξ, τα διάφορα σύμβολά τους, ακόμα και η έλλειψη καθαριότητας είναι η πεισμωμένη διέξοδο και αντίσταση. Αντιστέκονται στον καθωσπρεπισμό και στην υποκριτική κοινωνία και σε κάθε προγραμματισμό με τη φαντασία τους και την απάθεια. Καταφεύγουν στις ηδονές, σε νέες θρησκείες, που είναι η φυγή από την πραγματικότητα, και ξέφρενα ζητούν νέα ήθη, νέες απόψεις, νέες αντιλήψεις για τη ζωή».

    «Άλλες ομάδες νέων σέρνονται στα κλαμπ, κάνουν ωτοστόπ στους μακρινούς δρόμους, κρατούν την κιθάρα τους, κάθονται στα πεζοδρόμια και τραγουδάνε. Κι άλλοι Χίπις ονειρεύονται να στήσουν μέσα σ’ αυτή την τέλεια εκβιομηχανισμένη κοινωνία της αφθονίας ένα βασίλειο φτώχειας, ονείρου και αλληλεγγύης».

    «(…) Είναι οι έφηβοι που ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους, που αποφεύγουν την οικογένειά τους, έχουν άγχος και φτάνουν στην απάθεια και στη ‘φυγή’. Βρίσκουν κάποια ανακούφιση, κάποια λύτρωση –έτσι τουλάχιστον νομίζουν– στο σεξ και τα ναρκωτικά. Όλοι και όλα τους φταίνε. Απ’ εδώ βγαίνουν οι χίπις.(…) Και τέλος οι πιο ώριμοι –κι αυτοί που είναι περισσότεροι– ζητούν ν’ απαλλαγούν από τα γρανάζια της οικογένειας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνικής μας ζωής.(…) Είναι οι νέοι που ποθούν να πάρουν μέρος στη διαμόρφωση της μοίρας των συνανθρώπων τους. Οι περισσότεροι είναι παιδιά από ευκατάστατες οικογένειες. Παίρνει το κίνημά τους κοινωνικό χαρακτήρα.(…) Σ’ αυτούς ανήκει η Νέα Αριστερά».

    (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/hippies.html)

    Πώς τα κατάφερε η Ιμβριώτη να εμβαθύνει τόσο πολύ στο θέμα; Τύφλα νά 'χει ο Μαρκούζε. Άραγε είχε κι αυτή τόσο μεγάλη δισκοθήκη σαν τον δισκορύχο και κατάλαβε τόσα πολλά;
    Τί κρίμα που δεν μεταφράστηκαν αυτά τα βαθυστόχαστα σταλινικά ντοκουμέντα στα αγγλικά, για να τα διάβαζαν κι οι hippies μήπως και μάθαιναν γιατί επαναστατούσαν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τελικά με αυτό το πρόσφατο σχόλιό του, ξεμασκαρεύτηκε εντελώς. Με την παραδοχή ότι είναι εντελώς άσχετος περι ροκ κουλτούρας.

    Θαυμάστε λοιπόν σχόλιό του στην αναρτηση Τρίτης, 21 Ιουνίου 2016 "Πόσο απαγορευμένη ήταν η… ψυχεδελική διάθεση και η πληροφόρηση επί χούντας;" http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/68.html:

    ----
    "Εγώ δεν πιστεύω στα «ροκ ιδεώδη», στις «ροκ ιδεολογίες» και στους «ροκ τρόπους ζωής». Πρόκειται για απέραντες σαχλαμάρες, που βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην άγνοια που επικρατούσε για πολλά χρόνια στην Ελλάδα γύρω από τα ροκ θέματα… κι έτσι κάπως ρίζωσαν και θέριεψαν.
    Το ροκ είναι ένα τελείως ανοιχτό φαινόμενο, εντός του οποίου συμβαίνουν τα πιο αντιθετικά πράγματα. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση τίποτα δεν πρέπει να μας παραξενεύει.
    Ούτε ο ροκάς εκατομμυριούχος (όπως ο John Lennon ας πούμε, που φωτογραφιζόταν… ανερυθριάστα με την… ψυχεδελική Rolls-Royce του), ούτε ο ροκάς επαναστάτης (όπως ο John Lennon, πάλι, που φωτογραφιζόταν με το κράνος της Zengakuren).

    Διαφωνίες μεταξύ των συγκροτημάτων μπορεί να υπήρχαν στο ροκ, ιδίως όταν έμπαιναν στη μέση σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά θέματα (Stormy Six vs Area π.χ. στην Ιταλία των seventies), παρότι το δίπολο δεν είναι το κλασικό Beatles-Rolling Stones (των οποίων οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν μια χαρά). Μια «μάπα» (το… τάχα μου δίπολο Beatles-Rolling Stones εννοώ), που φτιάχτηκε στην Ελλάδα ήδη από την παλιά εποχή του Πουλικάκου.

    Τώρα για τους ροκ ακροατές στην Ελλάδα (γιατί γι’ αυτούς ξέρουμε βασικά) να μην πιάσουμε κουβέντα, επειδή θα στενοχωρηθούμε… Η πλειονότητά τους λέει ό,τι να ’ναι, έχοντας πλήρη άγνοια για τα θέματα του ροκ.
    Ξαναδιαβάζω τώρα το απέραντο μπουρδολόγημα που κατέγραψε… ενεός ο Γιώργος Τουρκοβασίλης στα «Ροκ Ημερολόγια» (αγόρασα, θέλω να πω, και την επανέκδοση) και ξαναβάζω τα γέλια, καθώς μια σωστή ή ψιλοσωστή κουβέντα, αντιστοιχεί σε δέκα παπαριές (αυτή είναι η αναλογία).
    Πιστεύω, δε, για το σήμερα, πως σ’ αυτά τα θέματα δεν διαφέρουμε καθόλου από το ’85."
    ----

    ΥΓ. Σημείωστε, για όσους δεν το γνωρίζουν, ότι οι Area και Stormy Six που τσαμπουνά ως παράδειγμα "σοβαρών" ιδεολογικών διαφορών ήταν συγκροτήματα προσκείμενα στη κομμουνιστική/λενινιστική γραμμή. Απλώς οι μεν αριστεριστές και οι δε σταλινικοί. Το γεγονός ότι ήταν ανάμεσα στα σημαντικότερα συγκροτήματα του ιταλικού προγκρέσιβ, δεν αναιρεί τα ιδεολογικά τους αδιέξοδα και το ότι στην ουσία ήταν "πολιτικόμουτρα" και όχι "ροκάδες" όπως βιωματικά έχουμε το ροκ όλοι όσοι το ζήσαμε.

    Μιχάλης (Δάφνη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού φίλε, ο άνθρωπος έμαθε (ό,τι τέλος πάντων έμαθε) για το ροκ από ακρόαση δίσκων (που τους άκουσε έξω από το κοινωνικο-ιστορικό τους πλαίσιο) και από κάποια περιοδικά (που δεν τα κατάλαβε).

      Δεν έχει αντιληφθεί ότι ροκ, ρεμπέτικο, μπλουζ (ακόμα και ορισμένες όψεις της θεωρούμενης ως κλασικής) υπήρξαν μουσικές άρρηκτα συνδεδεμένες με αντίστοιχα κοινωνικά φαινόμενα, συλλογικές νοοτροπίες, στάσεις ζωής κλπ., των οποίων οι ενσαρκωτές ήσαν, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο κατασταλαγμένοι.

      Επιπλέον λόγω της κομματο-ποιμνιακής του νοοτροπίας θεωρεί ότι το ροκ πρέπει απαραίτητα να εκφράζεται από "επίσημες" φωνές τύπου "Ριζοσπάστη" (βλ. "Μοντέρνους Ρυθμούς", Μαστοράκηδες, Τσόγκες κλπ.).
      Γι' αυτό τα έχει κάνει κουλουβάχατα μέσα στο κεφάλι του.

      Γι' αυτό ισχυρίζεται ότι, αφού έχει "βαρβάτη" δισκοθήκη, ξέρει περισσότερα για το ροκ απ΄ όσα π.χ. ο Τζιμ Μόρριζον (που δεν είχε καν δισκοθήκη). Είναι σαν να ισχυρίζεται ένας συλλέκτης ρεμπέτικων δίσκων 78 στροφών ότι ξέρει περισσότερα για το ρεμπέτικο από τους ρεμπέτες του 1920-1930 που δεν είχαν καν γραμμόφωνο...

      Όσο για το δίπολο Beatles - Rolling Stones υπήρχε διεθνώς και όχι μόνο στην Ελλάδα που γράφει ο άσχετος. Μια ματιά στο "The Stones in the Park, July 5 1969" θα δείξει ότι το δίπολο υπήχε ήδη στην Αγγλία του 1969.

      (https://www.youtube.com/watch?v=Z-YCqUMQ29U από 8:24- 8:59)

      Διαγραφή