.

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

"ΠΟΥ ΤΟ 'ΚΡΥΨΕΣ ΜΑΜΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;"

  Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης και η "μητριαρχούμενη" υποκρισία τής Νεοελλάδας 



   Η 25η Απριλίου κάθε έτους είναι αφιερωμένη παγκοσμίως στη συνειδητοποίηση του Συνδρόμου Γονικής Αποξένωσης (διεθνής ψυχιατρικός όρος: Parental Alienation Syndrome). Είναι από τις λίγες "παγκόσμιες ημέρες" που δικαιολογούν την ύπαρξή τους και δεν θεσπίστηκαν για λόγους εντυπώσεων, δημοσίων σχέσεων και "φιλανθρωπικού" ξεπλύματος χρήματος.
    Τις τελευταίες δεκαετίες, με την αύξηση των διαζυγίων, έχει κάνει δυναμικά στην Ελλάδα την εμφάνισή του το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης (εν συντομία Σ.Γ.Α.). Πρόκειται για ψυχική διαταραχή που δημιουργείται σε παιδιά διαζευγμένων ζευγαριών όταν ο έχων την επιμέλεια γονέας (στην Ελλάδα σχεδόν πάντα η μάνα) αποξενώνει συνειδητά για προσωπικούς του λόγους το παιδί, ή τα παιδιά, από τον μή έχοντα την επιμέλεια γονέα (στην Ελλάδα σχεδόν πάντα τον πατέρα).
    Η κοινωνιολογία των διαζευγμένων γυναικών που αποξενώνουν τα παιδιά από τον πατέρα τους είναι συνήθως η εξής: χαμηλού επιπέδου προσωπικής συγκρότησης, ή/και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, χωρίς καθόλου επιτυχίες στη ζωή τους (π.χ. μορφωτικές, επαγγελματικές, προσωπικές οποιουδήποτε είδους κ.λπ.), χωρίς στόχους ζωής πέραν της τεκνοποίησης, που προσπαθούν να κρύψουν την ασημαντότητά τους πίσω από τη "μητρότητα". Τέτοιου είδους άτομα, τα οποία το μοναδικό πράγμα που έχουν να επιδείξουν ως επιτυχία στη ζωή τους είναι η τεκνοποίηση, είναι φυσικά άκρως ακατάλληλα και επικίνδυνα για γονείς (αφού η παρουσία του παιδιού χρησιμεύει μόνο για να τα "επιβεβαιώσει" και να τα αποφορτίσει από το αίσθημα μειονεξίας τους). Συνήθως μάλιστα το έργο της πρόκλησης Σ.Γ.Α. ξεκινά ήδη από τον έγγαμο βίο. 


Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ, Ο ΥΠΗΚΟΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΜΑ-ΤΙΑΣΜΕΝΟΣ

  (Εν όψει μιας ακόμα εκλογικής φάρσας και του "οίστρου" κομματικής "επινοητικότητας", αναδημιουργίας, λίφτινγκ, μαγειρεμάτων, σκαρωμάτων - "58", "Ελιές", "Ποτάμια" κ.λπ.- που έχει κυριεύσει τον διαπλεκόμενο υπόκοσμο του τριτοκοσμικού αυτού νεοβυζαντινού κρατιδίου, αναδημοσιεύω ένα παλιότερο.)



  Συχνά ακούμε, ότι «τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες της δημοκρατίας». Η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι βέβαια ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας. Είναι όμως, ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους ενός κόμματος. Τα κόμματα επ' ουδενί δεν είναι ομάδες (ας μην ευτελίζουμε την έννοια της ομάδας και της συλλογικότητας), αλλά στρατοί με θεόπνευστες ηγεσίες / ιερατεία και με στρατευμένους, που πρέπει να εκτελούν τις άνωθεν θεόπνευστες αποφάσεις και "γραμμές".
  Επί πλέον οι στρατευμένοι / μέλη κομμάτων είναι δίσκεπτοι και, άρα, δίγλωσσοι (και προπάντων ανειλικρινείς) αφού, ως γνωστόν, στην περίπτωση, που η προσωπική τους γνώμη (ή και ηθική) -αν έχουν- συγκρούεται με αυτή του κόμματος, πρέπει να τήν υποτάξουν στην κομματική "γραμμή" (δηλ. στην γραμμή τής κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενης "συλλογικότητας"). Αυτή η ανειλικρίνεια, αλλά και η έλλειψη προσωπικότητας και ταυτότητας τών κάθε είδους στρατευμένων τούς καθιστά παντελώς αναξιόπιστους και ανεπαρκείς για να συμμετάσχουν ανιδιοτελώς σε μια αυθεντική (δηλαδή αυτόνομη και όχι ετερόνομη) συλλογικότητα και στην πολιτική (όπως την εννοούσαν οι ιδρυτές της αρχαίοι έλληνες, δηλαδή ως την τέχνη της μή ιεραρχικής διοίκησης της κοινωνίας και άρα της κατάργησης τού διαχωρισμού της σε αποφασίζοντες και σε υπήκοους και αναβάθμισης όλων των μελών της σε πολιτικά όντα -πολίτες). Γιατί οι ίδιοι, με τούς όρους που αποδέχτηκαν για να ενταχθούν σε ένα κόμμα, έχουν πάψει προ πολλού να είναι άτομα / πρόσωπα και, φυσικά, πολίτες.