.

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Ο «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ» ΤΩΝ ΟΨΙΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΟΔΑΤΩΝ (γιατί δεν είμαι «αντιφασίστας»)




Γιατί δεν είμαι "αντιφασίστας": 

1. Γιατί με το να δηλώνεσαι ως «αντί» σε κάτι ή κάποιον (π.χ. "αντιφασίστας", "αντιεξουσιαστής", "αντικομμουνιστής" κ.λπ.) το μόνο που δηλώνεις είναι η έλλειψη δικής σου θέσης. Γιατί το να ετεροπροσδιορίζεσαι σε σχέση με τον εκάστοτε θεωρούμενο ως αντίπαλο φανερώνει σύγχυση ως προς αυτό που (θέλεις να) είσαι, ανικανότητα αυτοπροσδιορισμού και έλλειψη ταυτότητας.

2. Γιατί δεν είμαι από αυτούς που περίμεναν την εμφάνιση της Χρυσής Αβγής για να αποκτήσουν έναν λόγο –έστω και «αντιθετικής»- πολιτικής ύπαρξης.

3. Γιατί γνωρίζω ότι ο φασισμός (σε όλες τις μορφές του) είναι ασφαλιστική δικλείδα, εναλλακτική λύση, «άσσος στο μανίκι»  και τελικό καταφύγιο της αστικής «δημοκρατίας». Γιατί γνωρίζω ότι ανάμεσα στον «φασισμό» και την (αστική) «δημοκρατία» δεν υπήρξε -κι ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει- ποτέ κάποια σαφής διαχωριστική γραμμή (η χρηματοδότηση των ναζί από τους γερμανούς βιομηχάνους, ή η «παροχή συμβουλευτικών  υπηρεσιών» ακραιφνών  "δημοκρατών" όπως του νομπελίστα νεοφιλελεύθερου "γκουρού" Μίλτον Φρήντμαν στις λατινοαμερικάνικες και νοτιοασιατικές δικτατορίες, το αποδεικνύουν με το παραπάνω). Γιατί γνωρίζω ότι ανάμεσα στον «φασισμό» και την (αστική) «δημοκρατία» το μόνο που υπάρχει είναι ένα αδιάλλειπτο συνεχές. Γιατί γνωρίζω ότι ο φασισμός και η αστική «δημοκρατία» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (και το ίδιο ισχύει επαγωγικά για τους «φασίστες» και τους «αντιφασίστες»).

4. Γιατί γνωρίζω ότι ο φασισμός υπάρχει στο γονίδιο της «δημοκρατίας» του οικονομικού «φιλελευθερισμού» (και νεοφιλελευθερισμού): η Π.Κ.Σ. (Πρωταρχική Καπιταλιστική Συσσώρευση) στην Αγγλία του 18ου αιώνα δεν πραγματοποιήθηκε μέσω της τόσο πολυδιαφημισμένης «ελεύθερης κινητικότητας» των εμπορευμάτων και της εργασίας, αλλά μέσα από μια πρωτοφανή στην Ιστορία βία (αιματηρές εκριζώσεις επαρχιακών πληθυσμών και μαζική προσαγωγή τους στις νεοδιαμορφούμενες βιομηχανικές πόλεις, όπου «αστικοποιήθηκαν» -μαζί με τα παιδιά τους- σαν εργάτες του 18ωρου, χωρίς αργίες, αμοιβές, ασφάλιση και παιδεία). Το ίδιο δηλαδή που επιχειρείται και σήμερα.