.

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ: IT’S NOT ONLY ROCK AND ROLL

(Πώς ακούστηκε κάποτε η ροκ μουσική από τους νέους   μιας τριτοκοσμικής χώρας)

Συγγράψας: Θοδωρής Λαμπρόπουλος 
Σελίδες: 330   
Εκδόσεις Bookstars , Αθήνα 2013
                                       
                                   
https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=188977&return_url

(Εικόνα εξωφύλλου: απόκομμα εισιτηρίου από την -διακοπείσα- συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα, 17 Απριλίου 1967)




    Είναι καλοκαίρι, σε μια Ελλάδα που συγκλονίζεται  από την λεγόμενη οικονομική κρίση και από ένα πρωτότυπο «τρομοκρατικό» χτύπημα, το οποίο έχει καταμπερδέψει διωκτικές αρχές, και «αναλυτές». Ένας πατέρας και ο οκτάχρονος γιος του ταξιδεύουν με μοτοσυκλέττα, κάνοντας ελεύθερη κατασκήνωση. Στον δρόμο τους πέφτουν επάνω σε ένα παράξενα νεανικό ανδρόγυνο πρώην χίππιδων του ’60, που κάνουν το ίδιο. 
     Συνεχίζουν το ταξίδι τους όλοι μαζί. Κάθε φορά γύρω από τη φωτιά του καταυλισμού τους ξεδιπλώνουν λίγο-λίγο τις ζωές τους. Οι διηγήσεις τους δημιουργούν ένα παράλληλο ταξίδι, μέσα από μνήμες μιας κάποτε ταραγμένης νεότητας, η οποία αμφισβήτησε όχι μόνο τις θεωρούμενες ως «αρετές» της υλικής ένδειας, αλλά και το υποτιθέμενο αντίθετό της, το μοντέλο «δούλεψε-κατανάλωσε–ψόφα» της μεταπολεμικής καταναλωτικής ψευδοευημερίας. Κι από τα όνειρά της για  μια αυθεντική ζωή,  που αν και δεν εκπληρώθηκαν, δεν έπαψαν ποτέ να είναι παρόντα για κάποιους. Και στη συνέχεια, από τις συμπληγάδες μιας ενηλικίωσης που προσπαθεί να αποφύγει τους -ατιμωτικούς τουλάχιστον-  συμβιβασμούς και αναζητά επίπονα τη φιλοσοφική συνέπεια. 
    Το αρχικά αμέριμνο αυτό ταξίδι θα οδηγηθεί σταδιακά σε μια τραγική ειρωνεία / κάθαρση, που άλλους θα συντρίψει κι άλλους θα τους ξαναφέρει για ένα νέο ξεκίνημα στον πάντοτε γόνιμο «τόπο» της νιότης τους. 
     Η αφήγηση εκτυλίσσεται στα πρότυπα «ταξιδιωτικών» συγγραφέων όπως ο Ρόμπερτ Πήρσινγκ (Το Ζεν και η τέχνη της συντήρησης της μοτοσυκλέττας), ή ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, όπου η μυθιστορία συνυπάρχει και εναλάσσεται με το φιλοσοφικού τύπου δοκίμιο. 

     (Aπό το οπισθόφυλλο)


                    
                                  The Rolling Stones - It's only rock 'n' roll, 1974 
                                  (Τί λέτε ρε παιδιά; Έτσι σας είπανε;)



------------------------------------------------------------------------

    Για την ιστορία να πω ότι μια από τις πιο ουσιαστικές στιγμές που έχει ένας πατέρας, είναι το βράδυ όταν λέει παραμύθια στον μικρό του γιό, για να τον κοιμίσει (αν και το να διαλέγεις επί χρόνια  ένα παραμύθι για βράδυ, μοιάζει αρκετά με τον γνωστό βραχνά της νοικοκυράς, που πρέπει κάθε πρωί να αποφασίζει τί θα μαγειρέψει). Φυσικά από κάποιο σημείο και μετά αυτές οι στιγμές θα αρχίσουν να ελαττώνονται, ώσπου να τελειώσουν. Αλλά ο "παραμυθάς" πατέρας θα τις αναπολεί όσο λίγα ίσως άλλα πράγματα από τη ζωή του.
   Έτσι το ξεκίνησα από επιθυμία να συνεχίσω να έχω ένα παραμύθι να πω στον δικό μου γιό σε κάμποσα χρόνια, κι ας θα έχει πλέον ενηλικιωθεί. Γιατί όμως ήθελα κάτι τέτοιο; Ίσως γιατί δεν έχω κάτι άλλο να του αφήσω; Ίσως για να έχει κάτι, που αν εγώ εκλείψω πρόωρα (συνήθης φόβος των γονιών), να μπορεί αυτό να "δουλεύει" στη θέση μου; Ή μήπως βαρέθηκα να λέω τα ίδια και τα ίδια παραμύθια (σαν τη νοικοκυρά που μαγειρεύει τα ίδια και τα ίδια πέντε - δέκα φαγητά); Ή μήπως ήθελα απλώς να ακούσω εγώ μια ιστορία σαν κι αυτή, την οποία επειδή δεν μπορούσα να τη βρω έτοιμη κάπου αλλού, αναγκάστηκα να την γράψω ο ίδιος;  Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
  Άρχισα λοιπόν να το δοκιμάζω για την πλάκα μου, χωρίς να νιώθω συγγραφέας  και ίσως χωρίς καν σκοπό να το τελειώσω. Αλλά αυτό "πήγε" από μόνο του και μια ωραία μέρα βρέθηκε ολοκληρωμένο. Κάποιοι φίλοι από τον χώρο του βιβλίου μού είπαν ότι είναι συγκριτικά καλύτερο από αρκετά που κυκλοφορούν (και μάλιστα καταξιωμένων συγγραφέων, όπως λ.χ. η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ή ο γέρων Παΐσιος), ότι ίσως ενδιαφέρει κι άλλους εκτός από εμένα κι ότι ίσως θα άξιζε να κάνω μια προσπάθεια να το εκδώσω.  
   Έτσι το έριξα στη θάλασσα κι ό,τι απογίνει. Ούτως ή άλλως ο σκοπός του έχει ήδη εκπληρωθεί αρκετά πιο πριν (βέβαια αν βγει και κάνα φράγκο, εποχές που είναι...).
    Θ. Λ.

  YΓ. Μπορώ πάντως να καυχηθώ με -σχετική- ασφάλεια για μια πρωτοτυπία: πιθανότατα είναι η πρώτη φορά παγκοσμίως όπου ο Καστοριάδης αποκτά και μυθιστορηματικές αναφορές στο πρόσωπό του, εκτός από τις μέχρι σήμερα βιβλιογραφικές.



10 σχόλια:

  1. εξαιρετικό! το ρούφηξα! (..αλλά ο αργύρης πήγε στράφι-τσάμπα και βερεσέ! κρίμα, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος και πιο επικίνδυνος αν συνέχιζε να αλητευει{γνώμη μόνο ως θέμα για συζήτηση εδώ})
    Κλείτωρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Η αφήγηση εκτυλίσσεται στα πρότυπα «ταξιδιωτικών» συγγραφέων όπως ο Ρόμπερτ Πήρσινγκ (Το Ζεν και η τέχνη της συντήρησης της μοτοσυκλέττας), ή ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, όπου η μυθιστορία συνυπάρχει και εναλάσσεται με το φιλοσοφικού τύπου δοκίμιο."

    Το τελείωσα χθες. Και θα έλεγα ότι "η αφήγηση εκτυλίσσεται" σαν κλασικό ροκ τραγούδι: προκλητικά "ασεβές", απρόβλεπτο, (αυτο)σαρκαστικό, τρυφερό.

    Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε επόμενη έκδοση (αν υπάρξει), αυτό θα μπει στο οπισθόφυλλο...

      Διαγραφή
  3. Άλλη μια κριτική:
    http://kleitor.blogspot.gr/2014/01/blog-post_28.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/tebeyv+%28%CE%9A%CE%9B%CE%95%CE%99%CE%A4%CE%A9%CE%A1%29

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συγχαρητήρια για το εξαιρετικο σου βιβλίο. Μετά από λίγο καιρό πήρα και διάβασα (και πρότεινα παντού όπως έκανα και για το δικό σου βιβλίο σε συγγενείς και φίλους) και το εκπληκτικό βιβλίο του Πήρσιγκ, το οποίο είχες στο οπισθόφυλλο ως σημείο αναφοράς.

    Ένα μικρό αφιέρωμα από εμάς, στο antidras, με όλη την εκτίμηση:
    http://antidras.blogspot.gr/2015/03/its-not-only-rock-and-roll.html
    Και στο "εναλλακτικό μας τσαρδί" ή "προσωπικό μας ιπτάμενο δίσκο", όπως λέει χαριτολογώντας ένας φίλος:
    http://antidras.blogspot.gr/2015/03/its-not-only-rock-and-roll.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα αμήχανο "σ' ευχαριστώ", φίλε (τί άλλο να πώ;).
      Όσο για το βιβλίο του Πήρσινγκ δεν είναι απλώς mind expanding (όπως έλεγαν στα τέλη των '60s, που άρχισε να γράφεται) αλλά mind exploding. Από εκείνα που ΔΕΝ πρέπει να τα διαβάσεις πριν οδηγήσεις, ή και απλώς πριν βγεις στον δρόμο... Εγγυημένα.

      Διαγραφή
  5. Χαιρομαι πολυ που μαλλον εστω και αργα...σας ανακαλυψα! Περιπλανηθηκα γενικα στο μπλογκ......πολυ ωραια θεματα και τοποθετησεις. Καλη συνεχεια.Εγω εχανα τοσο καιρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θοδωρή, τι γίνεσαι; Ναι, μας λείπεις κι ελπίζω η πολύμηνη αποχή σου να οφείλεται σε λόγους συγγραφικής ραστώνης και όχι υγείας ή άλλων σοβαρών προβλημάτων...
    Θέλω να σε παρακαλέσω για δύο πράγματα:
    Α)τη γνώμη σου γι'αυτή μου την ανάρτηση:
    https://antidras.blogspot.com/2019/12/blog-post_15.html
    τόσο σχετικά με τη μεγάλη εισαγωγή από εμένα όσο και για το άρθρο που στη συνέχεια παραθέτω, με όλα αυτά τα φλέγοντα ζητήματα που θίγονται και στη μεν και στο δε.
    Β) Θα ήθελα την άδειά σου, αν είναι εφικτό κάτι τέτοιο και δεν απαιτείται και άδεια έγγραφη του εκδότη, ώστε να δημοσιεύσω κάποια επιλεγμένα αποσπάσματα από τις σελίδες 276-278, υπό τον τίτλο " η κωλοτούμπα του συνθήματος ούτε θεοί ούτε αφέντες", πιστεύω καταλαβαίνεις το όλο νόημα αυτής της επιδίωξης, διαβάζοντας και την ανάρτηση που επισήμανα πιο πριν

    Ευχαριστώ και ελπίζω να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταρχήν φίλε Ανιχνευτή, ναι, πρόκειται περί συγγραφικής ραστώνης λόγω κάποιων αλλαγών που, απ’ ό,τι φαίνεται, θα με απασχολούν για κάμποσο καιρό ακόμα.

      Σχετικά με τα άρθρο που αναδημοσιεύεις, θεωρώ ότι η εισαγωγή σου τα λέει πολύ καλύτερα και, κυρίως, ισορροπημένα (δηλαδή όπως συμβαίνει συνήθως στις αναρτήσεις σου… - κάτι που μου δίνει το θάρρος, και ίσως την αγένεια, να σε προτρέψω να γράφεις περισσότερο και να αναδημοσιεύεις λιγότερο). Διάβασα λοιπόν πρώτα την εισαγωγή σου (την οποία προσυπογράφω και με τα δύο χέρια), εν συνεχεία το άρθρο (όπου μου επιβεβαιώθηκαν πλήρως οι επισημάνσεις τής εισαγωγής σου) και, τέλος, πήγα στην πηγή που παραθέτεις, όπου μεταξύ άλλων διάβασα και την αυτοπαρουσίαση του (κατά τη γνώμη μου, νάρκισσου και με συνωμοσιολογικό ιστορικό) συγγράψαντος.
      Η γνώμη μου για κείμενα σαν αυτό που αναδημοσιεύεις είναι ότι: έχουν ένα κομμάτι όπου λέγονται κάποιες αλήθειες, που όμως αποδυναμώνεται/ακυρώνεται από το άλλο κομμάτι τους, το οποίο κραδαίνει … τον «Σόρος», τη «γεωπολιτική» ή άλλες εκφράσεις και «όρους» των διαφόρων εθνοπατριωτοσοβινιστών (μόνο οι «μασόνοι» έλειψαν…).

      Η γνώμη μου για το «μεταναστευτικό/προσφυγικό» γενικότερα είναι ότι: μόνο με εργαλεία προερχόμενα από τις Κοινωνικές Επιστήμες (Κοινωνική Ιστορία, Ανθρωπολογία, Κοινωνιολογία, Ιστορία των Ιδεών κλπ., συν μια γνήσια/εμπνευσμένη φιλοσοφική θεώρηση) μπορούμε να το κατανοήσουμε. Επ’ αυτού η πληρέστερη ανάλυση που έχω υπ’ όψιν είναι τα κείμενα του Καστοριάδη στο «Η άνοδος της Ασημαντότητας», όπου το ζήτημα εξετάζεται υπό το ευρύτερο αιτιοκρατικό πρίσμα του κλεισίματος άλλου ενός κύκλου του δυτικού πολιτισμού και της πιθανότατης εισόδου σε έναν νέο Μεσαίωνα. Δηλαδή δεν πρόκειται για ζήτημα που κατανοείται/αντιμετωπίζεται με οποιουσδήποτε «διαχειριστικούς» τρόπους και με αποσπασματικές (=μη ιστορικές) οπτικές.
      Θεωρώ ότι ζούμε μέρες ύστερης ρωμαϊκής αρχαιότητας όπου οι ιδιοκτήτες του ισχυρότερου κομματιού του πλανήτη έχουν αποφασίσει να πισωγυρίσουν τον πολιτισμό, μόνο και μόνο για να διασώσουν το οικονομικό κυριαρχικό τους μοντέλο (το οποίο έχει φάει πια τα ψωμιά του – και δεν εννοώ μόνο ούτε κυρίως την κλιματική αποσάθρωση). Το ίδιο δηλαδή πράγμα που επιδίωξαν για τον ίδιο ακριβώς λόγο οι ρωμαίοι γαιοκτήμονες (μετέπειτα φεουδάρχες) όταν εξέθεταν τον αρχαίο πολιτισμό (με τα όποια θετικά και αρνητικά του) στη χριστιανική μεσανατολική βαρβαρότητα. Θεωρώ δηλαδή ότι το «μεταναστευτικό/προσφυγικό» έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με εσωτερικές αιτίες και προβλήματα της Δύσης και ότι δεν έχει νόημα η «διαχείρισή» του ως κάποιου εξωτερικού παράγοντα.

      Εννοείται ότι έχεις την άδειά μου να αναδημοσιεύσεις ό,τι νομίζεις (αν και εν προκειμένω έχω αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσον ένα απόσπασμα ενός μυθιστορήματος μπορεί να συνεισφέρει κάτι ο,τιδήποτε σε ένα τέτοιο ζήτημα).

      Σου (και μας) εύχομαι καλή συνέχεια στον ίδιο ελεύθερο και αποϊδεολογικοποιημένο δρόμο.

      Διαγραφή
    2. Σε ευχαριστώ πολύ τόσο για τις απόψεις που μοιράστηκες όσο και για τις συμβουλές!
      Όσο για τον αρθρογράφο του οποίου επισκέφτηκες το μπλογκ, να ενημερώσω ότι έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του, το "ΠΑΡΑ ΦΥΣΗ - πώς η διατροφή και η ανατροφή έγιναν διαστροφή" εκδ. ETRA και για να είμαι δίκαιος οφείλω να παραδεχτώ ότι το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο, πρωτίστως για λόγους ιατρικής και διατροφικής αγωγής με στοιχεία τα οποία αγνοεί (δυστυχώς) ο πολύς ίσως κόσμος.
      Να σου προτείνω και μια ταινία καινούρια που μου άρεσε: το ιρλανδικό "Michael inside", μια αριστοτεχνικά απλή και συνάμα καθηλωτική κοινωνική πραγματεία που στηλιτεύει το "σωφρονιστικό" σύστημα που αποτελεί χώρο διάπλασης και κατάρτισης της εγκληματικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς και μία κοινωνία που εθελοτυφλεί μπροστά στις βαθύτερες κοινωνικές-οικονομικές αιτίες της παραβατικής συμπεριφοράς, ιδιαίτερα των νεότερων μελών της.

      Καλή χρονιά να έχεις, με υγεία και έμπνευση!

      Διαγραφή