.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

ΤΟ ΚΩΛΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑΡΑ ΣΑΜΑΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ. Ο ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ΟΧΙ.

     ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ...



   
   Βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 κάπου στα Εξάρχεια. Μετά από φραστικό διαπληκτισμό ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί εν ψυχρώ τον δεκαεξάχρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Στη συνέχεια μπαίνει στο περιπολικό και, μαζί με τον (παρόντα στο περιστατικό) συνένοχο μπάτσο Βασίλειο Σαραλιώτη, φεύγει σαν να μην συνέβη τίποτα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψυχάει στην αγκαλιά τού (επίσης παρόντος στο περιστατικό) συνομήλικου φίλου του Νίκου Ρωμανού. Η εμπειρία θα σημαδέψει για πάντα τον Ρωμανό. 
    Τον επόμενο ενάμισυ μήνα όλες οι μεγάλες και λιγότερο μεγάλες πόλεις της Ελλάδας θα γνωρίσουν τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους: εκατοντάδες χιλιάδες αφηνιασμένοι έφηβοι θα πυρπολήσουν τράπεζες, πολυκαταστήματα και υπουργεία, θα ρίξουν κάδους με μπογιά ή σκουπίδια σε εκκλησίες, θα υψώσουν οδοφράγματα και θα μεταβάλλουν σε πεδία μάχης τις λεωφόρους και τις συνοικίες. 

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ (ΑΝΤΙ)ΦΑΣΙΣΜΟΥ


Μια κατάδυση στο «ιδεολογικό ασυνείδητο» του (αντι)φασίστα




    «Να προσέχουμε τον φασίστα που έχουμε μέσα μας» είχε προειδοποιήσει ο Γιάννης Αγγελάκας πέρυσι (Σεπτέμβριος 2013) στη συναυλία του στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα, λίγες μόλις μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από νεοναζί. Η αντίδρασή του προήλθε από το γνωστό σύνθημα «φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» που ακούστηκε από μέρος του ακροατηρίου. Πολλοί ήσαν τις επόμενες ημέρες (μέχρι και πρόσφατα) οι «αντιφασίστες» που επιτέθηκαν διαδικτυακά στον Αγγελάκα με σχόλια του τύπου «Δε μας γαμάς ρε Αγγελάκα; Άντρο απολίτικων καλλιτεχνών είμαστε;», ή «Σιγά μην το ρίξουμε και στον διαλογισμό». Είναι προς τιμήν του Αγγελάκα ότι επέμεινε στις απόψεις του (βλ. συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία, 16/9/2014: Είμαστε άντρο απατεώνων και ηλιθίων) και δεν έδωσε στην αγέλη αυτά που έχει συνηθίσει να μηρυκάζει και αυτά που «απαιτούσε» το φορτισμένο «αντιφασιστικό» κλίμα των ημερών. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να πείσεις όλους αυτούς τους λάβρους «αντιφασίστες» που μας έχουν κατακλύσει, να αποβάλλουν τις παρωπιδικές σχηματοποιήσεις τους και να αναρωτηθούν μήπως ο «αντιφασισμός» τους δεν είναι παρά η άλλη όψη του φασιστικού νομίσματος. Και κυρίως, μήπως αυτό που μισούν τόσο πολύ στους νεοναζί δεν είναι παρά το καθρέπτισμα του εαυτού τους.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

"ΤΑ ΑΧΑΡΙΣΤΑ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ..."

(Με αφορμή τον προχθεσινό "αγιασμό" επί τη ενάρξει του νέου σχολικού έτους, ένα παλιότερο)


    Οι σημερινοί έφηβοι λίγο απέχουν από το να γίνουν ψυχικά ράκη. Η μεδοδευμένη νεοελληνική απαξίωση του Δημόσιου Σχολείου (θεσμού εκ των θεμελιωδών του Δυτικού Πολιτισμού), ο βυζαντινός σχολαστικισμός που κατατρέχει την νεοελληνική σχολική εκπαίδευση (δημόσια και ιδιωτική) σε όλα τα μαθήματα (από τη γλώσσα μέχρι τα μαθηματικά), η ψυχοφθόρα τρεχάλα (ακόμα και τα σαββατοκύριακα) στα καταγώγια της παραπαιδείας (μοναδικής παγκοσμίως, νεοελληνικής «ευρεσιτεχνίας»), η έλλειψη αξιόπιστου επαγγελματικού  στόχου (στη χώρα της απαξίωσης των ειδικευμένων, με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ε.Ε.), η συνακόλουθη έλλειψη στόχου ζωής (στην χώρα του «βύσματος», της «αρπαχτής»,  της ασυλίας και της παραγραφής), η  ανακολουθία των γονέων τους (και της κοινωνίας) ανάμεσα στις εξοργιστικά υποκριτικές διακηρύξεις τους και σε μια  πραγματικότητα, η οποία κάθε ώρα και στιγμή τούς εκθέτει πανηγυρικά, έχουν οδηγήσει το άνθος της χώρας στον προθάλαμο του ψυχιατρείου (ένα άνθος, που επί πλέον το δολοφονούν εν ψυχρώ αν τολμήσει και κάνει «κιχ» -βλ. παντελώς αναίτια δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς της ΕΛ.ΑΣ. στις 6/12/2008). 


Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

(Β)ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ


(ή ως μελόδραμα)






        ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ 
    Τί είναι η Ρωμηοσύνη;  “Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;”  που έλεγε κι εκείνο το παλιό σχολικό ποιηματάκι με τίτλο “Τί είν’ η πατρίδα μας” του Ιωάννη Πολέμη; 
    Αρχίζοντας από την ετυμολογία της λέξης, η κατάληξη -σύνη (όπως και οι αντίστοιχες στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, -ness στα αγγλικά, - στα γαλλικά, -heit στα γερμανικά κ.α.) σημαίνει την ιδιότητα. Καλοσύνη είναι η ιδιότητα του καλού, ασχημοσύνη η ιδιότητα του άσχημου, επιστημοσύνη η ιδιότητα του επιστήμονα, Χριστιανοσύνη η ιδιότητα του χριστιανού κ.λπ. Ρωμηοσύνη είναι λοιπόν η ιδιότητα του ρωμηού, το να είναι κάποιος ρωμηός. Μάλιστα όταν γράφεται με κεφαλαίο (όπως η Χριστιανοσύνη) σημαίνει την απόδοση τής εν λόγω ιδιότητας σε ένα πλήθος ανθρώπων. 
    Το επόμενο ερώτημα έχει φυσικά να κάνει με το τί είναι ρωμηός. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ρωμηός είναι ένας τύπος ανθρώπου, ένας ανθρωπότυπος, ο οποίος μπορεί να οριστεί ιστορικά, ιδεολογικά, ψυχολογικά κ.λπ. Σε αυτή την περίπτωση ας αφήσουμε τους ίδιους τους ρωμηούς να αυτοοριστούν (και ας περιοριστούμε στο δικαίωμά μας τής ερμηνείας). 


Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ «ΑΡΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ»

(στη Νεοελλάδα της Μανωλάδας και των απανωτών «αντιρατσιστικών» νομοσχεδίων)

  (Με  αφορμή το λουτρό αίματος γυναικοπαίδων που προκαλεί αυτές τις ημέρες -και για πολλοστή φορά-   η σιωνιστική μάνα  του Ναζισμού, δεν κρατήθηκα να μην αναδημοσιεύσω ένα παλιότερο, από τον Ιούνιο του 2013)

  
 Η είδηση (από εδώ: http://www.inews.gr/225/i-protasi-nomou-tis-nd-provlepei-tin-poinikopoiisi-tis-arnisis-tou-olokaftomatos.htm):
    Πρόταση νόμου τεσσάρων άρθρων με προσθήκες στο νόμο του 1979 φέρνει η ΝΔ στη Βουλή και θα αφορά στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος καθώς και τα εγκλήματα ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί από τα διεθνή και ελληνικά δικαστήρια. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο για το ρατσισμό, ο νόμος δηλαδή 927/1979 του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είναι επαρκής για την αντιμετώπιση των φαινομένων ρατσιστικής βίας, εκτίμηση η οποία επιβεβαιώθηκε και με το σχετικό πρακτικό της ΚΕΝΕ. Η απάντηση λοιπόν του Πρωθυπουργού στον οποίο έχει ασκηθεί έντονη κριτική τις τελευταίες μέρες με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έρχεται με τη μορφή πρότασης νόμου με προσθήκες στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο. Ο Αντώνης Σαμαράς σηκώνει το γάντι στους εταίρους του καλώντας τους να ψηφίσουν ενώ κύκλοι της Συγγρού εκτιμούν ότι όλα τα κόμματα, πλην της Χρυσής Αυγής θα υπερψηφίσουν την πρόταση. «Δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει κόμμα που δεν θα ψηφίσει κατά του ναζισμού και του ολοκαυτώματος», τόνισαν χαρακτηριστικά. Της πρωτοβουλίας αυτής Σαμαρά προηγήθηκε έντονο παρασκήνιο στο οποίο πρωτοστάτησε και το εβραϊκό λόμπι, αρχικά με τον Πρόεδρο του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου Ρόναλντ Λόντερ που εξέφρασε την απογοήτευσή του για την άρνηση Σαμαρά να στηρίξει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και στη συνέχεια και με ανακοίνωση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος που καλεί «όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας να υπερβούν τις μεταξύ τους διαφορές και να υπερψηφίσουν ένα νόμο που θα δείχνει μηδενική ανοχή στη ρατσιστική βία, στην ξενοφοβία, στον αντισημιτισμό και στη διάψευση του Ολοκαυτώματος». Στο κυβερνητικό στρατόπεδο εκτιμάται πως με την κίνηση αυτή η ΝΔ απαντά στους επικριτές της που την εξομοιώνουν με την Χρυσή Αυγή ενώ ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός θα εμφανίζεται συνεπής ως προς τις διαβεβαιώσεις που μόλις τον Μάρτιο είχε δώσει στην εβραϊκή κοινότητα όταν βρέθηκε στην τελετή μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.




    ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΟΡΟΛΟΓΙΑΣ
  Κατ’ αρχήν ο όρος «ολοκαύτωμα» προέρχεται από την Βίβλο, όπου χρησιμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι αφορώντας στις ιουδαϊκές μαζικές ζωοθυσιαστικές πρακτικές κυρίως του Σαββάτου και των νουμηνιών. Προέρχεται  δηλαδή από την ιουδαϊκή θρησκεία, είναι δηλαδή όρος εξ΄ολοκλήρου θεολογικός. Έτσι δεν μπορεί να  είναι τυχαίο που επιλέχθηκε για να ονοματίσει ένα γεγονός, ή «γεγονός»: τα συνειρμικά, συγκινησιακά κ.λπ. αποτελέσματα που έχουν οι θεολογικοί όροι όταν διοχετευθούν έντεχνα στη λαϊκή χρήση είναι από τα πλέον διαπιστωμένα. Αυτά αποτελούν εξάλλου θεμελιώδες ζητούμενο της προπαγάνδας. 
  Εν προκειμένω ο διωγμός των εβραίων από τον ναζισμό επιχειρείται να παρουσιαστεί σαν μια μεγαλειώδης θυσιαστική (υπερ)εκατόμβη. Το γιατί θα το δούμε πιο κάτω.
   Αυτό και μόνο (δηλαδή η χρήση θεολογικής ορολογίας εκεί όπου θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί η επιστημονική ιστοριογραφική, π.χ. διωγμός, μαζική εξόντωση, γενοκτονία, εθνοκάθαρση κ.λπ.) θα έπρεπε λοιπόν να βάζει σε υποψίες. Ή μήπως η επιστημονική ορολογία δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην υπό εξέτασιν περίπτωση, αφού (σε αντίθεση με τη θρησκεία) στην επιστήμη αυτό που δηλώνεται πρέπει και να αποδεικνύεται;


Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΙΕΡΩΝ ΑΓΕΛΑΔΩΝ

Μια από τις διαχρονικές εθνικές "επιδόσεις" τής (β)ρωμηοσύνης





  Σε ένα παλιό τεύχος του αείμνηστου ΠΟΠ & ΡΟΚ (Αύγουστος 1982), ένας νεοεμφανιζόμενος τότε αρθρογράφος, ο Γιάννης Μαλαθρώνας, είχε δημοσιεύσει ένα "προβοκατόρικο" άρθρο για τους Pink Floyd. Ολόκληρο το "ασεβές" αυτό κείμενο υπάρχει εδώ (και είμαι υπόχρεος στον φίλο που το ανάρτησε): Pink Floyd - Ξαναχτίζοντας Tο Tείχος.  
   Το διαβόητο κείμενο είχε ξεσηκώσει αυτό που λέμε "θύελλα αντιδράσεων" από τους εν Ελλάδι οπαδούς των Pink Floyd. Δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατό να βρω τις επιστολές "διαμαρτυρίας" τους που είχαν δημοσιευτεί στα μεταγενέστερα τεύχη του περιοδικού (για τα οποία έχω μετανιώσει πολλές φορές που δεν τα φύλαξα). Γιατί παρ' όλο που ο οποιοσδήποτε μπορεί να διαπιστώσει (παρά τις απολύτως σεβαστές ενστάσεις του) ότι το κείμενο του Γιάννη Μαλαθρώνα είναι δεόντως τεκμηριωμένο, αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι ότι οι αντιδράσεις των εγχωρίων (κ)οπαδών ήσαν πανομοιότυπες με αυτών μιας θρησκείας: βρισίδι στον Μαλαθρώνα, κατηγορίες ότι έγραψε το άρθρο από εμπάθεια, ή για να γίνει γνωστός κ.λπ. και, γενικώς, απολύτως καμμία απάντηση επί της ουσίας. Έτσι, η παρουσίαση των Pink Floyd ως δεινοσαύρων που καταδυναστεύουν τα μυαλά και καταστέλλουν τη ζωτικότητα όσων νέων εθίζονται στη μουσική τους, δικαιώθηκε πλήρως από τις αντιδράσεις των εγχωρίων (κ)οπαδών (εκ των οποίων, επαναλαμβάνω, ούτε ένας δεν είχε προσπαθήσει να απαντήσει επί των γραφομένων).
  Σε ό,τι με αφορά προσωπικά, το άρθρο εκείνο του Γιάννη Μαλαθρώνα  μού είχε επιβεβαιώσει διάφορα ανεπεξέργαστα πράγματα που ήδη ένιωθα, αλλά (ως μαθητής) δεν είχα ακόμα τη δυνατότητα να τα εκφράσω με τέτοια ακρίβεια. Ήταν ένα από τα κείμενα που διαμόρφωσαν τη ροκ (και όχι μόνο) οπτική μου και (ανεξάρτητα από τους Pink Floyd για τους οποίους είχε γραφτεί) μού δίδαξε ότι ειδικά στη ροκ δεν νοείται να υπάρχουν ιερές αγελάδες και "απυρόβλητα" περιβάλλοντα.

   Το σπουδαιότερο όμως ήταν ότι το κείμενο είχε τελικά απήχηση σε πολύ κόσμο, όπως φάνηκε τα επόμενα χρόνια: ήταν πλέον οι αρχές των '80s, τότε που η ροκ αναζητούσε την απωλεσθείσα υγεία και αμεσότητα του πρώιμου rock 'n' roll και την μαχητικότητα των '60s. Δεν είναι όμως καθόλου τυχαίο ότι οι εν λόγω θρησκευτικού τύπου αντιδράσεις σε αυτή την αμφισβήτηση των Pink Floyd συνέβησαν (μόνο) στην Ελλάδα. Διότι και αλλού είχαν διατυπωθεί ενστάσεις (και μάλιστα πολύ σκληρότερες) ως προς τους διάφορους δεινόσαυρους του progressive rock, αλλά δεν είχε γίνει κανένα θέμα. Αρκεί να θυμίσω ότι λίγα μόλις χρόνια πριν, στην ίδια την χώρα προέλευσης των Pink Floyd, ο Τζώνυ "Ρόττεν" Λάιντον ("αρχηγός" των Sex Pistols) κυκλοφορούσε μ' ένα μπλουζάκι που έγραφε I hate Pink Floyd και κανείς από τα μιλιούνια των φίλων του συγκροτήματος δεν τον είχε βρίσει ή απειλήσει. Μια εξήγηση για αυτή την υστερική ελληνική "ιδιαιτερότητα" θα μπορούσε να είναι και η εξής: ένας λαός βυζαντινομεσαιωνικός (και άρα πολιτισμικώς ασήμαντος), που εισάγει κατά αθρόο τρόπο σύγχρονα πολιτισμικά προϊόντα, ο μόνος τρόπος που διαθέτει για να τα "κατανοήσει" είναι τα αντιληφθεί με "ιερό" (θρησκευτικό) τρόπο (και φυσικά να αντιδρά ανάλογα όταν του θίγουν τις ιερές αγελάδες που κάθε φορά δημιουργεί).
   
    Γιατί τα γράφω όλα αυτά; 
  Τριάντα δύο χρόνια μετά, ζήλεψα τη "δόξα" του Γιάννη Μαλαθρώνα και συμμετείχα σε μια συζήτηση στην ιστοσελίδα ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ του Μανώλη Νταλούκα, σχετικά με τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

ΠΡΟΣ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ή ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ

(Με αφορμή την παρατεταμένη φετινή εκλογική φιέστα - "αυτοδιοικητικές" και ευρωεκλογές- και τον εξίσου παρατεταμένο "εορτασμό της δημοκρατίας", ένα παλιότερο)


   Το να ψηφίζει κάποιος στις βουλευτικές, ή άλλες εκλογές δεν είναι μια τόσο απλή υπόθεση, ούτε άλλο ένα δικαίωμα. Στις εκλογές υποτίθεται ότι οι υπήκοοι (και όχι πολίτες) καλούνται να ψηφίσουν το κόμμα, που θεωρούν, ότι θα βελτιώσει τις συνθήκες  ύπαρξης στην κοινωνία τους. Αυτό αποτελεί ολοφάνερη παραίτηση από την απευθείας ενασχόληση με τα κοινά και ταυτόχρονη εν λευκώ εκχώρηση αυτής της δυνατότητας στους «ειδικούς» της πολιτικής, δηλαδή τις κομματικές φατρίες.

   Έτσι, όποιος εκχωρεί εν λευκώ σε άλλους  τη δυνατότητά του να ασχολείται απ’ ευθείας με τα κοινά, ουσιαστικά παραιτείται από την ενασχόληση με τα κοινά και ιδιωτεύει. Κατ’ επέκταση δεν έχει κανένα εκ των υστέρων δικαίωμα να παραπονεθεί για τον τρόπο, που οι «ειδικοί» της πολιτικής έκαναν χρήση της δυνατότητάς του, την οποία τούς εκχώρησε. Αυτό ισχύει, ανεξάρτητα από το αν  κόμμα που ψήφισε έγινε κυβέρνηση, είτε όχι. Γιατί από τη στιγμή που δέχεται τους κανόνες του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, υποχρεούται να δεχτεί ότι κυβερνά ο πλειοψηφών, επομένως  συναίνεσε στο να υπάρξει κάποιος πλειοψηφών, ο οποίος θα τον κυβερνήσει.



Αυτό επιτάσσει η προσωπική συνέπεια και κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους όσους νιώθουν / είναι ψηφοφόροι, ότι το να αποποιούνται τις προσωπικές τους ευθύνες για μια διακυβέρνηση που την θεωρούν κακή, κρυβόμενοι πίσω από το ότι δεν ψήφισαν το εκάστοτε κυβερνόν κόμμα,  είναι στάση ανευθυνότητας.


     

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

ΚΑΚΙΑ ΤΡΟΪΚΑ, ΚΑΚΙΑ ΜΕΡΚΕΛ

    Πώς η εγχώρια κυρίαρχη ελίτ παρουσιάζει ως "απαιτήσεις" της τρόικας τις δικές της επιθυμίες και μεθοδεύσεις



     
    ΟΛΙΓΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ
   Όπως έχουμε επισημάνει αλλού [1], η χώρα, από τη βυζαντινή εποχή ήδη, κυβερνάται από μια συνεχώς μεταλασσόμενη (επιφανειακά) άρχουσα ελίτ, η οποία έχει επιβιώσει τόσο τής σχετικώς βραχύβιας φραγκοκρατίας όσο και της οθωμανοκρατίας. Η άρχουσα αυτή ελίτ προέρχεται από τους φεουδάρχες της βυζαντινής εποχής (με κυριότερον από αυτούς την χριστιανορθόδοξη εκκλησία) και τους ραδιούργους και μηχανορράφους γραφειοκράτες της βυζαντινής αυλής (φαναριώτες). Η ελίτ αυτή είναι που το 1453 προτίμησε να παραδώσει τη χώρα στους θεωρούμενους (από αυτήν) ως πολιτισμικά εγγύτερούς της οθωμανούς, αντί να συμπορευτεί με την ανερχόμενη τότε οικονομικά και πολιτισμικά Δύση [1]. Επί τουρκοκρατίας η εν λόγω ελίτ μεταλλάχθηκε με χαρακτηριστικά βυζαντινή "ευελιξία" στους λαομίσητους τοποτηρητές και φοροεισπράκτορες των οθωμανών (κοτσαμπασήδες - δημογέροντες), εναντίον των οποίων έγινε κατά κύριο λόγο η επανάσταση του 1821. Ενώ μετά την κοινωνική αποτυχία τής επανάστασης, το οικονομικό σκέλος τής εν λόγω ελίτ μεταλλάχθηκε στους παρασιτικούς, κρατικοδίαιτους και διεφθαρμένους μεταπράτες, που παριστάνουν τους "αστούς" και τους "βιομηχάνους", το δε πολιτικό της σκέλος (απολύτως κατά τα πρότυπα των φαναριωτών του τουρκοβυζαντινού μεσαίωνα) μεταλλάχθηκε στον διαπλεκόμενο και εξίσου διεφθαρμένο εγχώριο "πολιτικό κόσμο". 


Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

"ΠΟΥ ΤΟ 'ΚΡΥΨΕΣ ΜΑΜΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;"

  Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης και η "μητριαρχούμενη" υποκρισία τής Νεοελλάδας 



   Η 25η Απριλίου κάθε έτους είναι αφιερωμένη παγκοσμίως στη συνειδητοποίηση του Συνδρόμου Γονικής Αποξένωσης (διεθνής ψυχιατρικός όρος: Parental Alienation Syndrome). Είναι από τις λίγες "παγκόσμιες ημέρες" που δικαιολογούν την ύπαρξή τους και δεν θεσπίστηκαν για λόγους εντυπώσεων, δημοσίων σχέσεων και "φιλανθρωπικού" ξεπλύματος χρήματος.
    Τις τελευταίες δεκαετίες, με την αύξηση των διαζυγίων, έχει κάνει δυναμικά στην Ελλάδα την εμφάνισή του το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης (εν συντομία Σ.Γ.Α.). Πρόκειται για ψυχική διαταραχή που δημιουργείται σε παιδιά διαζευγμένων ζευγαριών όταν ο έχων την επιμέλεια γονέας (στην Ελλάδα σχεδόν πάντα η μάνα) αποξενώνει συνειδητά για προσωπικούς του λόγους το παιδί, ή τα παιδιά, από τον μή έχοντα την επιμέλεια γονέα (στην Ελλάδα σχεδόν πάντα τον πατέρα).
    Η κοινωνιολογία των διαζευγμένων γυναικών που αποξενώνουν τα παιδιά από τον πατέρα τους είναι συνήθως η εξής: χαμηλού επιπέδου προσωπικής συγκρότησης, ή/και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, χωρίς καθόλου επιτυχίες στη ζωή τους (π.χ. μορφωτικές, επαγγελματικές, προσωπικές οποιουδήποτε είδους κ.λπ.), χωρίς στόχους ζωής πέραν της τεκνοποίησης, που προσπαθούν να κρύψουν την ασημαντότητά τους πίσω από τη "μητρότητα". Τέτοιου είδους άτομα, τα οποία το μοναδικό πράγμα που έχουν να επιδείξουν ως επιτυχία στη ζωή τους είναι η τεκνοποίηση, είναι φυσικά άκρως ακατάλληλα και επικίνδυνα για γονείς (αφού η παρουσία του παιδιού χρησιμεύει μόνο για να τα "επιβεβαιώσει" και να τα αποφορτίσει από το αίσθημα μειονεξίας τους). Συνήθως μάλιστα το έργο της πρόκλησης Σ.Γ.Α. ξεκινά ήδη από τον έγγαμο βίο. 


Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ, Ο ΥΠΗΚΟΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΜΑ-ΤΙΑΣΜΕΝΟΣ

  (Εν όψει μιας ακόμα εκλογικής φάρσας και του "οίστρου" κομματικής "επινοητικότητας", αναδημιουργίας, λίφτινγκ, μαγειρεμάτων, σκαρωμάτων - "58", "Ελιές", "Ποτάμια" κ.λπ.- που έχει κυριεύσει τον διαπλεκόμενο υπόκοσμο του τριτοκοσμικού αυτού νεοβυζαντινού κρατιδίου, αναδημοσιεύω ένα παλιότερο.)



  Συχνά ακούμε, ότι «τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες της δημοκρατίας». Η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι βέβαια ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας. Είναι όμως, ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους ενός κόμματος. Τα κόμματα επ' ουδενί δεν είναι ομάδες (ας μην ευτελίζουμε την έννοια της ομάδας και της συλλογικότητας), αλλά στρατοί με θεόπνευστες ηγεσίες / ιερατεία και με στρατευμένους, που πρέπει να εκτελούν τις άνωθεν θεόπνευστες αποφάσεις και "γραμμές".
  Επί πλέον οι στρατευμένοι / μέλη κομμάτων είναι δίσκεπτοι και, άρα, δίγλωσσοι (και προπάντων ανειλικρινείς) αφού, ως γνωστόν, στην περίπτωση, που η προσωπική τους γνώμη (ή και ηθική) -αν έχουν- συγκρούεται με αυτή του κόμματος, πρέπει να τήν υποτάξουν στην κομματική "γραμμή" (δηλ. στην γραμμή τής κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενης "συλλογικότητας"). Αυτή η ανειλικρίνεια, αλλά και η έλλειψη προσωπικότητας και ταυτότητας τών κάθε είδους στρατευμένων τούς καθιστά παντελώς αναξιόπιστους και ανεπαρκείς για να συμμετάσχουν ανιδιοτελώς σε μια αυθεντική (δηλαδή αυτόνομη και όχι ετερόνομη) συλλογικότητα και στην πολιτική (όπως την εννοούσαν οι ιδρυτές της αρχαίοι έλληνες, δηλαδή ως την τέχνη της μή ιεραρχικής διοίκησης της κοινωνίας και άρα της κατάργησης τού διαχωρισμού της σε αποφασίζοντες και σε υπήκοους και αναβάθμισης όλων των μελών της σε πολιτικά όντα -πολίτες). Γιατί οι ίδιοι, με τούς όρους που αποδέχτηκαν για να ενταχθούν σε ένα κόμμα, έχουν πάψει προ πολλού να είναι άτομα / πρόσωπα και, φυσικά, πολίτες.




   

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (του Κορνήλιου Καστοριάδη)

   Απόσπασμα σεμιναρίου του Κορνήλιου Καστοριάδη (1η Δεκεμβρίου 1982) στη Σχολή Ανωτάτων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού. Δημοσιεύτηκε στον πρώτο τόμο της σειράς Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα (εκδόσεις Κριτική, Αθήνα 2007).

  Θα ήταν επιεικώς γελοίο να ισχυριστεί κάποιος ότι η (καθολική σήμερα) επιστημονική παραδοχή ότι οι (αρχαίοι) έλληνες ανακάλυψαν όλες τις έννοιες, τις οποίες δέχεται -έστω και με τεράστιες διαστρεβλώσεις- ως βασικές του ο νεώτερος κόσμος, έχει εθνικιστικά κίνητρα: αθεΐα και επιστημονικός ορθολογισμός, πατρίδα, δημοκρατία (=απουσία κυβέρνησης, κράτους κ.λπ.), νόμος, ανθρωπισμός, είναι ελληνικές λέξεις που φτιάχτηκαν για να ονοματίσουν ελληνικές ανακαλύψεις. Βέβαια, ακόμα μεγαλύτερη γελοιότητα αποτελεί το γεγονός ότι αυτές οι ανακαλύψεις χρησιμοποιούνται ήδη εθνικιστικά ως εθνικές "πατέντες", από τους σημερινούς τριτοκοσμικούς, που φέρονται ως απόγονοι των αρχαίων ελλήνων (και ειδικά όταν η ιδιότητα του "απογόνου" κραδαίνεται "θεμελιωμένη" σε κάτι τόσο επιδερμικό και ανούσιο όσο η "γονιδιακή", αντί της πολιτισμικής, συνέχεια).
   Σε αυτές τις ανακαλύψεις έρχεται να προστεθεί και αυτή του θανάτου, όπως καταδεικνύει το παρακάτω κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη. Με την οποία, οι εθνικώς υπερήφανοι "ελληνοχριστιανοί", που κορδώνονται ως απόγονοι των "ειδωλολατρών" αρχαίων ελλήνων, μάλλον δεν θα νιώσουν και τόσο άνετα...
(Οι τονισμοί δικοί μου) 

Θ.Λ.






Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

"Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΓΕΙΡΕ"

Συγγραφέας: Κυριάκος Νικολούδης 
Εκδόσεις Οσελότος, Αθήνα 2013
Σελίδες 80
                  
                                             






Ο χρόνος έγειρε... Μια ιστορία προσωπική, βιωματική κι όμως τόσο "παγκόσμια". Μια ιστορία σ' ένα χωριό της Μάνης, της Σικελίας ή της Χιλής, σε μια εποχή τόσο κοντινή, χρονικά, στη δική μας, αλλά και τόσο απίστευτα μακρινή. Μια ιστορία που θυμίζει Καζαντζάκη αλλά και Μάρκες και που μέσα από τα λόγια της σοφής γερόντισσας αφηγήτριας επιχειρεί την ψυχολογική και κοινωνιολογική προσέγγιση μιας ολόκληρης εποχής. Μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία αλλά και στην εγκληματολογία! Καθηλωτικό, ανθρώπινο, συγκινητικό, "σκληρό"!

[...] και να 'θελες να γλιτώσεις, δεν μπόραγες. Ερχότανε το κακό και σε γύρευε [...]


 (από το οπισθόφυλλο)


Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Η ΛΟΓΟΚΟΠΙΑ ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ


Η ΛΟΓΟΚΟΠΙΑ ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

     Την εποχή που η δυτική Ευρώπη άφηνε για τα καλά πίσω της τον χριστιανικό Μεσαίωνα, οι ελλαδικοί πληθυσμοί (στην πλειοψηφία τους καταγόμενοι από ένα αρχαίο έθνος, το οποίο χριστιανώθηκε με τρόπο τόσο αιμοσταγή, ώστε υποχρεώθηκε να ξεχάσει το ίδιο του τό όνομα αντικαθιστώντας το με τον αστείο χαρακτηρισμό "ρωμηός") θα συνέχιζαν να ζουν στο μεσαιωνικό λήθαργο, για τουλάχιστον τέσσερεις ακόμη αιώνες. Το χρονικό αυτό διάστημα αποκλήθηκε «τουρκοκρατία», αν και (δεδομένου, ότι η χριστιανορθόδοξη εκκλησία κάλεσε και καθαγίασε την οθωμανική κατάκτηση1) δεν αποτελεί παρά τη φυσική συνέχεια και την ακμαιότερη περίοδο της ανατολικοευρωπαϊκής («βυζαντινής») εκδοχής του Μεσαίωνα.


     Μιά σύντομη επισκόπηση της αρχαιοθηρίας στη νεώτερη Ελλάδα
  Με την πνευματική αφύπνιση της Δύσης και την αναζήτηση από αυτήν πολιτισμικής ταυτότητας, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον των ευρωπαίων για τον ελληνικό πολιτισμό. Οι πρώτες συλλογές -ρωμαϊκών αρχικά- αρχαιοτήτων αρχίζουν να δημιουργούνται στη Δύση από τον 12ο  κιόλας αιώνα. Εν συνεχεία το ενδιαφέρον μετατοπίζεται  στην ελληνική αρχαιότητα.