.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

“ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά



   Η νεώτερη Ελλάδα ως εκ γενετής δημιούργημα-προτεκτοράτο

    Για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες είναι γνωστό ότι η νεώτερη Ελλάδα άρχισε τη ζωή της ως ένα δημιούργημα της βρετανικής αποικιοκρατίας, ένα προτεκτοράτο. Αν το 1827 οι ευρωπαϊκοί στόλοι της Μεσογείου δεν είχαν βυθίσει – με πρωτοβουλία των άγγλων- τον τουρκικό στο Ναβαρίνο, η επανάσταση θα είχε κατασταλεί από τους οθωμανούς.
    Αλλά οι άγγλοι χρειάζονταν ένα  κράτος-μαριονέττα στην ανατολική Μεσόγειο για να ελέγχουν τους αποικιοκρατικούς δρόμους  προς την Μέση Ανατολή και τη νότια Ασία. Από τότε μέχρι λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο –όταν  “μπάστακες” της περιοχής  ανέλαβαν οι αμερικάνοι-  το νεοελληνικό κρατίδιο δεν πήγαινε ούτε “προς νερού” του χωρίς την έγκριση της βρετανικής αποικιοκρατίας.  Αυτή ήταν και η πραγματική αιτία της εισόδου της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
    Σε αυτόν τον πόλεμο, όπως και στον προηγούμενο, οι ανταγωνιζόμενοι ιδιοκτήτες του πλανήτη έστειλαν τους λαούς που ήλεγχαν, να σφαχτούν –πατριωτικά- μεταξύ τους για την αναδιανομή του (και όχι φυσικά για την “σωτηρία του ελεύθερου κόσμου από τον φασισμό” και τα άλλα στομφώδη που μας λένε(1)). Για άλλη μια φορά οι συμμορίες των διεθνών αφεντικών δεν πολέμησαν μεταξύ τους οι ίδιες, αλλά ιδεολογικοποίησαν αριστοτεχνικά τη σύγκρουσή τους, δίνοντας έτσι στα αφελή ποίμνια έναν λόγο για  να νομίζουν ότι πεθαίνουν, ή σακατεύονται για κάτι σπουδαίο.


    Η είσοδος της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο (2)

    Σε αυτόν τον πόλεμο η Ελλάδα μπορούσε να μείνει ουδέτερη, όπως η γειτονική -και ίσης στρατηγικής σημασίας, ή ασημαντότητας- Τουρκία, αλλά τελικά ενεπλάκη μόνο και μόνο επειδή οι άγγλοι ήθελαν να προσβάλλουν τον Άξονα στο μαλακό του υπογάστριο, στα Βαλκάνια. Αντίθετα με ό,τι μας λέει η σχολική προπαγάνδα, οι δυνάμεις του Άξονα δεν επιτέθηκαν στην Ελλάδα στα καλά καθούμενα, γιατί ήσαν κακοί και ήθελαν να μας “σκλαβώσουν”, ή επειδή η Ελλάδα ήταν γι’ αυτούς στρατηγικής σημασίας. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου μετά την κατάκτησή της (πράγμα, που οι προπαγανδιστές τής υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης τής Ελλάδας και άρα της δήθεν αναπόφευκτης εμπλοκής της στον πόλεμο, προσπερνούν σφυρίζοντας τάχα αδιάφορα). Ούτε οι ιταλοί, ούτε οι γερμανοί είχαν διάθεση να ανοίξουν άλλο ένα μέτωπο. Δεν θα είχαν κανένα λόγο να εισβάλλουν στην Ελλάδα αν δεν απειλούνταν από διείσδυση των άγγλων στα βαλκανικά νώτα τους. Αυτή την απειλή η Ελλάδα όφειλε να τη διασκεδάσει και όχι να την επιβεβαιώσει, προκαλώντας έτσι την εναντίον της εισβολή.


    Έτσι, ενώ από το 1939 ο τριτοκοσμικός δικτατορίσκος Μεταξάς διακήρυττε υποκριτικά την “ουδετερότητα” της Ελλάδας απέναντι στον επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο, άγγλοι διπλωμάτες και στρατοκράτες πηγαινοέρχονταν αδιάκοπα και απροκάλυπτα σε αυτήν και έδιναν πολιτικές και στρατιωτικές ντιρεκτίβες στο μεταξικό καθεστώς-οπερέτα. Παράλληλα –όπως ήταν και τότε καταχρεωμένη- την εκβίαζαν οικονομικά(3) ώστε να φανεί συνεπής στις “συμμαχικές υποχρεώσεις” της και στην “πατροπαράδοτη φιλία των δύο λαών”. Αλλά, ακόμα κι έτσι, οι άγγλοι δεν είχαν τη δύναμη να της επιβάλλουν τη θέλησή τους αφού ήσαν σε δεινή θέση σε όλα τα αποικιοκρατικά τους μέτωπα: πολεμούσαν ήδη με τους γερμανούς στην Ευρώπη και με τους ιάπωνες στην νοτιοανατολική Ασία και ετοιμάζονταν για διπλό πόλεμο με  ιταλούς και γερμανούς στην βόρειο Αφρική. Άλλωστε και στην Τουρκία ασκούσαν ανάλογες πιέσεις χωρίς αποτέλεσμα. Επομένως, αν το νεοελληνικό κρατίδιο δέχτηκε να παίξει  τον ρόλο που ήθελαν οι προτέκτορές του, ήταν μόνο και μόνο επειδή έχει μάθει να λειτουργεί με τα αντανακλαστικά του πιστού μαντρόσκυλου. Δείχνοντας δηλαδή δουλική χαμέρπεια στους πάτρωνές του και στυγνότητα στους υπηκόους του, τους οποίους θα έστελνε αδίστακτα στο σφαγείο. Και οι οποίοι, ζαλισμένοι από την προπαγάνδα, υποδέχτηκαν τον πόλεμο κρατώντας ελληνικά –αντί για αγγλικά όπως θα ταίριαζε πραγματικά- σημαιάκια. Ένας λαός κι ένα κράτος, γνήσια δημιουργήματα της αποικιοκρατίας…
    Έτσι  η Ελλάδα ενεπλάκη για λογαριασμό άλλων σε έναν πόλεμο που δεν την αφορούσε, κάτι που απέφυγε –μαζί με όλες τις προδιαγεγραμμένες συνέπειες- η πραγματικά ουδέτερη Τουρκία. Μια από τις πιο ολέθριες αυτές συνέπειες ήταν το ότι στον πόλεμο σκοτώθηκαν ή σακατεύτηκαν χιλιάδες επιστρατευμένοι αγρότες, αλλά και επιταγμένα αγροτικά υποζύγια, με αποτέλεσμα να πέσει κατακόρυφα η αγροτική παραγωγή κατά τη διάρκεια της κατοχής που ακολούθησε, και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τον γνωστό κατοχικό λιμό.
    Το πολυδιαφημισμένο “Όχι” του Μεταξά στον Άξονα, το οποίο κάνει τους αποικιακούς καρπαζοεισπράκτορες νεοέλληνες (δεξιούς κι αριστερούς), να κορδώνονται από εθνική υπερηφάνεια, ήταν στην πραγματικότητα ένα χαμερπέστατο “Yes” στην βρετανική αποικιοκρατία.
    


   Ιωάννης Μεταξάς: Κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία (με συναίνεση τού αγγλόφιλου βασιλιά Γεωργίου) στις 4/8/1936.  Μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας, με πάμπτωχο λεξιλόγιο, λατρεία για τις επιδείξεις / τσίρκα τύπου “Καλλιμάρμαρου”, με αυξημένα τα απωθημένα τού προϊσταμενίσκου, τού χωροφύλακα και τού εθνοσωτήρα,  και  -το κυριότερο- πιστοποιημένος αγγλόφιλος (ως βενιζελικός), ήδη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκπλήρωνε όλες τις προδιαγραφές, που θέτουν οι αποικιοκρατίες στους ευτελείς τριτοκοσμικούς δικτατορίσκους, τούς οποίους διορίζουν ως τοποτηρητές των συμφερόντων τους. Το περιλάλητο “ΟΧΙ” του yesman Μεταξά στους Ιταλούς κρύβει αριστοτεχνικά ένα δουλοπρεπέστατο “ΝΑΙ” στη βρετανική αποικιοκρατία, η οποία μεθόδευε επί έτη την εμπλοκή τής Ελλάδας στον διαφαινόμενο  Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο η εθνοπατριωτική προπαγάνδα -δεξιά και αριστερή-  έχει παγιδεύσει τον περισσότερο κόσμο σε ομφαλοσκοπικά ψευτοδιλήμματα όπως  το εάν το “ΟΧΙ” το είπε τελικά ο Μεταξάς, ή ο “λαός”...
     Κατά καιρούς πολλοί έχουν παρασυρθεί από τον πιθηκισμό τού Μεταξά  σχετικά με  τους εξωτερικούς τύπους τού χιτλερικού καθεστώτος (π.χ. ίδρυση τής Ε.Ο.Ν., νεολαίας με επιφανειακές χιτλερικές αναφορές και τυπικά) φτάνοντας στο σημείο να τον θεωρούν  γερμανόφιλο. Ο μύθος τού δήθεν γερμανόφιλου Μεταξά αναπαράγεται από την υποκείμενη στις αποικιοκρατικές ντιρεκτίβες προπαγάνδα τού ελληνόφωνου προτεκτοράτου, ώστε να εξακολουθεί να αποκρύπτεται η -μέσω του Μεταξά-  βρετανική αποικιοκρατική διείσδυση στην Ελλάδα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.  Μια “λειτουργική” προπαγανδιστική “βερσιόν” τής μυθοποίησής του (για εγχώρια όμως χρήση), τον παρουσιάζει μάλιστα ως γερμανόφιλο, ο οποίος τελικώς λειτούργησε “εθνικά” παραμερίζοντας με …ανωτερότητα ψυχής την υποτιθέμενη γερμανοφιλία του.  Έτσι ο γραφικός αυτός πίθηκος του φασισμού και ανδρείκελο των βρετανών αποικιοκρατών, έχει μετατραπεί σε “εθνικό” σύμβολο, προ τού οποίου, ακόμα και οι “δημοκρατικοί” πολιτικάντηδες στέκονται “σούζα” σε ...ένδειξη σεβασμού. 



    Η προδοσία των εργαζομένων από τα ευρωπαϊκά Κ.Κ. και η απάτη του "αντιφασιστικού" και "πατριωτικού" πολέμου

    Ήταν η εποχή που τα απανταχού Κ.Κ. απέδειξαν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο  ότι δεν είχαν καμιά σχέση με την διεθνιστική οπτική των εργαζομένων για τη χειραφέτησή τους.
    Κι αυτό, μόνο και μόνο επειδή η σταλινική νομεκλατούρα  είχε ανάγκη τη συμμαχία των άγγλων αποικιοκρατών εναντίον της ξαφνικής επίθεσης που δέχτηκε από τους -μέχρι εκείνη τη στιγμή συμμάχους της- γερμανούς αποικιοκράτες.  Προσάρμοσαν λοιπόν την δράση τους (με ασυνήθιστο μάλιστα δυναμισμό), όχι στην κατεύθυνση της  διεθνούς κοινωνικής επανάστασης ως  μοναδικής απάντησης στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών, αλλά στην υπεράσπιση των συμφερόντων της “μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας” Ε.Σ.Σ.Δ..
    Αντί τα Κ.Κ. να υποδαυλίσουν –όπως  όφειλαν σύμφωνα με τις ίδιες τις “ιερές γραφές” τους (βλ. π.χ. Β. Ι. Λένιν «Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο Αποστάτης Κάουτσκυ» και «Οι Σοσιαλιστές και ο Πόλεμος») - συγχρονισμένες και αλληλέγγυες κοινωνικές επαναστάσεις στις εμπόλεμες χώρες ως απάντηση στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών, τις ανέστειλαν εν ονόματι της πατριωτικής απάτης και άρα υπέρ της ιμπεριαλιστικής σύρραξης. Έλεγαν π.χ.  στον –πολύ τότε- κόσμο που ήλεγχαν ότι εν όψει του παγκοσμίου πολέμου η διεθνής κοινωνική επανάσταση έπρεπε να … αναβληθεί  –ενώ ακριβώς τότε ήταν που έπρεπε να επιδιωχθεί- και οι ανά εθνική επικράτεια εργαζόμενοι όφειλαν να συμμαχήσουν με τους εγχώριους ταξικούς εκμεταλλευτές τους εναντίον του “φασισμού”. Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι έπρεπε να διευκολύνουν τα αφεντικά τους στην αναδιανομή του κόσμου.  Λες και για έναν εργαζόμενο οι “δημοκρατικοί” άγγλοι αποικιοκράτες είχαν διαφορετικό στόχο από τους “φασίστες” ομοίους τους, με τους οποίους συγκρούονταν για την αναδιανομή του πλανήτη. Και λες κι οι εργαζόμενοι έπρεπε να διαλέξουν μοιρολατρικά το “καλύτερο” αφεντικό,  που πάει να πει: να υπερασπιστούν αυτό που ήδη είχαν... Οι σταλινικοί αντεπαναστάτες είχαν “ξεχάσει” ότι τους εργαζόμενους δεν πρέπει να  τους αφορούν οι δήθεν “εθνικοί” πόλεμοι των αφεντικών τους, αλλά μόνο ο διεθνοποιημένος κοινωνικός  πόλεμος για τη χειραφέτησή τους. Είχαν “ξεχάσει” ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος των αφεντικών είναι μοναδικά ευνοϊκή συγκυρία για να επιταχυνθεί το ξέσπασμα ενός εξίσου παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου στα νώτα τους. Είχαν “ξεχάσει” ότι η “εθνική ενότητα” είναι μια διανοητική και συναισθηματική παγίδα κι ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν πατρίδα. Είχαν “ξεχάσει” αυτό που επισήμαινε ο αείμνηστος διεθνιστής επαναστάτης Α. Στίνας (4), ότι δηλαδή για το διεθνές  εργατικό κίνημα η λέξη “πατριώτης” αποτελούσε μέχρι τότε βρισιά. 
    Ο ψυχοδιανοητικός οδοστρωτήρας της σωβινιστικής προπαγάνδας τόσο των δυτικών, όσο και των σταλινικών κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ήταν τέτοιος, που μάταια οι –κυνηγημένοι από εθνικόφρονες και σταλινικούς- διεθνιστές προειδοποιούσαν ότι “είναι πόλεμος ανάμεσα σε πεινασμένους και χορτάτους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ότι το καθήκον της εργατικής τάξης είναι και σήμερα να επωφεληθεί από αυτήν τη σύγκρουση των δημίων της και από τις δυσκολίες που δημιουργεί γι’ αυτούς ο πόλεμος, για να τους ανατρέψει και να τους ρίξει στο χάος, που οι ίδιοι έχουν ανοίξει […] ότι το νέο σε αυτόν τον πόλεμο είναι η προδοσία της σοβιετικής γραφειοκρατίας και των κομμουνιστικών κομμάτων και η μεγαλύτερη εξαχρείωση των αρχηγών των σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων” (4).


    Έτσι, οι άγγλοι, οι έλληνες κ.α. εργαζόμενοι έπρεπε να σφαγιασθούν στα κρεουργεία, που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται “πεδία μαχών”, για λογαριασμό των “καλών”, “δημοκρατικών” –και προπαντός συμμάχων της Ε.Σ.Σ.Δ.-  άγγλων αποικιοκρατών, έναντι των “κακών” γερμανών.  Είχαν δηλαδή μετατραπεί τα ευρωπαϊκά Κ.Κ. σε απροκάλυπτα σωβινιστικά εκτρώματα, που προέτρεπαν τους εργαζόμενους της Ευρώπης να αλληλοσφαγιασθούν για χάρη των συνασπισμών των “εθνικών” αφεντικών τους. Μάλιστα επί ιταλικής εισβολής, με μια κατάπτυστη και δουλικότατη ανοιχτή επιστολή της (δημοσιεύθηκε στον τύπο στις 31/10/1940) η ηγεσία του παράνομου ελληνικού Κ.Κ. καλούσε τους κομμουνιστές «να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, χωρίς επιφύλαξη στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά». Οι ιδεολογικές κωλοτούμπες και οι παλινωδίες της “αλάθητης” καθοδήγησης του ΚΚΕ εκτέθηκαν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στα άρθρα του Ριζοσπάστη. Τη μια γραφόταν ότι υπεύθυνος για τον παγκόσμιο πόλεμο που ερχόταν  ήταν ο γερμανικός φασισμός. Όμως λίγους μήνες μετά, όταν ο Στάλιν συμμάχησε με τον Χίτλερ, γραφόταν ότι υπεύθυνοι για τον επικείμενο πόλεμο ήσαν οι άγγλοι ιμπεριαλιστές -και οι μοναρχοφασίστες φίλοι τους στην Ελλάδα- και όχι οι γερμανοί. Ενώ όταν οι ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα, το ΚΚΕ καλούσε τα μέλη του να στρατευθούν ... υπό τον μοναρχοφασίστα Μεταξά. Αργότερα, όταν οι γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα, τα μέλη του ΚΚΕ πανηγύριζαν, αφού οι γερμανοί ήσαν τότε σύμμαχοι του Στάλιν (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σταλινικοί κρατούμενοι του μεταξικού καθεστώτος, οι οποίοι υποδέχτηκαν με ζητωκραυγές τη γερμανική εισβολή, γιατί ήσαν βέβαιοι ότι οι γερμανοί θα τους απελευθέρωναν). Και μόνο όταν η λυκοφιλία Στάλιν-Χίτλερ διαλύθηκε (τέλη Ιουνίου 1941), “θυμήθηκαν” ότι οι άγγλοι ιμπεριαλιστές ήσαν τελικά οι “σύμμαχοι” της Ελλάδας.





    Αφίσα του ισπανικού αναρχοσυνδικαλισμού από την εποχή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου 1936-1939. Στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή μόλις τις παραμονές του Β΄ παγκοσμίου, σύμπασα  η μετέπειτα “αντιστασιακή” Ευρώπη των “αντιφασιστών” συμμάχων, είχε στηρίξει τον πραξικοπηματία στρατηγό Φράνκο εναντίον των ισπανών δημοκρατικών. Το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο διήρκεσε μέχρι τον θάνατό του το 1975.  Η “αντιφασιστική” υποκρισία σε όλη την στυγνότητά της.



    Κατά τον ίδιο τρόπο (=“κωλοτούμπα”), τα περί δήθεν αντιφασιστικού πολέμου που διεξήγαγε... η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά μαζί με τις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες εναντίον του Άξονα είναι αυτοαναιρούμενα μυθεύματα, τα οποία μάλιστα επινοήθηκαν πολύ αργότερα. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι αμέσως πριν τον πόλεμο οι “αντιφασίστες” άγγλοι, γάλλοι,  ρώσοι κλπ. είχαν στηρίξει πολιτικά και στρατιωτικά, μαζί με τη ναζιστική Γερμανία  και τη φασιστική Ιταλία,  τον δικτάτορα Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο: τα τανκς που έστειλε ο Στάλιν στο ισπανικό Κ.Κ. χρησιμοποιήθηκαν από αυτό πισώπλατα εναντίον των μαχόμενων ισπανών δημοκρατικών, η Αγγλία στις συνεδριάσεις της Κοινωνίας Των Εθνών ενδιαφερόταν και ψήφιζε μόνο για τη σωτηρία των επενδύσεών της στην Ισπανία (δηλαδή υπέρ του Φράνκο, για να μην τις εθνικοποιήσουν οι δημοκρατικοί) και η Γαλλία είχε παραχωρήσει τον εναέριο χώρο της στην ελεύθερη διέλευση της γερμανικής και ιταλικής βοήθειας προς τον Φράνκο. Να υπενθυμίσουμε ακόμα ότι τα δύο πρώτα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου (1939-1941), όταν η σταλινική “αντιφασιστική” Ρωσία και η χιτλερική Γερμανία ήσαν σύμμαχοι, εισέβαλλαν ταυτόχρονα (Σεπτέμβριος 1939)  στην Πολωνία, την οποία και διαμέλισαν (στην Πολωνία οι σταλινικοί διέπραξαν μαζικές εκτελέσεις που θα ζήλευαν κι οι ναζί, όπως η σφαγή είκοσι δύο χιλιάδων ανθρώπων στο Κατύν - http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%8D%CE%BD). Γι’ αυτό, όταν η Γερμανία εισέβαλλε στην Ελλάδα, οι έλληνες σταλινικοί πανηγύριζαν, αφού τότε ο Χίτλερ και ο  Στάλιν ήσαν ακόμα σύμμαχοι –ενώ μόλις λίγους μήνες πριν, επί ιταλικής εισβολής, παρίσταναν τους λάβρους πατριώτες και ζητούσαν από τον Μεταξά να τους αποφυλακίσει και να τους επιτρέψει να καταταγούν στον ελληνικό στρατό για να πολεμήσουν τους ιταλούς.
    Αυτά για την υποκριτική ρητορεία περί του δήθεν “αντιφασιστικού” αγώνα που έκαναν οι δήθεν “ελεύθερες” χώρες και οι “δημοκρατικές” δυνάμεις.


    Προς τη δημιουργία της “εθνικής αντίστασης”

    Αλλά οι αποικιοκράτες δεν αρκέστηκαν στην απλή πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας. Μετά την αναμενόμενη ελληνική ήττα επιδίωξαν τη συνέχιση του πολέμου στο κατεχόμενο ελληνικό έδαφος προκειμένου να δημιουργήσουν όσο περισσότερα προβλήματα μπορούσαν στους ιταλογερμανούς. Γι’ αυτό ενθάρρυναν την δημιουργία “αντιστασιακών” οργανώσεων, τις οποίες εφοδίαζαν με λίρες, όπλα, ασυρμάτους και άγγλους στρατιωτικούς συνδέσμους. Η κυριότερη και η πιο επαγγελματικά στημένη  ήταν φυσικά το  Ε.Α.Μ., σταλινοκίνητη οργάνωση/ “ομπρέλλα”, η οποία υπό το επιτυχημένα ενδυθέν προσωπείο της “εθνικής ενότητας” κατόρθωσε να πείσει (=εξαπατήσει) ότι απευθύνεται σε όλους τους έλληνες ανεξαρτήτως των πολιτικών τους πεποιθήσεων (αυτός είναι κι ο λόγος που σε αυτό το κείμενο ασχολούμαστε κυρίως με το “αριστερόστροφο” κομμάτι της "εθνικής αντίστασης" -και όχι από ... “αντικομμουνισμό” ). 
    Η “ίδρυση” της “εθνικής αντίστασης” δεν έγινε με ενιαίο τρόπο, αλλά αργά και προοδευτικά, από κομμάτια του διαλυμένου προπολεμικού στρατιωτικού ή πολιτικού κόσμου τού προτεκτοράτου, των οποίων οι θέσεις εργασίας ποτέ δεν έπαψαν να εξαρτώνται, άμεσα ή έμμεσα, από την ισχύ της βρετανικής αποικιοκρατίας (συνήθως μικρομεσαίοι αξιωματικοί και κομματικά μέλη, αφού τα “μεγάλα κεφάλια” την είχαν κοπανήσει στο εξωτερικό φτιάχνοντας, υπό την επίβλεψη φυσικά των άγγλων, “εξόριστες κυβερνήσεις” –βλ. “κυβέρνηση του Καϊρου”). Πολλοί από αυτούς στελέχωσαν ακόμα και το βρετανοχρηματοδοτούμενο Ε.Α.Μ.. Επίσης, όπως προείπαμε, το Κ.Κ.Ε. στα πλαίσια της υπεράσπισης των συμφερόντων της “μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας” Ε.Σ.Σ.Δ., έστησε τον ιδιόκτητό του υποδειγματικό “αντιστασιακό” μηχανισμό (με πανομοιότυπο τρόπο και για πανομοιότυπο λόγο έδρασαν τα Κ.Κ. σε όλες τις κατεχόμενες από τον Άξονα χώρες). Για όλους τους παραπάνω, η “εθνική αντίσταση” ισοδυναμούσε με τη συνέχιση της πολιτικής, ή στρατιωτικής καρριέρας τους σε συνθήκες κατοχής της χώρας, αλλά και ως επαγγελματική επένδυση για το μεταπολεμικό μέλλον (σχετικά με το ποιόν των ιδρυτών της "εθνικής αντίστασης", μια λεπτομερή όσο και αποκαλυπτική καταγραφή μπορεί κάποιος να βρει στο «Στέμμα και Σβάστικα, Η Ελλάδα τής Κατοχής και τής Αντίστασης, 1941-1944» του Χάγκεν Φλάισερ, καθηγητή Νεώτερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, εκδόσεις «Παπαζήση», Αθήνα, 1987). Εκτός φυσικά από τα κομματικά μέλη και τους στρατοκρατίσκους, τις αντιστασιακές οργανώσεις πλαισίωσαν και οι διάφοροι εξίσου απαραίτητοι χρήσιμοι ηλίθιοι (=πατριώτες) λοβοτομημένοι στα εθνικιστικά σχολεία τού προτεκτοράτου, ή άλλοι που αναζητούσαν “καθοδηγητές”, “οράματα” και “ταυτότητα” σε μια εποχή που ο κόσμος άλλαζε δραματικά, ή και άσχετοι που άρπαξαν την ευκαιρία να βρεθούν με ένα όπλο στο χέρι  εναντίον ανθρώπων με τους οποίους διατηρούσαν προπολεμκά προσωπικούς “λογαριασμούς”. Κοινά σημεία όλων ήταν φυσικά η ανάγκη για αρχηγό, ο υψηλός δείκτης μαζοποίησης και η παντελής απουσία οποιασδήποτε διάθεσης για αυτόνομη σκέψη και αυτενέργεια.
    Η ίδια η “εθνική αντίσταση” ποτέ δεν έπαψε να έχει μια βαθύτατα υπαλληλική σχέση υφισταμένου με τούς εκτός Ελλάδος “συμμαχικούς” προϊσταμένους της (“εξόριστες” ελληνικές “κυβερνήσεις”, βρετανικές και σταλινικές μυστικές υπηρεσίες κλπ.). Όπως το ελληνόφωνο προτεκτοράτο από το οποίο προέρχονταν, έτσι και οι εν Ελλάδι αντίπαλες “συνιστώσες” της “εθνικής αντίστασης” δεν πήγαιναν ούτε για τσίσα χωρίς να ρωτήσουν τους εκτός Ελλάδος αλλοεθνείς προϊσταμένους τους (για τόσο “εθνική” αντίσταση μιλάμε...).
    Η “εθνική αντίσταση” δεν είχε λοιπόν τίποτα το αυθόρμητο και το γνήσια λαϊκό, όπως θέλουν να μας την παρουσιάζουν. Απόδειξη το ότι δεν άρχισε αμέσως μετά την κατάκτηση της χώρας, τον Απρίλιο του 1941 (πλάνη στην οποία έχουν εντέχνως αφεθεί οι περισσότεροι νεοέλληνες) αλλά περισσότερο από έναν χρόνο μετά, δηλαδή το καλοκαίρι προς φθινόπωρο του 1942 (έναρξη των πρώτων εχθροπραξιών με τις στρατιωτικές δυνάμεις των ιταλών - με τους γερμανούς οι "αντάρτες" δεν συνεπλάκησαν πριν το καλοκαίρι του 1943): η πλειοψηφία του πληθυσμού, εξουθενωμένη από τον πολύμηνο πόλεμο που είχε προηγηθεί και απασχολημένη περισσότερο από ποτέ με την καθημερινή επιβίωσή της, δεν έδειχνε καμία διάθεση να μπει σε νέες περιπέτειες. Επιπλέον πρέπει να επισημανθεί ότι ο κόσμος είχε ανακουφιστεί από την παύση των εχθροπραξιών: δεν χτυπούσαν πια οι σειρήνες που προειδοποιούσαν για βομβαρδισμό, δεν έτρεχε να κρυφτεί στα καταφύγια, δεν κινδύνευε να χάσει κι άλλα αγαπημένα του πρόσωπα, δεν έβλεπε τις περιουσίες του να συνεχίζουν να καταστρέφονται. Πάνω απ’ όλα μπορούσε να σκεφτεί αφού το κεφάλι του δεν υπέφερε πια από το σφυροκόπημα της πατριωτικής πολεμικής προπαγάνδας.  Και φυσικά το μόνο που ήθελε ήταν να περιμένει να τελειώσει ο πόλεμος και στον υπόλοιπο κόσμο. Γι’ αυτό, αντίθετα με ό,τι μας μαθαίνουν στο σχολείο, οι περισσότεροι έδειχναν απροθυμία να συνεχίσουν τον πόλεμο μέσω της “αντίστασης”. Πολύ περισσότερο, δεν είχαν καμία διάθεση να συμμετάσχουν στις ίντριγκες και στους ένοπλους σκυλοκαβγάδες, που ήσαν στην ημερησία διάταξη ανάμεσα στις πολιτικώς αντίπαλες “αντιστασιακές” φατρίες.




         
                                       

    Ναπολέων Ζέρβας, ιδρυτής του "αντιστασιακού" Ε.Δ.Ε.Σ..
     Καιροσκόπος και μηχανορράφος από τους λίγους, σκόπευε σε υψηλή μεταπολεμική πολιτική καριέρρα και γι’ αυτό συνομωτούσε, πότε με τους φιλομοναρχικούς άγγλους και την εξόριστη  βασιλική "κυβέρνηση" του Καΐρου, πότε με τους παραμείναντες  εν Ελλάδι "αντιστασιακούς" αντιμοναρχικούς και πότε με τις διάφορες "αντιστασιακές" οργανώσεις.  Παθιασμένος με τον τζόγο και το αλκοόλ, όταν οι άγγλοι σύνδεσμοι στην Ελλάδα τον ρώτησαν τί ανάγκες είχε σε πολεμικό υλικό, ώστε να του το ρίξουν με αλεξίπτωτα, σαν γνήσιος  συμμορίτης  ζήτησε μερικά κιβώτια… γνήσιο  αγγλικό ουίσκι (όπως αναφέρει ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ, στο βιβλίο του "Στέμμα και Σβάστικα, η Ελλάδα της κατοχής και της αντίστασης", τόμος Α΄, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1987). Αξίζει να προσεχθεί η ασυνείδητη επίδειξη του περιστρόφου ως υποκατάστατου του ανδρικού μορίου, κάτι που συναντάμε συχνά στους αρχηγούς -και όχι μόνο- των διαφόρων "αντιστασιακών" μπουλουκιών. 




    Βέβαια, κατά τη διάρκεια της “αντίστασης”  οι σταλινικοί, παρ’ όλο που είχαν πάντα απλωμένο και ορθάνοιχτο το χέρι  προς την αγγλική βοήθεια, δούλευαν –εννοείται όπως και οι άγγλοι- για τους δικούς τους σκοπούς. Ήξεραν ότι κάποτε ο πόλεμος θα τελείωνε και ότι ο πλανήτης θα ξαναμοιραζόταν με νέα δεδομένα. Σαν ευσυνείδητοι πράκτορες επιδίωκαν να δημιουργήσουν στη “ζώνη ευθύνης” τους τετελεσμένα γεγονότα, ώστε οι ρώσοι πολιτικοί τους προϊστάμενοι  να βρεθούν, όσο γινόταν περισσότερο, σε θέση ισχύος κατά τη μεταπολεμική διανομή του κόσμου. Βέβαια αυτά δεν τα αγνοούσαν οι άγγλοι, αλλά για τα λίγα κατοχικά χρόνια η συμφεροντολογική αλληλοχρησιμοποίηση άγγλων και σταλινικών τούς εξυπηρετούσε αμοιβαία.

    Παράλληλα το βρετανικό πολεμικό ναυτικό είχε εφαρμόσει ασφυκτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, έτσι ώστε η διεθνής ανθρωπιστική βοήθεια σε τρόφιμα και φάρμακα προς την κατεχόμενη Ελλάδα δεν μπορούσε να φτάσει στους αποδέκτες της (5) . Η Ελλάδα είχε άμεση ανάγκη από διατροφική βοήθεια λόγω της σχεδόν κατεστραμμένης από τον πόλεμο αγροτικής οικονομίας της. Αλλά ο στόχος των άγγλων ήταν να λιμοκτονήσουν οι έλληνες προκειμένου να αναγκαστούν να συμμετάσχουν στην “αντίσταση”. Την ίδια  τακτική ναυτικού αποκλεισμού είχαν εφαρμόσει οι άγγλοι στις κατεχόμενες Βέλγιο και Νορβηγία. Σημειωτέον ότι οι γερμανοί κι οι ιταλοί δεν είχαν κανένα συμφέρον να μην επιτρέψουν τη  βοήθεια που απέστελλε π.χ. ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, ή άλλες διεθνείς οργανώσεις προς τις κατεχόμενες χώρες. Αντίθετα, επειδή δεν ήθελαν να παίξουν το παιχνίδι των άγγλων, προσπαθούσαν να αποφύγουν κάθε αφορμή που θα οδηγούσε τον πληθυσμό σε απόγνωση και άρα θα τον έστελνε μαζικά σε αντιστασιακή στράτευση. Π.χ. προσπαθούσαν να διασφαλίσουν την ομαλή και διαφανή κυκλοφορία των περιορισμένων ποσοτήτων τροφίμων και δεν δίσταζαν να εκτελούν ομαδικά και δημοσίως όσους μαυραγορίτες συνελάμβαναν. Παρά την ψυχρότητά τους οι γερμανοί υπήρξαν απείρως πιο ανθρώπινοι με τον κατεχόμενο  πληθυσμό, από τους έλληνες χωροφύλακες, ταγματασφαλίτες, και κρατικούς αξιωματούχους, οι οποίοι διαπλέκονταν σταθερά με την κατοχική μαύρη αγορά κάνοντας περιουσίες.  Οπωσδήποτε ο πόλεμος είχε προκαλέσει δυσλειτουργίες στην κυκλοφορία των αγαθών. Αλλά ακόμα κι έτσι, ο αγγλικός ναυτικός αποκλεισμός είναι η κύρια αιτία του κατοχικού λιμού με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και όχι οι “κακοί” γερμανοί  που δήθεν λεηλατούσαν και δολοφονούσαν για την  πλάκα τους και ασταμάτητα -αν αυτό το προπαγανδιστικό  στερεότυπο ήταν αληθές θα είχε εξαφανιστεί όλος ο ελληνικός πληθυσμός. Τις διαστάσεις της πείνας επέτεινε δραματικά η ληστρική δράση των “ανταρτικών” συμμοριών που κάθε τόσο έκαναν –με την ανοχή των άγγλων- επιτάξεις της ισχνής κατοχικής σοδειάς εν ονόματι του “πατριωτικού αγώνα”. Στο τέλος πολλοί αναγκάζονταν να βγουν στο “αντάρτικο”, όχι από πεποίθηση, αλλά  μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν μια ημερήσια μερίδα φαγητού.


    Αιμοσταγείς αντιστασιακοί θεατρινισμοί

    Στην πραγματικότητα, όσο κι αν ψάξει κάποιος δεν θα βρει ούτε μια πραγματική μάχη που να έδωσαν  οι “αντάρτες” -είτε σταλινοκίνητοι, είτε  άλλοι- με τους γερμανούς (μια και η Ιταλία είχε συνθηκολογήσει νωρίς, από το 1943). Σύμφωνα με τα πλέον επίσημα στοιχεία οι σκοτωμένοι από την "αντίσταση" γερμανοί στα τρία χρόνια της κατοχής υπολογίζονται κατά προσέγγιση σε μόλις 376 (βλ. απάντηση της πρώην Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας σε υπηρεσιακό αίτημα  του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών   http://clubs.pathfinder.gr/Iapetos_/1497304) . 
    Οι “επιχειρήσεις” των "ανταρτών" (εκτός από τις συνηθέστατες περιπτώσεις όπου οι “αντιστασιακές” συμμορίες πολεμούσαν μεταξύ τους) εξαντλούνταν στο να σκοτώνουν  μερικούς γερμανούς σε μια “ενέδρα” - δηλαδή σε αψιμαχίες - και μετά να διαφεύγουν με την ησυχία τους (κοινώς να την “κοπανάνε”) στα βουνά, αφήνοντας επίτηδες τον πληθυσμό να υποστεί τα τρομακτικά αντίποινα. Ειδικά οι γερμανοί είχαν εγγυηθεί ότι δεν θα πείραζαν ούτε μια ελληνική τρίχα αν και οι έλληνες δεν πείραζαν τους γερμανούς, κάτι που τηρήθηκε σε περιοχές όπου αρκούσε απλώς να μην υπάρχουν “αντάρτες”. Οι γερμανοί και οι ιταλοί μπορούσαν πράγματι να γίνουν κτηνώδεις με τους υπό κατοχή λαούς, αλλά μόνο όταν ένιωθαν ότι απειλούνται. Οι “αντάρτες” είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για εκατόμβες αμάχων όπως αυτή των Καλαβρύτων, όταν εκτέλεσαν  επίτηδες (και κατά παράβαση κάθε σύγχρονου πολεμικού δικαίου) πάνω από  ογδόντα γερμανούς αιχμαλώτους, εν πλήρει επιγνώσει των αναμενόμενων τρομακτικών συνεπειών της πράξης τους εις βάρος των εντοπίων (βλ. λ.χ. Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα - Τα αιματηρά ίχνη της 117ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα, εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Αθήνα 2003).  Με την τακτική της πρόκλησης αντιποίνων οι “αντάρτες” επιδίωκαν ό,τι και οι άγγλοι με τον ναυτικό αποκλεισμό, δηλαδή  να κρατάνε τον πληθυσμό σε “πολεμική ετοιμότητα” (αλλά για τους δικούς τους σκοπούς, δηλαδή για να τον  εκβιάσουν να  ενταχθεί στον ψευτοαντάρτικο στρατό τους, ώστε να βρεθούν σε όσο γίνεται πλεονεκτική θέση στη μεταπολεμική αναμπουμπούλα). Επίσης, όσους περισσότερους “αντάρτες” δήλωναν, τόσο περισσότερες ήσαν οι αγγλικές λίρες που έπαιρναν οι “καπεταναίοι” ως “επιδότηση”.
    Σε ό,τι αφορά στην αριστερόστροφη έκφανση της “αντίστασης”, στην πραγματικότητα επρόκειτο για  έναν κομματικό στρατό, ο οποίος, για όσους δεν είχαν αυταπάτες, αποτελούσε  πιστή εικόνα τού  επιδιωκόμενου τύπου κοινωνίας και που είχε  απλώς μια μυρωδιά “αντάρτικου” και  “κλεφτουριάς” για να δημιουργούνται εντυπώσεις στους αδαείς. “Καταλάμβαναν” χωρίς μια τουφεκιά μερικές στρατηγικά αδιάφορες για τους γερμανούς βουνοκορφές, τις οποίες ανακήρυσσαν  σε “ελεύθερη Ελλάδα” και στα εκεί χωριά έστηναν πιστά αντίγραφα του σταλινικού κράτους τους(4) , με  κομισαριάτα, “λαϊκά” δικαστήρια, “προλεταριακά” σχολεία, “επαναστατικές” φυλακές, εκτελεστικά αποσπάσματα για τους “εθνοπροδότες”, όπως π.χ. τις χήρες που σιδέρωναν τα ρούχα ιταλών,  ή γερμανών αξιωματικών για να εξασφαλίσουν μιά κουραμάνα για το σκελετωμένο παιδί τους κλπ. Οι γερμανοί ενδιαφέρονταν μόνο για τις πόλεις και για τον έλεγχο των οδικών αρτηριών, μέρη τα οποία οι “αντάρτες”  δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να ελέγξουν. Κι αν επιχειρούσαν, για προσχηματικούς λόγους, να  το κάνουν σκοτώνοντας μερικούς γερμανούς σε κάποια ενέδρα, οι γερμανοί απαντούσαν με άμεσες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και τους ξαπόστελναν αυθημερόν στο βουνό. Ταυτόχρονα εξαπέλυαν τα προαναγγελθέντα αντίποινα εκτελώντας συγκεκριμένους αριθμούς αμάχων για κάθε σκοτωμένο γερμανό στρατιώτη, ή αξιωματικό. Ακόμα και η πολυδιαφημισμένη δολιοφθορά (σαμποτάζ) στη σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοπόταμου (επίσημη εορταστική επέτειος της “εθνικής αντίστασης”) περισσότερα προβλήματα δημιούργησε στην αποστολή πολύτιμων τροφίμων στους κατοίκους της Αθήνας, παρά στους γερμανούς.
    Φυσικά παρομοίως σκέφτονταν και λειτουργούσαν κι οι - αρκετά λιγότεροι- εθνικόφρονες “αντάρτες” της άλλης πλευράς. Όπως αποδείχθηκε πανηγυρικά, οι “ανταρτικές” συμμορίες, ανεξαρτήτως της ιμπεριαλιστικής δύναμης τα συμφέροντα της οποίας υπηρετούσαν,  φύλαγαν τις δυνάμεις τους για τον “εμφύλιο” πόλεμο, που ήξεραν ότι θα ακολουθήσει την κατοχή. Έναν πόλεμο στον οποίο έδειξαν όλη την ενεργητικότητα και τον φανατισμό που δεν είχαν δείξει με τους γερμανούς...

    Όσο για τις περί κλεφτουριάς φαντασιώσεις που έτρεφε το “αντάρτικο”, κάτι που οι αδαείς δεν γνωρίζουν, είναι ότι οι Κλέφτες της τουρκοκρατίας όταν σκότωναν τούρκους δεν άφηναν τα γυναικόπαιδα και τους γέρους στο έλεος των αντιποίνων, αλλά υπερασπίζονταν τα χωριά, δίνοντας πραγματικές μάχες. Κάπου εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε και την ειδοποιό κοινωνιολογική διαφορά των Κλεφτών και των ψευτοανταρτών της “εθνικής αντίστασης”: οι Κλέφτες ήσαν γέννημα-θρέμμα των περιοχών όπου δρούσαν, στα χωριά των οποίων είχαν όλους τούς συγγενικούς δεσμούς τους  (γονείς, αδέρφια, συζύγους κλπ.) γι’ αυτό και τα υπεράσπιζαν από τουρκικά αντίποινα. Ενώ οι “αντάρτες” ήσαν απλώς μετατεθειμένοι κομματικοί στρατιώτες, συνήθως χωρίς δεσμούς με τους τόπους δράσης τους, που εκτελούσαν τις ψυχρές εντολές μιας απομακρυσμένης κεντρικής ηγεσίας.
    Μια άλλη σημαντική διαφορά αφορά στην πολιτισμική παραγωγή των δύο αυτών κατηγοριών. Η λαϊκή Μούσα των Κλεφτών δημιούργησε μια μουσική παρακαταθήκη, αυθόρμητη και πηγαία, η οποία έκτοτε αποτελεί σταθερό αντικείμενο ευλαβικής μελέτης και θαυμασμού των λαογράφων. Ενώ τα τραγούδια των “ανταρτών” δεν ήσαν παρά αστεία προκάτ στιχοσκαρώματα, κατασκευασμένα κατά παραγγελία από συνθέτες του κόμματος και εγκεκριμένα από την κεντρική επιτροπή...



  Το απόλυτο ντοκουμέντο (από διεθνιστική επαναστατική σκοπιά) για την “εθνική αντίσταση” κατά τη διάρκεια της κατοχής.  Η “Εθνική Αντίσταση”, ο πιο πρόσφατος μύθος του νεοελληνικού κράτους, στο βιβλίο αυτό αποκαθηλώνεται ανελέητα και παραδίδεται στην ιστορική ανυποληψία: ως ενεργούμενο του σωβινισμού και του μιλιταρισμού των κυριάρχων και ως αιματοβαμένη  καταστολή του  διεθνισμού των εκμεταλλευομένων. 
  Το πιστοποιεί άλλωστε και η προσωπική στάση τού συγγραφέα, ο οποίος στη διάρκεια της κατοχής κυνηγήθηκε τόσο από τους “εθνικόφρονες” χίτες και ταγματασφαλίτες, όσο και από τούς εξίσου εθνικόφρονες σταλινοφασίστες του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. και των θυγατρικών τους οργανώσεων (όπως η κομματική αστυνομία του Κ.Κ.Ε., η περιβόητη Ο.Π.Λ.Α.). 


    “Αντιστασιακές” εκκαθαρίσεις (4)

   Κατά τη διάρκεια –και υπό την κάλυψη-  της κατοχής το “αντιστασιακό” σταλινικό  Κ.Κ.Ε. επιδόθηκε στην άσκηση της πιο αγαπημένης του τέχνης, δηλαδή του πολιτικού εγκλήματος. Τότε ήταν που συστάθηκε η “θυγατρική” οργάνωση Ο.Π.Λ.Α. (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών). Η περιβόητη αυτή οργάνωση, εμπνευσμένη από τις πιο αιμοβόρες σταλινικές παραδόσεις (π.χ. δίκες της Μόσχας), “προστάτεψε” το εργατικό κίνημα της χώρας, αφού το “εκκαθάρισε” από τα “αντεπαναστατικά” (=διεθνιστικά) στοιχεία του. Στην Ο.Π.Λ.Α. συμμετείχαν οι πλέον επίλεκτοι και φανατικοί σταλινικοί δολοφόνοι, οι οποίοι αντί να πολεμάνε τους γερμανούς, όπως διατυμπάνιζε προς τα έξω το Κ.Κ.Ε.,  είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα τροτσκιστών, αναρχικών, αρχειομαρξιστών ή άλλων “αιρετικών” και διεθνιστών εργαζομένων (για μια αρκετά λεπτομερή παρουσίαση των σταλινικών πολιτικών δολοφονιών που έγιναν υπό την κάλυψη της κατοχής βλ. http://stinas.vrahokipos.net/texts/eam_elas_opla.htm#IV_Η_ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ_ΤΩΝ_ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ).


    Μερικές εύγλωττες λεπτομέρειες: ο “αντιστασιακός” (σταλινικός;) έρωτας

    Επιπλέον, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο,  ο εκτός γάμου έρωτας μέσα στις πλήρως στρατιωτικοποιημένες  σταλινικές “αντιστασιακές” οργανώσεις  απαγορευόταν δια ροπάλου. Θεωρούσαν ότι θα λειτουργούσε αποδομητικά για τη συνοχή τους. Είναι χαρακτηριστική η ερώτηση που έκανε νεαρή “αντάρτισσα” στον -διορισμένο από τη Μόσχα- γενικό γραμματέα του Κ.Κ.Ε. Ζαχαριάδη  όταν τα  ηττημένα τμήματα του  (αυτοαποκαλούμενου «Δημοκρατικού») σταλινικού  στρατού ετοιμάζονταν να ζητήσουν καταφύγιο στην Αλβανία: “και τώρα σύντροφε, το ερωτικόν επιτρέπεται;” Σύμφωνα με αφήγηση του Πέτρου Ανταίου(6)  η απάντηση του Ζαχαριάδη ήταν: “τώρα που δεν πολεμάμε, ναι, μπορείτε να κάνετε και έρωτα”. Αλλά πώς γίνεται να ζεις καθημερινά με τον κίνδυνο και τον θάνατο και να έχεις διώξει τον έρωτα; Πώς γίνεται να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο και να μην θέλεις τη ζωή – τη ζωή!- εδώ και τώρα; Μόνο αν είσαι ήδη πεθαμένος και απλώς δεν το έχεις καταλάβει. Είναι δυνατόν να προέλθει κάτι θετικό από ανθρώπους τέτοιου είδους, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι έχουν τις αγαθότερες των προθέσεων;


    Δεκέμβριος 1944: το “σικέ” φινάλε του “αντάρτικου”

   Ώσπου μια ωραία μέρα του Οκτωβρίου του 1944 οι γερμανοί, πιεσμένοι από τη συμμαχική προέλαση στην Ευρώπη, έφυγαν από μόνοι τους, ενώ οι “αντάρτες”  πανηγύριζαν θρασύτατα σαν να επρόκειτο για δική τους επιτυχία, παρ’ όλο που δεν είχαν παίξει τον παραμικρό ρόλο σε αυτό.  Γιατί, παρά την εντέχνως καλλιεργημένη μαζική πλάνη, η λεγόμενη “εθνική αντίσταση” δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική, ή άλλη, συμβολή στην “απελευθέρωση” τής χώρας. Όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή (16/2/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου “αντιστασιακού” στρατού, τού γνωστού Ε.Λ.Α.Σ. “(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια” -και όχι ύστερα από την… εθνοσωτήρια δράση των “ανταρτών”.

    Αλλά τις αμέσως επόμενες ημέρες οι κατοχικές “αντιστασιακές” μάσκες έπεσαν αμοιβαία: οι εκ δεξιών της εξουσίας “αντάρτες” συμπτύχθηκαν με τους άγγλους αποικιοκράτες “δια να σώσουν το έθνος από τον κομμουνισμόν”, ενώ οι εξ αριστερών έκαναν αυτό που ανομολόγητα σκόπευαν από την αρχή της κατοχής, δηλαδή  κομματική “επανάσταση”. Την οποία όμως οι αρχηγοί τους είχαν προγραμματίσει να χάσουν, αφού έτσι είχαν διαταχθεί από τα αφεντικά τους στη Μόσχα, τα οποία,  ήδη λιγότερο από έναν χρόνο πριν , στη Διάσκεψη της Τεχεράνης (τέλη Νοεμβρίου 1943) είχαν μοιράσει με τους αγγλοαμερικάνους τον μεταπολεμικό κόσμο. Σύμφωνα με τη μοιρασιά, η Ελλάδα είχε δοθεί στη δυτική σφαίρα επιρροής. Αλλά η εν Ελλάδι σταλινική ηγεσία (η οποία κρατούσε κρυφή από τα μέλη/στρατιωτάκια την απόφαση της διάσκεψης) δεν μπορούσε να πει έτσι απλά στον κόσμο που ήλεγχε  “σύντροφοι ο πατερούλης Στάλιν συμφώνησε πίσω από την πλάτη σας -και για το συμφέρον τής μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας Ε.Σ.Σ.Δ.- να ζήσετε υπό τον αγγλοαμερικάνικο καπιταλισμό, το λοιπόν τούς ζυγούς λύσατε”. Άλλωστε επί  χρόνια οι δωσίλογοι στη Μόσχα έλληνες σταλινικοί αρχηγίσκοι παραμύθιαζαν το ποίμνιό τους ότι η συμμαχία με τους άγγλους αποικιοκράτες ήταν μόνο μια κίνηση τακτικής, που δήθεν θα εξυπηρετούσε μεταπολεμικά το ξέσπασμα της ανασταλείσας λόγω του πολέμου επανάστασης. Έπρεπε λοιπόν να δώσουν τουλάχιστον μια εικονική μάχη ώστε να σωθούν τα προσχήματα.  Έτσι σκηνοθέτησαν το “επαναστατικό” φιάσκο του Δεκέμβρη του 1944, όπου μετακίνησαν κάποιες λίγες δυνάμεις τους στην Αττική δήθεν για να καταλάβουν την πρόσφατα “απελευθερωμένη” πρωτεύουσα  ενώ το μεγαλύτερο μέρος του “ανταρτικού” στρατού τους τό είχαν ακινητοποιήσει σε στρατηγικά άσχετες και απομακρυσμένες περιοχές, όπως η Ήπειρος (για μια διεθνιστική επαναστατική ανάλυση του σταλινικού φιάσκου του Δεκεμβρίου 1944 βλ. http://stinas.vrahokipos.net/texts/eam_elas_opla.htm#ΓΙΑΤΙ_ΤΟ_ΕΑΜ_ΔΕΝ_ΠΗΡΕ_ΤΗΝ_ΕΞΟΥΣΙΑ_ΟΤΑΝ_ΕΦΥΓΑΝ)_ΟΙ_ΓΕΡΜΑΝΟΙ).
    Λίγο μετά την προσχεδιασμένη ήττα, όταν έγινε η συνθηκολόγηση της Βάρκιζας, σχεδόν όλα τα κομματικά μέλη, αλλά και το ίδιο το κόμμα, κράτησαν ένα μικρό, ή μεγάλο μέρος του οπλισμού τους γιατί φοβόντουσαν ότι το μεταπολεμικό καθεστώς θα αθετούσε τη συμφωνία αμνήστευσής τους  και θα τους δίωκε. Έπρεπε λοιπόν να είναι προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο τού να ξαναβγούν στο “αντάρτικο”. Πράγματι το Κ.Κ.Ε. δεν αναγνωρίστηκε ως νόμιμο κόμμα, η αμνηστία έμεινε κενό γράμμα και άρχισαν οι διώξεις κατά των –πολλών τότε- μελών του. Έτσι εξωθήθηκε να ανασυγκροτήσει τον κομματικό στρατό του και η χώρα μπήκε σε έναν τριετή “εμφύλιο” πόλεμο – στην πραγματικότητα πόλεμο αποικιοκίνητων συμμοριών για την επικράτηση. Τότε ξεφύτρωσαν ξαφνικά, όχι μόνο ελαφρύς φορητός οπλισμός, αλλά και μυδραλιοβόλα, αντιαρματικά, όλμοι, βαριά κανόνια και ορεινό πυροβολικό, χειροβομβίδες, νάρκες και κάθε είδους στρατιωτικός εξοπλισμός, σε σημείο που όλοι απορούσαν πού στο καλό ήσαν κρυμμένα τόσα όπλα και γιατί δεν είχαν χρησιμοποιηθεί από τους “αντάρτες” κατά των γερμανοϊταλών στην περίοδο της κατοχής. Επιπλέον, όπως στην κατοχή, έτσι και στη διάρκεια του “εμφυλίου” ο σταλινικός “αντάρτικος” στρατός απέδειξε ότι ήταν ένας κανονικότατος αστικός στρατός, πανομοιότυπος με τον αντίπαλό του, με τη γνωστή ισοπεδωτική για την προσωπικότητα εκπαίδευση και ιεραρχία, γραφειοκρατία, κλίκες, στρατοδικεία, ομοιόμορφες στολές, τελετουργίες και κυρίως με ηγεσία που δεν λογοδοτούσε σε κανέναν από τους “επαναστάτες” που είχε στρατολογήσει. Έτσι εννοούσαν τον επαναστατικό στρατό –και την κοινωνική απελευθέρωση- οι σταλινικοί.


    Μερικές αθώες ... μετα-αντιστασιακές λεξούλες

    Για μερικές ταραγμένες μεταπολεμικές δεκαετίες, η λέξη που περιέγραφε τον ενδοεξουσιαστικό πόλεμο μεταξύ εθνικοφρόνων και σταλινικών ήταν “συμμοριτοπόλεμος”. Η λέξη προερχόταν από το λεξιλόγιο των νικητών και ως συμμορίτες εννοούνταν οι ηττημένοι (και “αδειασμένοι” από τη Μόσχα) σταλινικοί.
   Ωστόσο μετά το 1974, στα πλαίσια του απαιτούμενου εκσυγχρονισμού της νεοελληνικής κοινωνίας (βλ. ένταξη στην Ε.Ο.Κ.) και της αναγκαίας ανακατασκευής (=“λίφτινγκ”) των εθνικών μύθων, καθιερώθηκε ο λιγότερο προκλητικός όρος “εμφύλιος”.
    Αλλά η λέξη “εμφύλιος” δεν διοχετεύθηκε στη λαϊκή χρήση μόνο για λόγους “συμφιλίωσης” και επούλωσης των πληγών ενός αιματοβαμμένου και σκοτεινού παρελθόντος: η ανάλογη έκφραση που χρησιμοποιείται σε όλες τις άλλες γλώσσες είναι civil war, guerre civile, κ.λπ., δηλαδή πόλεμος μεταξύ πολιτών, δηλαδή  κοινωνικός πόλεμος και όχι πόλεμος μεταξύ …ομοφύλων. Στην ελληνική περίπτωση όμως οι εμπόλεμοι στρατοί  δεν αποτελούντο από έστω και στοιχειωδώς συνειδητοποιημένους πολίτες, αλλά από συνήθεις υπήκοους, θύματα της προπαγάνδας και επιστρατευμένους από διαφορετικές εξουσιαστικές συμμορίες. Έτσι, για λόγους διατήρησης της  ψυχοδιανοητικής χειραγώγησης, επιλέχθηκε από την προπαγάνδα ο ολοφάνερα συγκινησιακός όρος “εμφύλιος” επειδή παραπέμπει συνειρμικά σε μια δήθεν αλληλοσπαρασσόμενη  εθνική “οικογένεια” (και είναι γνωστό πόση εμμονή με την οικογένεια έχουν οι νεοέλληνες…). Οι εξ’ αριστερών της εξουσίας δέχθηκαν ανεπιφύλακτα αυτόν τον εθνoκεντρικό  χαρακτηρισμό εκείνου του πολέμου –όπως άλλωστε είχαν αποδεχτεί τον “πατριωτικό” χαρακτήρα του παγκοσμίου πολέμου- αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά  ότι φρονούν εξίσου εθνικά με τους εθνικόφρονες αντιπάλους τους. Έτσι ο παραπλανητικός όρος “εμφύλιος” αποτέλεσε τον υπουλότερο εξωραϊσμό εκείνου του βρωμερού πολέμου και τον καθαγιασμό των εγκληματιών που τον διεκπεραίωσαν. Και για άλλη μια φορά τα ποίμνια που σύρθηκαν σε αυτόν διατηρούν μέχρι σήμερα την αυταπάτη ότι αλληλοσφαγιάστηκαν για κάτι που τα αφορούσε.
    Επιπλέον ο όρος “εμφύλιος” δεν αναταποκρίνεται στην πραγματικότητα και για “τεχνικούς” αριθμητικούς λόγους, δεδομένου ότι (σε κραυγαλέα αντίθεση με την πρόσφατη τότε ισπανική περίπτωση, όπου είχε εμπλακεί το σύνολο του ισπανικού πληθυσμού) στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία παρέμεινε εντυπωσιακά αμέτοχη παρατηρήτρια της σύρραξης.
     Κατά ένα παράξενο όμως τρόπο, που δεν θα φαντάζονταν οι εφευρέτες του, ο παλαιότερος όρος “συμμοριτοπόλεμος” εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την -προς απόκρυψη- πραγματικότητα: η προσπάθεια της προπαγάνδας τόσα χρόνια μετά να τον “ξεπετάξει” ως “εμφύλιο” αποδεικνύει ότι επρόκειτο όντως για πόλεμο αποικιοκίνητων συμμοριών για την κατάληψη της εξουσίας και την καθυποταγή τής κοινωνίας.


     Συμπεράσματα αντί για αυταπάτες

   Ο λόγος που πρέπει να ανατρέχουμε σε  εκείνη την περίοδο είναι για να κατανοήσουμε  πόσο ολέθριο είναι να μεγαλώνει κάποιος σε ένα προτεκτοράτο. Γιατί η κυριότερη συνέπεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου για την Ελλάδα ήταν να παραμείνει το τελευταίο αποικιοκρατούμενο απολειφάδι στη σύγχρονη Ευρώπη. Τότε αναδιαμορφώθηκαν για άλλη μια φορά εκείνες οι ιστορικές, πολιτικές κλπ. φαντασιώσεις, που εδώ και αιώνες κρατούν τη χώρα -και τον λαό που την κατοικεί-  στον τριτοκοσμισμό. Η αισθητικά απωθητική μείξη που λέγεται “ελληνοχριστιανισμός”, πήρε μια νέα πνοή και έγινε  σημαία της επτάχρονης στρατιωτικής  χούντας του 1967, ενώ ο σωβινισμός υπηρετήθηκε ανταγωνιστικά, αλλά εξίσου πιστά, από εθνικόφρονες και σταλινικούς. Έτσι οι μεταπολεμικές γενιές νεοελλήνων εξακολούθησαν να είναι πολιτισμικά και ψυχικά απομονωμένες από τον δυτικό κόσμο. Ανατράφηκαν, από τη μια με τον γελοίο  βυζαντινομεσαιωνικό μεγαλοϊδεατισμό, από την άλλη με  μύθους του πιο κάλπικου ψευδοεπαναστατικού χιλιασμού, αλλά σε κάθε περίπτωση με εθνοπατριωτικό κουτόχορτο. Μεγάλωσαν μέσα στην πιο εμετική ψευδοϊστορική μυθοπλασία, στον πιο παρωχημένο εθνικό κομπλεξισμό, στην πιο αρρωστημένη  συλλογική αυτολύπηση, στην πιο αστήρικτη πολιτισμική κομπορρημοσύνη και γενικώς με όλες εκείνες  τις διανοητικές και ψυχικές προϋποθέσεις που διαιωνίζουν την   πολιτισμική καθυστέρηση.
   Όσο πιο ασήμαντη και προτεκτοράτο είναι η νεώτερη Ελλάδα, τόσο περισσότερο οι εξίσου ασήμαντοι κατοικοί της παρηγορούνται να πιστεύουν συμπλεγματικά ότι είναι ο περιούσιος λαός με τα περασμένα μεγαλεία.  Παράλληλα όμως παραμένουν και μοιρολάτρες που, για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους, θεωρούν ότι έχουν αδικηθεί από την Ιστορία. Εθνικός κομπλεξισμός, μοιρολατρική ανημπόρια και πολιτισμική ασημαντότητα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του υπήκοου ενός προτεκτοράτου.


                              

   “Λένε, ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησίες και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές, να χαλάσουν τις εκκλησίες, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη [...] Και εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι, που την διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμά της [...] Μας κατηγορούν, ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μιά και που οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δεν νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους”.  ( Άρης Βελουχιώτης «Ο λόγος της Λαμίας», σελ. 23-26).
    Στον γνωστό Λόγο της Λαμίας ο γραφικός ημιηλίθιος σταλινικός Άρης Βελουχιώτης διατυπώνει τα θεμελιακά δόγματα του αριστερόστροφου ρωμαίικου σωβινισμού, ως πιστού αντικαθρεπτίσματος της δεξιόστροφης εθνικοφροσύνης (με την οποία υποτίθεται ότι συγκρούεται). Όπως εκεί, έτσι και εδώ, σε κεντρικής σημασίας αναδεικνύεται το σωβινιστικό ρωμηοτρίπτυχο Θρησκεία-Πατρίδα-Οικογένεια. Έτσι ο Βελουχιώτης αρέσκεται να περνιέται ως πιο "νοικοκύρης" από τους δεξιούς νοικοκυραίους όταν λέει ότι οι σταλινικοί "φτιάχνουν σήμερα το κράτος" που δεν έφτιαξαν οι ... "αντικρατιστές" αστοί (μας λέει δηλαδή ότι επί κεφαλαιοκρατίας δεν υπήρχε κράτος, άρα υπήρχε ... αταξική κοινωνία - η φαιδρότητα του σταλινισμού υπήρξε, και συνεχίζεται, ανεξάντλητη). Ή μπορεί επίσης να κορδώνεται ως άλλος ένας αληθινός πατριώτης (όλοι το ίδιο αληθινοί είναι...), όταν εγκαλεί τους κεφαλαιοκράτες επειδή δεν "συγκινούνται με την ύπαρξη των κρατικών συνόρων" (προφανώς θεωρεί ότι ο επαναστατικός εργατικός διεθνισμός πρέπει ... να "συγκινείται" από συνοριακώς αναγνωρισμένα κρατικά οικόπεδα, ή ότι στην συντελούμενη παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να απαντήσουν με ... "εργατικό πατριωτισμό" - κάτι που "συμπτωματικά" αποτελεί και τον ακρογωνιαίο θεωρητικό λίθο του εθνικοσοσιαλισμού...). Λίαν αξιοπρόσεκτη είναι η εγκωμιαστική αναφορά αυτού του χαρακτηριστικά αγράμματου σταλινικού πιστολά στην χριστιανορθόδοξη εκκλησία (δηλαδή του μυθικά πάμπλουτου βυζαντινού φεουδάρχη, που το 1453 προτίμησε να φέρει την οθωμανοκρατία για να εμποδίσει την πολιτισμική και οικονομική δυτικοποίηση της χώρας, που το 1821 δεν είχε παραλείψει να αφορίσει τους εξεγερμένους ραγιάδες και τους έλληνες Διαφωτιστές και που μετεπαναστατικά εμπόδισε για άλλη μια φορά -και εξακολουθεί- την αποβυζαντινοποίηση και τον εκδυτικισμό της "απελευθερωμένης" χώρας).





   Έτσι στη δεκαετία του ’60, δηλαδή την εποχή όπου οι νέοι της Δύσης ανακάλυπταν τον εαυτό τους και τη  δύναμή τους,  ένας έλληνας νέος είχε να αντιμετωπίσει τον χουντόφιλο παπά, τον μεθυσμένο από την εξουσία αγράμματο χωροφύλακα, τον ηθικολόγο και βίαιο  δάσκαλο και φυσικά έναν από τους πιο αρτιοσκληρωτικούς παγκοσμίως τύπους οικογένειας, την –“δεξιόστροφη” ή “αριστερόστροφη”- ελληνική. Όταν η Δύση έμοιαζε με πολιτισμικό ηφαίστειο έτοιμο να ξεσπάσει, όταν ανέτειλαν οι Beatles, ή το διεθνές κίνημα νεολαιίστικης αμφισβήτησης, οι νέοι στην Ελλάδα είχαν μόνο δυο θλιβερά τριτοκοσμικές επιλογές: τον “ελληνοχριστιανικό” σταυρό, ή το μπολσεβίκικο σφυροδρέπανο.
  Όσο για  τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αυτός τελείωσε στην πραγματικότητα για την Ελλάδα το 1974, όταν κατέρρευσε η ελληνοχριστιανική αμερικανοκίνητη χούντα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η χώρα έπαψε να είναι και προτεκτοράτο...

Σημειώσεις
(1) Ο πασίγνωστος βρετανός οικονομολόγος Τζον Μέυναρντ Κέυνς είχε προειδοποιήσει ενωρίτατα για την άνοδο του γερμανικού εθνικισμού, ερμηνεύοντάς την (ορθώς) ως απάντηση της γερμανικής άρχουσας τάξης στον οικονομικό στραγαλισμό, που τής είχε επιβληθεί από τους νικητές του Α΄ παγκοσμίου πολέμου αγγλογάλλους. Στη Γερμανία (που μέχρι τότε τότε δεν είχε την παραμικρή σχέση με φασισμό) είχαν επιβληθεί βαρύτατα πρόστιμα ως πολεμικές αποζημιώσεις και επίσης ένα καθεστώς αποικιοκρατικής οικονομικής επιτήρησης (π.χ. απαγόρευση παραγωγής μιας σειράς βιομηχανικών προϊόντων, που λειτουργούσαν ανταγωνιστικά για τις βιομηχανίες των αγγλογάλλων, διάφοροι εμπορικοί περιορισμοί κλπ.), το οποίο, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση του 1929, βύθιζε στην ανεργία, την εξαθλίωση και την απελπισία το σύνολο σχεδόν του γερμανικού πληθυσμού.  Ο Κέυνς είχε επισημάνει στους συμμάχους ότι με αυτόν τον τρόπο εξωθούσαν τη Γερμανία στα άκρα. Ο Χίτλερ έγινε δημοφιλής γιατί αψήφισε τις παράλογες συμμαχικές ντιρεκτίβες, ανέστησε την γερμανική βιομηχανία, εξαφάνισε την ανεργία, έφτιαξε Κοινωνική Πρόνοια, ανέβασε κατακόρυφα το βιοτικό επίπεδο  και τόνωσε το αίσθημα εθνικής αυτοπεποίθησης των γερμανών. Όπως όμως όλοι οι σωβινιστές, διακατεχόταν από σύνδρομο “ιερής αποστολής”, ήταν ημιμαθής και δέσμιος των φαντασιώσεών του, υπερφίαλος,  φανατικός, κοντόφθαλμος, απλοϊκός και δεν διέθετε την εμπειρία, την ευελιξία και την ψυχραιμία των παλιών αποικιοκρατών (στη θέση των οποίων φιλοδοξούσε να εγκαταστήσει τη Γερμανία - κάτι που επέφερε τις γνωστές για τη χώρα του συνέπειες). Δυστυχώς η εφιαλτική ανάμνηση αυτού του μεγαδήμιου κηλιδώνει μέχρι  σήμερα την ανεκτίμητη συνεισφορά της Γερμανίας στον παγκόσμιο πολιτισμό (τεχνολογία, λογοτεχνία, κλασικές σπουδές, πολιτική σκέψη, μουσική, κινηματογράφος κλπ.). Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε σαν δίδαγμα από εκείνη την ιστορία είναι ότι –όσο κι αν δεν ταιριάζει με τις επικρατούσες απλοϊκές σχηματοποιήσεις- ο εθνικοσοσιαλισμός γεννήθηκε ως απάντηση σε υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες και δεν προέκυψε ξαφνικά ως ο “κακός του έργου” από έναν λαό που δήθεν τόν είχε στο “γονίδιό” του...  
(2) Βλ. 28η Οκτωβρίου 1940, μια «εθνική» επέτειος ντροπής http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/10/28-1940.html
(3) Η δήθεν ουδετερότητα ως προς τους εμπολέμους (Συμμάχους και Άξονα), την οποία υποκριτικά διακήρυττε η φασιστική κυβέρνηση Μεταξά, ήταν εξόφθαλμα διάτρητη, αφού το ελληνόφωνο προτεκτοράτο ήταν προσδεδεμένο στο άρμα τής βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, ήδη από τής ιδρύσεώς του, το 1828. Η πρόσδεση αυτή είχε γίνει πλέον απροκάλυπτη κατά τις παραμονές τού  Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού το φασιστικό πραξικόπημα του Μεταξά το 1936 εξυπηρετούσε τις  βρετανικές επενδύσεις στην Ελλάδα (π.χ. η Βρετανία ήταν η κύρια πιστώτρια τής Ελλάδας με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο εξωτερικό χρέος τής χώρας -βλ. επίσης μεγάλες βρετανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, όπως τής Eastern Telegraph Company, που κατείχε από  το 1937 τον πλήρη έλεγχο τού τηλεπικοινωνιακού δικτύου τής χώρας και τής Electric Transport, που έλεγχε επίσης τον ηλεκτροφωτισμό και την ηλεκτροδότηση των συγκοινωνιών της Αθήνας). Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι το φασιστικό πραξικόπημα, αν δεν προκλήθηκε, στηρίχθηκε πάντως  εξ αρχής από τη βρετανική αποικιοκρατία, όπως άλλωστε θα συνέβαινε σε κάθε τριτοκοσμική αποικιοκρατούμενη μπανανία.
(4) Για μια αρκετά λεπτομερή καταγραφή των πολιτικών δολοφονιών που διέπραξε η σταλινική συνιστώσα της "εθνικής αντίστασης" υπό την κάλυψη της κατοχής, βλ. Α. Στίνα, Η "ειδική αποστολή" της εθνικής αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι που κυβερνούν τους λαούς, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1984 http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_28.html
(5) Βλ. Οι βρετανοί – όχι οι γερμανοί- αίτιοι της πείνας στην κατοχή http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6427.html
(6) Γεν. γραμματέας της Κίνησης Ενωμένη Εθνική Αντίσταση 1941-44, από το βιβλίο του Ν. Ζαχαριάδης Θύτης Και Θύμα, Αθήνα 1991.


Θ. Λ.

47 σχόλια:

  1. Μπράβο Θοδωρή. Αφού ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν τίποτα άλλο παρά πιόνια του Αγγλικού επεκτατισμού, αφού ο Ν.Ζέρβας πιο φασίστας απ τους Ναζί και αφού ο Άρης ένα εθνικιστικό υπόδουλο στον ελληνοχριστιανισμό (ίσως ο προάγγελος της χούντας...)
    Μάλλον έχω την τύχη να διαβάζω κείμενο του πρώτου ελληνόφωνου επαναστάτη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίταξε, απευθύνομαι μόνο σε -και συνδιαλέγομαι μόνο με- όσους:
      α)γνωρίζουν ανάγνωση
      β)διαβάζουν, σκέφτονται και σχολιάζουν τα γραφόμενα που έχουν μπροστά τους (και όχι αυτά που νομίζουν ότι "έχουν την τύχη" να έχουν μπροστά τους).

      Διαγραφή
    2. Θοδωρή, κανένα πρόβλημα με τις απόψεις σου. Το πρόβλημα είναι όταν δεν τις στηρίζεις με πραγματικά γεγονότα.
      "η επανάσταση θα είχε κατασταλεί από τους οθωμανούς" λες στην εισαγωγή. Ψέμα! Η επανάσταση αν τελικά είχε κατασταλεί, θα είχε κατασταλεί από τους Αιγυπτίους που δεν αποτελούσαν τότε κομμάτι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όλες οι προσπάθειες των Οθωμανών για καταστολή απέτυχαν και συμμάχησαν δίνοντας ανταλλάγματα με τον Αιγύπτιο σουλτάνο για να στείλει τον Ιμπραήμ...
      Ακριβώς το αντίθετο ισχύει από αυτό που λες.
      Τέλος πάντων, πρόσεξε μόνο με τα ψέματα γιατί αντί για εθνομηδενιστής θα καταλήξεις να είσαι απλά ένας εθνοφοβικός...

      Διαγραφή
    3. Επίδειξη ασχετοσύνης κάνεις; Δεν ξέρεις ότι η Αίγυπτος, η οποία κυριεύθηκε το 1517, τελούσε υπό καθεστώς μερικής αυτονομίας/υποτέλειας στην οθωμανική Πύλη (συχνή διοικητική πρακτική των οθωμανών, που ίσχυε και για ορισμένα μέρη στον ελλαδικό χώρο); Για λογαριασμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ενεργούσε ο Ιμπραήμ; Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι όπως τα λέει η ... σχολαστικίζουσα ασχετοσύνη σου, τί αλλάζει επί της ουσίας; Πάλι οι άγγλοι δεν ήσαν αυτοί που "έσωσαν" την επανάσταση; Πάλι προτεκτοράτο δεν θα ήταν η Ελλάδα;

      Πρόσεχε, γιατί (αν δεν είσαι άλλος ένας φθηνός εθνοπροπαγανδιστής ψεύτης) η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας...

      Διαγραφή
    4. Για διάβασε λίγο την ιστορία της Αιγύπτου πριν και μετά και θα καταλάβεις αν ήταν η όχι ο Ιμπραήμ και η Αίγυπτος Οθωμανοί. Σου γράφω μόνο ότι αμέσως μετά την Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ στράφηκε ανοικτά κατά των Οθωμανών και τους απέσπασε την Συρία. Το ότι ήρθε τότε για την καταστολή της επανάστασης ήταν μόνο μια υπό όρους και πρόσκαιρη συμμαχία.
      Πρώτα οι Τούρκοι συμμάχησαν για να μας χτυπήσουν και ΜΕΤΑ οι "δικοί μας σύμμαχοι" χτύπησαν τους συμμάχους των Τούρκων.
      Το ρόλο σου δεν μπορώ να καταλάβω... Το να δίνεις ολόκληρη την επανάσταση στους Άγγλους το κάνεις για να ρίξεις το αγωνιστικό φρόνημα των Ελλήνων; θέλεις απλά να παίξεις το ρόλο του νεο-κοτζάμπαση ή του νεο- Φαναριώτη... τουλάχιστον μη το κάνεις με ψέματα.

      Διαγραφή
    5. Πού είδες να γράφω ότι "ο Ιμπραήμ και η Αίγυπτος ήσαν Οθωμανοί";(!). Ό,τι θέλεις διαβάζεις;
      Από την άλλη, το ότι οι (συχνά μή οθωμανικής καταγωγής) τοπικοί αξιωματούχοι της αυτοκρατορίας, όπως ο αλβανός Αλή πασάς, συγκρούονταν συχνά μεταξύ τους (κάτι που συνέβαινε σε ΟΛΕΣ τις αυτοκρατορίες) δεν σημαίνει ότι δεν ανήκαν στην ίδια αυτοκρατορία.
      Και από πού συμπέρανες ότι... "έδωσα ολόκληρη την επανάσταση στους άγγλους";(!) Επειδή τους "δίνω" μόνο τον επίλογό της (πράγμα που μέχρι σήμερα δεν έχει αμφισβητήσει KANEIΣ ιστορικός - όπως επίσης κανείς ιστορικός δεν έχει αμφισβητήσει τους λόγους για τους οποίους ο επίλογος αυτός συνέβη έτσι κι όχι αλλιώς);

      Αντί να προσπαθείς να καταλάβεις τον "ρόλο" μου, προσπάθησε καλύτερα να καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις. Και επίσης, κοίτα να βρεις πρώτα τον δικό σου ρόλο και ταυτότητα (διαδικασία που επιβάλλεται να αρχίσεις με την εκμάθηση ανάγνωσης και γραφής της ελληνικής) γιατί προς το παρόν εκθέτεις ανεπανόρθωτα αυτό το οποίο -νομίζεις ότι- υπερασπίζεσαι.
      Όσο για το ... "αγωνιστικό φρόνημα", αν είσαι άσχετος, είναι παγίδα για φανατισμένα στρατιωτάκια. Αν είσαι σχετικός, απλώς δεν το χρειάζεσαι.

      Διαγραφή
    6. Τέλος πάντων. Δεν μπορώ να μην εκτιμήσω το ότι επιτρέπεις σε "άσχετους" να σχολιάζουν...

      Διαγραφή
    7. Κι εγώ δεν μπορώ να μην εκτιμήσω το ότι μού έκανες την τιμή να μού απευθυνθείς, παρ' όλο που με θεωρείς ψεύτη, νεοκοτσάμπαση, νεοφαναριώτη και ... ελληνόφωνο επαναστάτη με σκοτεινό ρόλο.

      Διαγραφή
  2. "ελληνόφωνου" επαναστάτη κι όχι έλληνα επαναστάτη. χαχαχαχα άντε καλως ήρθες κι επισήμως (εννοώ αυτοδύναμα) στους ταμπελιασμένους ελληνόφωνους ανθέλληνες που όχι μόνο βαριόμαστε αφόρητα τα παραμύθια που μας πλασάρουν αλλά έχουμε και το θράσσος να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη γκρεμίζοντας τον παραμυθόκοσμο του ποιμνίου. Γειά σου ρε φίλε ελληνόφωνε!!! χαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εκπληκτικές αλήθειες διάβασα απόψε οι οποίες δεν διδάσκονται πουθενά χάριν της "Εθνικής συμφιλίωσης" και τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε εργοστάσια τούβλων-θαυμαστών της καρικατούρας του Τσε. Ενα μεγάλο μπράβο στον συγγραφέα που τα γράφει τοσο περιγραφικά και κατανοητά. Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. επειδη εσκεμμενα παραπληροφορεις παρε ναχεις:

    Πάνω από 600 μικρές και μεγάλες μάχες κατά των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων κατακτητών είναι στο ενεργητικό του ΕΛΑΣ. Οι απώλειες των κατοχικών στρατευμάτων ήταν πάνω από 41.000 άνδρες. Χαρακτηριστικό του μέτρου των εχθρικών απωλειών είναι ότι στον πόλεμο του '40 - '41 για την κατάληψη της Ελλάδας οι απώλειες των εισβολέων ήταν μικρότερες. Και το αποτέλεσμα αυτό ο ΕΛΑΣ το πέτυχε με δικές του απώλειες σε νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους γύρω στις 12.500 άνδρες, όταν ο Ελληνικός Στρατός στην απόκρουση της εισβολής των δυνάμεων του Αξονα το '40 - '41 είχε οριστικές απώλειες 11.000 νεκρούς, 7.000 ανάπηρους από τραύματα και 10.000 ανάπηρους από κρυοπαγήματα και μερικές χιλιάδες αιχμαλώτους.

    Οι σημαντικότερες μάχες του ΕΛΑΣ

    Οι σημαντικότερες από τις πολεμικές επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ είναι: Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου (25/11/44). Η μάχη της Οξύνειας (11 -12/2/43) στην οποία εξοντώθηκε ιταλικό τάγμα. Τριήμερη μάχη Φαρδυκάμπου (4 -8/3/43), όπου ο ΕΛΑΣ έπιασε 603 Ιταλούς αιχμαλώτους. Ανατίναξη της γέφυρας του Κούρνοβου (2/6/43), όπου σκοτώθηκαν 580 Ιταλοί. Τριήμερη μάχη στα Δερβενοχώρια (16 - 18/10/43), όπου σκοτώθηκαν 200 Γερμανοί. Στα Καλάβρυτα (20/10/43) εξοντώθηκε γερμανικός λόχος. Ανατίναξη γερμανικής αμαξοστοιχίας στα Τέμπη (23/2/44), όπου σκοτώθηκαν 450 Γερμανοί. Μάχη Γλόγοβας (21/4/44), όπου εξολοθρεύτηκε ένα γερμανικό τάγμα. Μάχη Ολύμπου (6/5/44), όπου εξοντώθηκε γερμανικό τάγμα των "Ες Ες". Επίθεση κατά Γερμανών στην πόλη της Αμφισσας (2/7/44), όπου σκοτώθηκαν 150 Γερμανοί. Μάχη της Στυμφαλίας (2 -3/7/44), όπου σκοτώθηκαν 435 Γερμανοί. Στην Αμφιλοχία (12 - 13/7/44) εξοντώθηκε όλη η γερμανική φρουρά με αποτέλεσμα 620 νεκρούς Γερμανούς. Στην Αγουρελίτσα (17/7/44) χτυπήθηκε γερμανική φάλαγγα και σκοτώθηκαν 175 Γερμανοί. Μάχη Καρούτες - Λιδορικίου (5/8/44) εξοντώνεται γερμανικό τάγμα και σκοτώθηκαν 198"Πινερ Γερμανοί. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (Σεπτέμβρης 1944) ο ΕΛΑΣ αφοπλίζει την ιταλική μεραρχία "Πινερόλο", το σύνταγμα ιππικού της Αόστης και άλλα ιταλικά στρατιωτικά τμήματα. Κατά το Φθινόπωρο του 1994 πάνω από 5.000 Γερμανοί εξοντώθηκαν σε μάχες με τμήματα του ΕΛΑΣ κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επειδή έχεις πάθει overdose από το εθνοκουτόχορτο:

      Oι εξακριβωμένοι νεκροί γερμανοί από ενέργειες της "εθνικής αντίστασης" είναι μόνο 376 (http://clubs.pathfinder.gr/Iapetos_/1497304). Αν υπολογίσουμε κατά μέσον όρο 30 εκτελεσμένους αμάχους (λόγω αντιποίνων) για κάθε νεκρό γερμανό, έχουμε πάνω από 11000 νεκρούς έλληνες. Προφανώς αυτούς τους υπολογίζεις ως ...νεκρούς του ΕΛΑΣ.

      Tα υπόλοιπα νούμερα και "μάχες" που αραδιάζεις είναι απλώς αποκυήματα μεγαλομανιακής σταλινικής φαντασίας και δεν υπάρχουν σε καμία βιβλιογραφία (εκτός από τις προπαγανδιστικές φυλλάδες και τα πολεμικά ανακοινωθέντα του ΚΚΕ).

      Γι' αυτό όταν έρχεσαι εδώ, να φέρνεις και κάνα βιβλιαράκι, αντί για τα μίκυ μάους που σας μοιράζουν στο κατηχητικό του Περισσού.

      Διαγραφή
    2. Σε πάρα πολλά από όσα γράφεις, έχεις σαφώς δίκιο, όμως όλα επισκιάζονται και κρίνονται ελεγχόμενα, λόγω της εμφανούς εμπάθειας σου για τον Στάλιν( συμφωνώ 100 τοις 100) με αποτέλεσμα να ισοπεδώνεις και να ευτελίζεις οποιοδήποτε γεγονός της εποχής ακόμη ακόμη και να υπερασπίζεσαι, βελούδινα, την πολιτική του Χίτλερ στην Γερμανία. Θεωρώ ότι από ένα σημείο και έπειτα, σε διακατέχει απόλυτα το μίσος σου για τον "πατερούλη" φονιά ( επαναλαμβάνω απόλυτα δικαιολογημένο) με αποτέλεσμα να γίνεσαι απόλυτος και ισοπεδωτικός. Φιλικά! Θανάσης.

      Διαγραφή
    3. Τότε από το ίδιο "μίσος" με μένα διακατέχονταν οι Στίνας, Καστοριάδης και πολλοί άλλοι, που έχουν πει από την πρώτη στιγμή (δηλ. από το 1943) όσα εγώ (αντι)γράφω εδώ για την "εθνική αντίσταση". Με την ίδια αυτή λογική, όλοι αυτοί υπερασπίζονταν "βελούδινα" την πολιτική του Χίτλερ.

      Αν οι παραπάνω γνωστές αριστερές κατηγορίες (περί εμπάθειας, μίσους, βελούδινης υπεράσπισης του Χίτλερ κλπ.) δεν είναι ισοπεδωτικές και δεν ανήκουν στις προσπάθειες βελούδινης υπεράσπισης του "αντιφασίστα" Στάλιν και της "εθνικής αντίστασης", τότε τί είναι;

      Μήπως αντί να κάνεις αριστερόστροφη ψυχογραφία (στον Στίνα, τον Καστοριάδη ή εμένα), θα ήταν καλύτερα να σχολιάσεις συγκεκριμένα επί των (αντι)γραφομένων μου;

      "Εμπαθώς" φιλικά.

      Διαγραφή
  5. Παρακολουθώ το μπλόγκ σας εδώ και καιρό,
    έχω επανειλημμένως αναδημοσιεύσει κείμενά σας θεωρώντας πως ό,τι γράφετε είναι η αλήθεια έτσι απλή και καθαρή όπως πρέπει να είναι.
    Τό ίδιο πιστεύω και για αυτό το κείμενο περί εθνικής αντιστάσεως κτλπ.
    Ένα σημείο όμως με προβληματίζει στο κειμείμενό σας αυτό, που έχει να κάνει με την γερμανική άποψη οπου λέει “μην μας πειράξετε για να μην σας πειράξουμε”.
    Οι αντάρτες πράγματι τους επείραζαν,εννοώ π.χ. σκότωναν έναν γερμανό, τότε οι γερμανοί για αντίποινα σκότωναν 30 έλληνες από το πιό κοντινό χωριό, μιας και οι αντάρτες εξαφανίζονταν και δεν τους είχαν πρόχειρους για να να τους εκδικηθούν.
    Μου λέτε σας παρακαλώ με τι ψυχή και τί μυαλό αυτοί οι άνθρωποι
    σκότωναν αθώους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους,άνδρες γυναίκες παιδιά κυρίως παιδιά,ακόμη και αγέννητα στην κοιλιά της Μάννας Τους. Έχω προσωπική εμπειρία πολύ στενού συγγενικού μου προσώπου και μην επιχειρήσετε σας παρακαλώ να το αμφισβητήσετε.
    Ενδεχομένως αρκετοί από αυτούς να ήταν γονείς και να είχαν αφήσει πίσω στην γερμανία τα παιδιά τους, γεννημένα και αγέννητα!!!
    Θεωρώ λοιπόν ότι, και οι μεν(σταλινικοί) και οι δε (ναζί) ειχαν τα ίδια σκατά μέσα στην ψυχή και στο κεφάλι τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @
      "Θεωρώ λοιπόν ότι, και οι μεν(σταλινικοί) και οι δε (ναζί) ειχαν τα ίδια σκατά μέσα στην ψυχή και στο κεφάλι τους"

      Νομίζω, απαντάτε η ίδια στο ερώτημά σας.
      Το θέμα είναι ότι η πρακτική των αντιποίνων είναι πανάρχαια (έχει εφαρμοστεί συστηματικά από πέρσες, έλληνες, ρωμαίους, ούνους, γότθους, βυζαντινούς, ισπανούς κ.λπ.) και δεν την εισηγήθηκαν οι ναζί.

      Εν προκειμένω πιστεύω ότι το ζήτημα δεν έχει να κάνει με την διαχρονική αυτή πρακτική (αρρωστημένη ή μή) που διαιώνισαν και οι ναζί, αλλά με τη στάση των "ανταρτών". Γιατί όταν ξέρεις εκ των προτέρων ότι αν σκοτώσεις έναν γερμανό (και μάλιστα για προσχηματικούς λόγους, μια και η "εθνική αντίσταση" δεν είχε την παραμικρή συμβολή ούτε στην "απελευθέρωση" της χώρας, ούτε γενικότερα στην έκβαση του πολέμου) θα πεθάνουν είκοσι έλληνες, έχεις δύο επιλογές: ή δεν τον σκοτώνεις, ή, αν το κάνεις, κάθεσαι και υπερασπίζεσαι τα άμαχα γυναικόπαιδα (όπως έκαναν οι Κλέφτες της τουρκοκρατίας) και δεν την κοπανάς στο βουνό (όπως ΔΕΝ έκαναν οι Κλέφτες της τουρκοκρατίας).

      Θέλω να πώ ότι στην περίπτωση του "αντάρτικου" η ψυχασθένεια έχει να κάνει κατεξοχήν με τους "αντάρτες", οι οποίοι εν πλήρει επιγνώσει παρέδιδαν μαζικά τους αμάχους στη διακριτική ευχέρεια του στρατού κατοχής, παρά με τους ναζί, οι οποίοι ακολούθησαν απλώς μια πανάρχαια (και όχι εντελώς αναίτια) πολεμική συνήθεια.

      Διαγραφή
  6. Ανακάλυψα το μπλογκ σου σήμερα και πέρασα ένα ευχάριστο πρωινό (ΤΙ πρωινό δηλαδή? Ξύπνημα μαζί με τις κότες) και συνιστώ για καλύτερη απολαυση των κειμένων σου καφέ φίλτρου (ο φραππές και άλλα είδη καφέ είναι ακατάλληλοι για πρωινά ξυπνήματα και για... πολιτικά αμφιλεγόμενα κείμενα)... και μια και σου (την) είπα (τη μαλακία μου) ότι πρόκειται για αμφιλεγόμενα κείμενα, ΔΕΝ εννοώ ότι τα απορρίπτω, ή (έξω και μακριά) ότι τα εχθρεύομαι κιόλας, εν ονόματι κάποιου (κακώς εννοουμένου) πατριωτισμού. Αντίθετα, βρίσκω ότι είσαι ένας πραγματικός, ζοχαδιασμένος πατριώτης που τηρεί τις πατριωτικές αρχές του διεθνισμού... ύμπερ άλλες (το κείμενο για τη Γερμανία και την Ελλάδα του 2044 ήταν το πρώτο που διάβασα και θεωρώ ότι τα σπάει)... [εξού και "ύμπερ άλλες"].

    Περί εθνικής αντίστασης μπορώ να φανταστώ κάποιες ενστάσεις, που εύλογα θα προβάλλουν κάποιοι... περισσότερο διαβασμένοι από μένα και περισσότερο... εμμονικοί (υπέρ της εθνικής αντίστασης). Τις απόψεις του Αγι Στίνα τις έχουν επίσης κριτικάρει αρκετές φορές και επομένως όσα είπαν για εκείνον θα τα πουν και γι' αυτό εδώ το κείμενο).

    Ειλικρινά δεν ξέρω ΠΟΥ βρίσκεται η αλήθεια, περί εθνικής αντίστασης, αλλά τείνω να πιστεύω ότι βρίσκεται κάπου ανάμεσα, μεταξύ της δικής σου αφήγησης και της αντίθετης αφήγησης. Κι αυτό διότι... όσο κι αν τεκμηριώνεις όσα λες με στοιχεία, ο εγκέφαλος του (ατελέστατου) βιολογικού είδους μας τείνει να "συμπληρώνει το pattern" (να μια λέξη που λείπει από την ελληνική γλώσσα, το"pattern") για να σχηματίσει "pattern completion". Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει με το επιδιωκόμενο μοντέλο (pattern?) στο Νου του αφηγητή, παραλείπεται από την ίδια του την αντίληψη πριν καν κάτσει να γράψει.

    Παρόλ' αυτά, αν γινόμουν ένας επαγγελματίας... κριτής μπλογκ (χαχαχα) αντί ερασιτέχνης μπλόγκερ (όπως είμαι) θα έδινα στο μπλογκ σου πολλά εύσημα. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ανάγνωσμα το βρίσκω ακόμη κι αν διαφωνεί κανείς μαζί του. Ισα-ίσα, κάνει καλό ακριβώς σε όσους διαφωνούν φανατικά. Για μένα είναι απλώς διασκέδαση...
    (και πολύ σημαντική).

    Περί εθνομηδενισμού (που κάποιος σε κατηγόρησε γι' αυτόν) έχω ενστάσεις για τον ίδιο τον όρο. Αυτό εδώ το κείμενο δεν είναι καν εθνομηδενιστικό (αν η έννοια είχε νόημα και δεν ήταν αδόκιμη και ιδεολογικά παραπλανητική). Είναι εθνο-κριτικό, ίσως...
    Περισσότερα εδώ:

    http://omadeon.wordpress.com/2013/06/11/ethnonihilism-2/

    (Η αναγκαιότητα απόρριψης του εμπρηστικού όρου ‘εθνομηδενισμός’ -και της διαμάχης περί έθνους)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H άποψη περί εθνικής "αντίστασης" που αναπαράγεται εδώ, δεν είναι μόνο του Στίνα, αλλά και του Καστοριάδη. Το ότι η κριτική που τής έχει γίνει προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από σωβινιστές και εθνικόφρονες (τόσο της δεξιάς όσο και σταλινικούς, ή "αποσταλινοποιημένους") νομίζω ότι αρκεί για να της κατοχυρώσει την εγκυρότητα. Γιατί δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να μοιράζονται το δίκιο, από τη μια ο Καστοριάδης και από την άλλη ο Κουτσούμπας, ή ο ... "σημαιοφόρος" σωβινιστής Γλέζος.

      Δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι (όπως ίσως κατά κανόνα συμβαίνει με άλλα πράγματα) στην εν λόγω περίπτωση η αλήθεια μπορει να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ειδικά όταν από τη μια έχουμε έναν συνεπή διεθνιστή επαναστάτη και από την άλλη έναν εθνικόφρονα ή/και (σταλινο)σωβινιστή (ο οποίος εκτέλεσε 80 αιχμάλωτους γερμανούς στα Καλάβρυτα ΕΝ ΠΛΗΡΗ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ ότι οι γερμανοί θα ξεκλήριζαν ως αντίποινα την περιοχή). Δεν βρίσκω πώς μπορεί ο δεύτερος να έχει έστω και 1% ποσοστό συμμετοχής στην ιστορική αλήθεια.

      Όσο για το ότι, μετά από όλα αυτά, εξακολουθείς να με θεωρείς πατριώτη (έστω και "ζοχαδιασμένο"), πιστεύω ότι μάλλον το λες για να με προβοκάρεις... Θα με κάνεις να βάλω ένα προειδοποιητικό "Ουδεμίαν σχέσην έχομεν με πατριώτας" κάτω από τον τίτλο του μπλογκ...

      Διαγραφή
    2. Με την ευρύτερη έννοια, οι ίδιες οι αρχές μας αποτελούν είδος πατρίδας. Εγώ δεν δηλώνω ούτε πατριώτης, ούτε... το αντίθετο. Παρόλ' αυτά δεν είναι τυχαία μία από τις χρήσεις της λέξεις, όταν λέμε π.χ. "μη το βλέπεις 'πατριωτικά το θέμα" (όπου "πατριωτικά" εννοεί με προσήλωση, κλπ.)

      Με την έννοια αυτή και ο Οργουελ είχε πει κάτι περί πατριωτισμού (που δεν θυμάμαι τώρα αλλά ενδέχεται να το ξέρεις καλά...) τοποθετώντας την έννοια σε γενικότερο επίπεδο. Οπωσδήποτε, βέβαια, είναι και "το καταφύγιο κάθε καθάρματος".

      Για μένα, ως κοσμοπολίτη βέρο και όχι ιμιτασιόν (δίγλωσσο σε αγγλικά-ελληνικά, κλπ.) τα πράματα είναι απλά. Οταν ένας λαός υφίσταται σοβαρή αδικία από ένα ισχυρότερο ξένο κράτος, οφείλουμε να τον στηρίζουμε, με βάση διεθνιστικές αρχές. Κανένα νόημα δεν έχει όμως ένας πατριωτισμός που στηρίζει το λαό αυτό πάντα, ακόμη κι όταν έχει άδικο.

      Ετσι μετά τα μνημόνια μπλογκάρω και φτιάχνω βίντεο που θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κάποιος "φιλελληνικά" (αν ήμουν ξένος), όχι όμως απαραίτητα "πατριωτικά".

      Δεν είναι απαραίτητο όμως η "αντίθετη άποψη" νάναι του Κουτσούμπα ή του σταλινισμού. Μην ξεχνάς και τους ταγματασφαλίτες καθώς και τις διώξεις κομμουνιστών κι αριστερών από το Μεταξά.

      Είναι αλήθεια όσα λες, αλλά... είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν κι άλλες αλήθειες, κι άλλα στοιχεία? Εγώ θα έψαχνα πολύ το θέμα, πριν καταλήξω.

      Διαγραφή
    3. Ναι, θα συμφωνήσω απόλυτα ότι ο καθένας έχει την δική του "πατρίδα" στις αρχές του, ή απλώς σε αυτά που αγαπάει. Αλλά αυτό έχει διαφορά από τις ετοιματζίδικες πατρίδες της (κάθε) ιδεολογίας. Επ' αυτού έχω γράψει κάτι λίγα εδώ:
      http://hypnovatis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_22.html

      Όσο για την έννοια "λαός", μου φαίνεται τόσο αόριστη που έχω φτάσει να τη θεωρώ ύποπτη. Όταν π.χ. ο Λένιν υπερθεμάτιζε υπέρ της "αυτοδιάθεσης των λαών" η Ρόζα Λούξεμπουργκ του είχε απαντήσει (πολύ εύστοχα κατά τη γνώμη μου) ότι και στο εσωτερικό του κάθε "λαού", ή "έθνους" (που φυσικά αποτελείται από τάξεις, ομάδες κ.λπ. με αντικρουόμενα συμφέροντα) κάθε ταξική, ή άλλη ομάδα συμφερόντων επιθυμεί να "αυτοδιαθέτει" τον εαυτό της για λογαριασμό της (άρα η συνολική "αυτοδιάθεση" κοινωνικών αντιπάλων είναι μια χίμαιρα).
      Δεδομένου ότι οι πόλεμοι ήσαν πάντα μια ταξική (όπως κι αν εννοεί κάποιος τη λέξη) υπόθεση και μια έκφανση των επιμέρους ενδοκοινωνικών πολέμων (κάτι που εξάλλου δεν το ανακάλυψαν οι Μαρξ και Μπακούνιν, αλλά ήταν ήδη γνωστό στους Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Πλάτωνα και Αριστοτέλη), οι εκμεταλλευόμενοι οφείλουν να μετατρέπουν τους "εθνικούς" πολέμους σε κοινωνικούς και όχι να παίρνουν το μέρος του ενός ή του άλλου "έθνους" (ακόμα κι αν αυτό έχει "δίκιο").

      Η ανάλυση των Καστοριάδη - Στίνα περί "εθνικής αντίστασης" που απλώς αναπαράγω εδώ (ελπίζω πιστά) δέχτηκε πανομοιότυπη κριτική τόσο από τη δεξιόστροφη, όσο και από την αριστερόστροφη εθνικοφροσύνη (εξού και η ΑΠΟΛΥΤΗ ταύτιση στην ορολογία: "εθνικός πόλεμος", "εθνική αντίσταση" και "εμφύλιος"). Έτσι αποδεικνύεται και η ταύτιση των φαντασιακών τους και του συλλογικού τους ασυνείδητου...
      Δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου άλλα στοιχεία (αν και νομίζω ότι η εθνικοφροσύνη έχει παίξει πλέον όλα της τα -στημένα- χαρτιά), πάντως μέχρι στιγμής η ανάλυση των Καστοριάδη - Στίνα μου φαίνεται η μόνη που μπορεί να εξηγήσει (εννοείται με συνέπεια προς τον εργατικό διεθνισμό και όχι προς την προκάτ "εθνοκεντρική" αντίληψη), το φαινόμενο της "εθνικής αντίστασης".

      Διαγραφή
  7. Υ.Γ. Οπωσδήποτε, μια σοβαρή ένσταση για όσα λες περί αντάρτικου είναι ότι... λόγω της ύπαρξης του αντάρτικου, κάθε στρατός κατοχής υποχρεώνεται να απασχολεί δυνάμεις που κανονικά (αν δεν υπήρχε το αντάρτικο) θα ήταν διαθέσιμες για άλλα μέτωπα, που στην περίπτωση του Β' παγκόσμιου πολέμου, ήταν πολλά και σημαντικά. Ισως και νάχε νικήσει ο ναζισμός τον πόλεμο αν δεν είχε διαρροές ισχύος σαν αυτές που προκάλεσαν παρτιζάνοι, σε αρκετές χώρες.

    Αλλά.. σ' αυτό εν μέρει απαντάς ο ίδιος, αναφέροντας τους κλέφτες επί τουρκοκρατίας, συγκριτικά με τους αντάρτες επί κατοχής. Η κριτική σου θα μπορούσε λοιπόν να εκληφθεί σαν κριτική του ΤΡΟΠΟΥ με τον οποίο έγινε η αντίσταση,όχι κριτική της ίδιας της αντίστασης, αυτής καθ εαυτής...

    (κι ένα άλλο είχα να πω αλλά... προς το παρόν το ξέχασα -χεχε).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο γερμανικός στρατός κατοχής αποτελείτο από περίπου 40.000 άντρες και συγκεκριμένα τρεις γερμανικές μεραρχίες δευτέρας διαλογής (έφεδροι άνω των 40 ετών) με τον απαραίτητο μόνο οπλισμό (κυρίως φορητό) και κάποια αποσπασμένα τάγματα. Ο στρατός αυτός (μια αμελητέα ποσότητα και ποιότητα μπροστά στο σύνολο των κοντά 1000 μεραρχιών της Βέρμαχτ) δεν θα επηρέαζε σε τίποτα την έκβαση του πολέμου, αν χρησιμοποιείτο αλλού. (Επειδή δεν μπορώ να σε παραπέμψω στις έντυπες πηγές μου, μια και δεν τις βρήκα στο διαδίκτυο, δες τουλάχιστον εδώ: http://www.patris.gr/articles/233003/156390?PHPSESSID=6o24stn0ock7f4q7qlb2r8kts3#.U50rAnYz1m0).

      Οι ιταλοί ήσαν φυσικά πολύ περισσότεροι (μια και κατείχαν εδάφη τετραπλάσιας έκτασης σε σχέση με τους γερμανούς) αλλά δεν είχαν άλλα ανοιχτά μέτωπα (όπως οι γερμανοί στη Ρωσία) για να μπορούμε να πούμε ότι η "εθνική αντίσταση" πρόσφερε υπηρεσία στους συμμάχους "απασχολώντας" τεράστιες ποσότητες ιταλών στην κατεχόμενη Ελλάδα.

      Άλλωστε η "εθνική αντίσταση" δεν έδωσε ποτέ μια κανονική μάχη με τους στρατούς κατοχής (όπως π. χ. οι παρτιζάνοι του Τίτο στη Γιουκοσλαβία) ώστε να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι προκάλεσε κατακράτηση σημαντικών δυνάμεων του Άξονα στην Ελλάδα.

      Τέλος, θεωρώ ότι ο ΤΡΟΠΟΣ της "αντίστασης" αντανακλά και τον σκοπό της (όπως άλλωστε συμβαίνει με ΟΛΑ τα πράγματα και με ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους) και γι' αυτό δεν συμφωνώ με τέτοιους διαχωρισμούς.

      Διαγραφή
    2. Σημαντικά στοιχεία, όντως ανατρεπτικά για τις επικρατούσες αντιλήψεις.

      Το μέσο εκφράζει το σκοπό, και ο τρόπος επίσης...

      Ωστόσο ακούγεται περίεργο να μην έκαναν οι αντάρτες τίποτε άλλο από ενέδρες σε Γερμανούς και εκτελέσεις αιχμαλώτων...

      Διαγραφή

    3. ...και εκτελέσεις αρχειομαρξιστών, τροτσκιστών, αναρχικών και γενικώς διεθνιστικά σκεπτόμενων. Αν δηλ. το πιάσεις το θέμα από την ταξική (όπως κι αν την εννοεί κάποιος) πλευρά, δεν είναι καθόλου περίεργο.

      Διαγραφή
  8. Αδελφέ, διάβασα μόλις τώρα το άρθρο σου. Κοίτα επειδή είμαι ανιστόρητος, δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα. Με το απλό μυαλό μου βλέπω ότι έχεις δίκαιο, είναι πολύ λογικά αυτά που γράφεις και αν ήταν να επιλέξω σε εκδοχές που έχουν δημοσιευτεί, στο διαδίκτυο, σε σχολεία, γενικώς παντού, θα επέλεγα την δική σου. Ομολογώ ότι μέχρι πριν μελετήσω το άρθρο σου, ήμουν υπέρ της δικτατορίας του Μεταξά, ο οποίος έκαμε πολλά καλά εις την χώρα κατά τη διάρκεια της κυβερνήσεώς του. Έδωσες μια άλλη οπτική η οποία φαίνεται λογική. Θέλω όμως να ρωτήσω: τους Γερμανούς δεν τους ενδιέφερε (τουλάχιστον σε αυτό το χρονικό σημείο) η Ελλάς. Οι Ιταλοί όμως είχαν επεκτατικές βλέψεις προς ανατολάς των. Τι θεωρείς πως έπρεπε να γίνει; Να αφεθούμε στην Ιταλική δικτατορία; Πρόσεξε! Η Ελλάς, εκ της ναυμαχίας του Ναυαρίνου, αποτελεί προτεκτοράτο των ξένων δυνάμεων. Εκ των πραγμάτων, θα ήτο δύσκολο να μείνωμεν άνευ συμμαχίας. Επίσης, κάμω την σκέψη ότι εάν είχαμε υπεισέλθει στην συμμαχία του άξονος, τα πράγματα θα ήτο καλύτερα προς εμάς. Επίσης δεν θα ηττώντο ο άξων τόσο εύκολα. Οι Άγγλοι, εδολοφόνησαν τον Μεταξά ο οποίος έπραξε λάθος συμμαχώντας με αυτούς, επειδή αιτούντο την υποστήριξή των, όταν εκείνοι απλώς διατηρούσαν τη φασαρία στέλνοντας ελαχίστη βοήθεια, ώστε οι Γερμανοί να είναι απασχολημένοι. Πιθανόν να είχαν λάβει συζητήσεις μεταξύ των Άγγλων και Μεταξά με προτάσεις του δευτέρου αι οποίαι ήτο ασύμφοραι προς την Αγγλικήν πλευράν. Αυτό όμως είναι εικασία. Ευχαριστώ δια τον χρόνον σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι, ανιστόρητοι γίναμε στα κωλοσχολεία που πήγαμε. Απλά, όσοι το έχουν αντιληφθεί, το ψάχνουν λίγο παραπάνω.

      Από πού προκύπτει ότι η Ιταλία είχε βλέψεις κατά της Ελλάδας και άρα ότι ούτως ή άλλως θα της επιτίθετο; Αυτό είναι ένας άλλος ένας από τους μύθους της προπαγάνδας. Η Ιταλία είχε υπογράψει Σύμφωνο Φιλίας (όχι συμμαχίας) με την Ελλάδα το 1928. Το 1939 η Ιταλία, θέλοντας να μην γίνει η Ελλάδα βάση της Βρετανίας (ώστε να μην κινδυνεύουν τα ιταλικά στρατεύματα στη Βόρειο Αφρική), πρότεινε στην Ελλάδα ανανέωση αυτού του Συμφώνου (και μάλιστα χωρίς να δεσμεύεται η στάση της Ελλάδας σε περίπτωση ιταλοβρετανικής σύρραξης). Αυτά δείχνουν ότι η Ιταλία εξυπηρετείτο με την ελληνική ουδετερότητα και δεν είχε άλλες βλέψεις. Φυσικά ο αγγλόδουλος Μεταξάς (μετά από βρετανικές εντολές) δεν ανανέωσε το Σύμφωνο, κάτι που από την Ιταλία εξελήφθη δεόντως και άλλαξε τη στάση της προς την Ελλάδα.

      Και από πού προκύπτει ότι οι βρετανοί δολοφόνησαν τον πιστό λακέ τους, Μεταξά; Αυτό είναι άλλος ένας μύθος της προπαγάνδας.

      Θέλω να καταλήξω ότι όλα τα στοιχεία συνηγορούν στο ότι η Ελλάδα μπορούσε και έπρεπε να έχει μείνει ουδέτερη όπως η Τουρκία. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν ήταν εφικτό, έπρεπε να αρνηθεί να μπει στον πόλεμο, έστω και παραδιδόμενη.

      Ένα πολύ καλό σχετικό βιβλίο είναι το "Η δικτατορία του Μεταξά και ο πόλεμος του '40" του πανεπιστημιακού Ιωάννη Κολιόπουλου (σελίδες 149-151).

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου. Μπορώ να ρωτήσω που αντλείς τις πληροφορίες αυτές;
      Χαίρομαι πολύ που γνώρισα το μπλογκ σου εντελώς τυχαία. Και εγώ προσπαθώ να το ψάχνω αλλά ο χρόνος είναι πολύ λίγος, άρα προσπαθώ να κρατώ πλαστικό νου στις πολλές απόψεις/πολλά δεδομένα που λαμβάνουμε. Και, δυστυχώς, είσαι ο μόνος ισορροπημένος συγγραφεύς-ιστοριογράφος, που έχω διαβάσει - δηλαδή δεν κλίνεις προς τα δεξιά ή αριστερά, ή κάποια άλλη διχαστική εφεύρεση. Εύγε!

      Διαγραφή
    3. Τη βασική βιβλιογραφία που χρησιμοποιώ την αναφέρω συνήθως μέσα στα κείμενα (ας πούμε, σε αυτό αναφέρω κάπου 6-7 βιβλία). Φυσικά υπάρχουν και πολλές άλλες πηγές που έχουν όμως έμμεση σχέση με τα γραφόμενα και γι΄αυτό δεν τις αναφέρω πάντα (π.χ. το ότι η Ελλάδα ήταν και είναι προτεκτοράτο, το θεωρώ κάτι γνωστό σε αυτούς που έρχονται εδώ και γι΄αυτό δεν παραθέτω σχετική βιβλιογραφία).

      Ναι θέλει πολύ ψάξιμο (=χρόνο) για να αποβάλλεις τις ιδεοληψίες με τις οποίες μας γάμησαν το μυαλό. Αλλά αν το θέλεις πραγματικά, κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει. Έχουμε αρκετά χρόνια μπροστά μας (εκτός και πεθάνουμε αύριο, χτύπα ξύλο...).

      ΥΓ 1. Δεν είμαι ούτε συγγραφέας, ούτε ιστοριογράφος. Απλά προσπαθώ να βάζω σε μια σειρά (ισορροπία) αυτά που ανακαλύπτω, ώστε να βγάζουν νόημα (ή τουλάχιστον να βγάζουν περισσότερο νόημα από τα ψέματα που μας μαθαίνουν).

      YΓ 2. Μπορεί να μην κλίνω προς τα δεξιά ή τα αριστερά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πιστεύω στην "εθνική ενότητα" και ότι είμαι κατά του "εθνικού διχασμού". Πιστεύω ότι αυτή η χώρα χρειάζεται έναν πραγματικό κοινωνικό πόλεμο -"εμφύλιο" (αντί για κομματικούς συμμοριτοπολέμους), όπου οι μισοί έλληνες θα φάνε τα λαρύγγια των άλλων μισών. Απλά προσπαθώ να δώσω τις ιστορικώς ορθές (όσο γίνεται) θεωρητικές σχηματοποιήσεις, βάσει των οποίων πρέπει να οδηγηθούμε σε αυτόν τον διχασμό.

      Διαγραφή
  9. Είναι, δηλαδή, η μόνη λύση ένας κοινωνικός πόλεμος -"εμφύλιος" ; ( όπου οι μισοί έλληνες θα φάνε τα λαρύγγια των άλλων μισών ) ; Γιατί να θέλεις να είχαμε γλυτώσει την κόλαση της κατοχής, προς όφελος της επιβίωσής μας, και να μη θέλεις, και σήμερα, μια μη βίαιη λύση για τα κοινωνικά προβλήματα μας ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η προπολεμική μή ύπαρξη της κατοχής δεν ήταν πρόβλημα ώστε να απαιτεί κάποια (βίαιη ή μή βίαιη) λύση. Το μόνο "πρόβλημα" ήταν η διατήρησή της (της μή ύπαρξης κατοχής), κάτι που για μένα δεν ήταν με κανέναν τρόπο πρόβλημα αφού θα είχε επιτευχθεί απλώς με το να μην μπει η Ελλάδα στον παγκόσμιο πόλεμο (όπως δηλ. και η Τουρκία).

      Όμως: "βία είναι το να σε κυκλώνει η φτώχεια μαζί με την αστυνομία" (όπως γράφει ένα σύνθημα στους τοίχους). Κι αυτό (ιστορικά μιλώντας) δεν μπορεί να λυθεί ειρηνικά παρά μόνο μόνο με μία -προς τα κάτω- αναδιανομή του εισοδήματος.
      Βία είναι επίσης το να σου βιάζουν το μυαλό στο σχολείο με εθνικούς μύθους, το να γαμούν τα παιδιά σου (δηλ. το μέλλον τους), το να σε φορολογούν για να μπορούν τα κόμματα να διαγράφουν τα χρέη τους κλπ..
      Βία είναι το να σε αναγκάζουν να καταντήσεις σκουπίδι για να επιβιώσεις.

      Αυτές οι καταστάσεις ποτέ στην Ιστορία δεν βελτιώθηκαν ειρηνικά αφού ποτέ οι κυρίαρχες ελίτ δεν παραιτήθηκαν οικειοθελώς των προνομίων τους. Οι μόνες σοβαρές κοινωνικές αλλαγές που έγιναν ειρηνικά (δηλ. με εκλογές) ήταν όσες σχετίζονταν με την άνοδο του φασισμού στον μεσοπόλεμο (π.χ. ο Χίτλερ κατέλαβε την εξουσία ομαλά και όχι με πραξικόπημα). Αν θέλεις κάποια τέτοια "αλλαγή" είσαι σε λάθος ιστοσελίδα.

      Αν πάλι έχεις υπόψιν σου κάποιους μή βίαιους τρόπους κοινωνικής αλλαγής που μου διέφυγαν, θα με ενδιέφερε πολύ να σε ακούσω και να αναθεωρήσω.

      Διαγραφή
    2. Δυστυχώς όλες οι αλλαγές είναι βίαιες. Το θέμα είναι όμως μετά τι γίνεται; Δυο οι λύσεις α) πλήρης αναρχία β) δικτατορία. Αν γίνεις κράτος με πλήρη αναρχία θα είναι δύσκολο να ζήσεις γιατί ποιος θα οργανώσει κοινωνικές παροχές; Παιδεία, Υγεία κτλ. Ο κοινοβουλευτισμός είναι απαράδεκτος και έχει αποδειχθεί. Η κομμουνιστική ιδέα σε ρεαλιστικό επίπεδο γίνεται δικτατορία (διότι είμαστε άνθρωποι και όχι ιδανικά όντα). Οπότε τι μένει; "Αριστερή" ή "Δεξιά" δικτατορία. Δηλαδή δικτατορία. Αν έχω λάθος διορθώστε με.

      Διαγραφή
    3. Γνωρίζεις τον διπρόσωπο ρόλο της γείτονος. Το ότι λίγες μέρες πριν το φασιστικό θηρίο ξεψυχήσει, να βγαίνει ο Σαράκιογλου και να εξυμνεί τη "δημοκρατία" (άλλη συζήτηση αυτό) των Συμμάχων, ενώ, ένα παράδειγμα εκ των πολλών, ως γνωστόν προμήθευε με πρώτες ύλες τη στρατιωτική βιομηχανία της Βέρμαχτ, δεν το λες και ουδετερότητα. Πολιτική, όμως, το λες.

      Δεν πιστεύω ότι τα άκρα δημιουργούν ειρηνικά. Αν το πίστευα, δε θα ανέφερα μια μη βίαιη λύση για τα κοινωνικά προβλήματα μας. Ευελπιστώ μόνο, κι ας χαρακτηριστώ ουτοπιστής, ότι με την ατομική φροντίδα της επιμόρφωσης (με οποιοδήποτε τρόπο) έναντι στις όποιες σάπιες σχολικές ή μη προπαγάνδες, κάποτε ο νεοΈλληνας θα εξελιχθεί.

      Ένα πολύ μικρό δείγμα αυτής της εξέλιξης (η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα) είναι τα ποσοστά του κομματικού διπολισμού εκ των οποίων το μεγαλύτερο κομμάτι αυτών ανήκουν στους (σε κάποιους έστω) δεινόσαυρους άνω των ήντα.

      Δεν έχουμε, βεβαίως, τα αντανακλαστικά, φερ' ειπείν, των Αγγλοσαξόνων ή των Βησιγότθων που από το 0 πήγαν στο 100 (ενώ εμείς από το 1000 στο 0).

      Όμως, εδώ θα είμαστε...





      Διαγραφή
    4. Κατ' αρχήν το σχήμα "κράτος με πλήρη αναρχία" είναι οξύμωρο.
      Έπειτα, αν οι κοινωνικές εξεγέρσεις ή επαναστάσεις (δεν είναι το ίδιο) οδηγούσαν στους δύο μονόδρομους που αναφέρετε, τότε η ανθρωπότητα θα είχε πισωγυρίσει σιγά σιγά στην εποχή πριν την ανακάλυψη της φωτιάς (κι εμείς δεν θα ήμασταν εδώ να συζητάμε γι' αυτά τα θέματα...).

      Οι αυθεντικές επαναστάσεις, εξεγέρσεις κ.λπ. (και όχι τα μπολσεβίκικα πραξικοπήματα) πετυχαίνουν πάντα, ακόμα κι αν "αποτύχουν". Π.χ. η γαλλική επανάσταση τρόμαξε τόσο πολύ τις ευρωπαϊκές μοναρχίες που αναγκάστηκαν να αυτομεταρρυθμιστούν για να αποφύγουν την εξάπλωσή της στις επικράτειές τους. Παρ'όλα αυτά η γαλλική επανάσταση προκάλεσε μια αλυσίδα ευρωπαϊκών επαναστάσεων όπως η ελληνική.

      Επίσης ο "αποτυχημένος" Μάης του 1968, άλλαξε για πάντα την οπτική μας σχετικά με την κοινωνία (βλ. τα μοναδικά στην Ιστορία συνθήματά του) και αποτελεί τον συνεχώς επανερχόμενο εφιάλτη όλων των δυτικών εξουσιαστών (βλ. την γνωστή έκφραση "το φάντασμα του Μάη").

      Να θυμίσω ότι και η δημοκρατία στην αυθεντική αρχαιοελληνική μορφή της (δηλ. μιας κοινωνίας που αποφασίζει η ίδια για την τύχη της, χωρίς κράτος και κυβέρνηση) επιβλήθηκε με αιματηρούς ταξικούς αγώνες του Δήμου εναντίον της γαιοκτημονικής αριστοκρατίας.

      Επίσης το εργατικό κίνημα του 19ου αιώνα, με τις βίαιες πρακτικές του (άγριες απεργίες, οδοφράγματα, αναρχική τρομοκρατία) ανάγκασε τους ιδιοκτήτες της κοινωνίας να κάνουν κάποιες σοβαρές παραχωρήσεις (π.χ. 8ωρο, καθιέρωση αργιών κλπ.).

      Επομένως δεν βλέπω πώς μια βίαιη (αντι)δράση οδηγεί στους μονόδρομους που παρουσιάζετε.

      Διαγραφή
    5. @Γιάννη Παπαϊωάννου:
      "δεν το λες και ουδετερότητα. Πολιτική, όμως, το λες."

      Kαι η ουδετερότητα πολιτική είναι. Το ότι ο Μεταξάς πούλαγε ουδετερότητα στους ιταλούς (νομίζοντας ότι θα το έχαφταν) ενώ οι άγγλοι έφτιαχναν αεροδόμια στην Κρήτη (για να επιτεθούν στους ιταλούς στην Αφρική) είναι η ίδια διπροσωπεία με το παράδειγμα της Τουρκίας που αναφέρεις (το οποίο δεν το είχα υπ΄όψιν μου και δεν ξέρω αν όντως ισχύει: όχι βέβαια ότι αλλάζει κάτι - μπορείς πάντως να μου πεις πoύ το βρήκες για να το εξακριβώσω κι εγώ;). Απλά ήταν η εξ' ορισμού αποτυχημένη πολιτική ενός προτεκτοράτου (κάτι που η Τουρκία δεν ήταν ποτέ).

      @
      "Δεν πιστεύω ότι τα άκρα δημιουργούν ειρηνικά"

      Τότε οι Δήμοι των αρχαίων ελληνικών πόλεων που έριξαν τις τυραννίες, ή τις αριστοκρατίες και δημιούργησαν τον κλασικό πολιτισμό (που αποτελεί και τη βάση του δυτικού πολιτισμού) δεν έδρασαν δημιουργικά.
      Ούτε το "ακραίο" εργατικό κίνημα του 19ου αιώνα εξανθρώπισε τη ζωή στις δυτικές κοινωνίες.
      Νομίζω ότι η ορολογία περί "άκρων" είναι αντιιστορική, δημοσιογραφική και άρα αποπροσανατολιστική. Ποιά "άκρα"; Είναι ακραίος αυτός που απαντά με βία στη βία της εξουσίας, ή απλά κάποιος που βρίσκεται σε νόμιμη άμυνα;

      @
      "τα ποσοστά του κομματικού διπολισμού εκ των οποίων το μεγαλύτερο κομμάτι αυτών ανήκουν στους (σε κάποιους έστω) δεινόσαυρους άνω των ήντα. "

      Μα νομίζω ότι ο κομματικός διπολισμός ζει και βασιλεύει. Απλά τη θέση του ΠΑΣΟΚ την πήρε το ΣΥΡΙΖΟΠΑΣΟΚ. Βέβαια δεν είμαι σίγουρος αν αυτοί που ψηφίζουν "μικρότερα" κόμματα είναι λιγότερο παγιδευμένοι στις αυταπάτες τους.

      Σχετικά με την προσωπική επιμόρφωση που αναφέρεις δεν μπορώ να μην συμφωνήσω. Είναι καλύτερα να αναζητούμε μόνοι μας, παρά να χάφτουμε τις "μοναδικές αλήθειες" του κάθε αυτόκλητου εθνοσωτήρα.
      Όμως ... τα αφεντικά δεν θα σε υπολογίσουν μόνο και μόνο επειδή θα είσαι πιο επιμορφωμένος.

      Διαγραφή
    6. H αλήθεια είναι ότι το ""κράτος" με πλήρη αναρχία" το χρησιμοποίησα καταχρηστικά απλά για να δώσω εικόνα. Με καταλαβαίνετε όμως. Όντως οι επαναστάσεις "ταρακουνούν τα νερά" και κερδίζουν δικαιώματα. Προφανώς στην Ελλάδα κοιμόμαστε πολλά χρόνια και οξειδωθήκαμε... Θέλω να επισημάνω πως στην αρχαία Ελλάδα η δημοκρατία, δεν είναι και τόσο δημοκρατία και υπήρχε μεγάλη διαφθορά. Εξηγούμαι: οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα, υπήρχαν πάρα πολλοί δούλοι, υπήρχαν μέτοικοι, άλλοι που για διάφορους λόγους τους είχαν αφαιρεθεί τα πολιτικά δικαιώματα, οι βουλευτές ήταν λαχόντες, ίση αξία ψήφου μεταξύ ατόμων διαφορετικής γνώσης και γενικώς έπασχε αυτό το πολίτευμα στο οποίο εναντιώθηκαν πολλοί αρχαίοι φιλόσοφοι, μεταξύ αυτών και ο Αριστοτέλης. Ένα άλλο αρνητικό της δημοκρατίας του εκλέγειν είναι το κεφάλαιο που απαιτείται για την διαφήμιση του εκάστοτε κόμματος. Κεφάλαιο = κεφαλαιοκρατία = δεινά. Δεν ξέρω τι είναι ιδανικό, αιώνες τώρα ο κόσμος ταλανίζεται στην αναζήτηση αυτού και αίμα έχει χυθεί. Συνεχίζουμε να μαθαίνουμε, ποιος ξέρει, κάποια ημέρα κάτι θα βρεθεί!

      Διαγραφή
    7. Ο Αριστοτέλης στην "Αθηναίων Πολιτεία" πλέκει το εγκώμιο της δημοκρατίας και ειδικά την απουσία διαφθοράς.

      Το ότι οι γυναίκες ήσαν αποκλεισμένες από την εκκλησία του Δήμου δεν οφειλόταν σε μισογυνισμό, ή σε μια αντίληψη περί γυναικείας κατωτερότητας, αλλά στο ότι η έννοια του πολίτη περιοριζόταν σε όσους μπορούν να φέρουν όπλα (οπλίτες) - και πάλι μόνο σε όσους από αυτούς ήσαν άνω των 30 ετών. Αυτό ακούγεται λογικό για κοινωνίες όπου ο πόλεμος ήταν ένα φαινόμενο συχνότατο και άρα είχε την κεντρική σημασία στη δημόσια ζωή μιας πόλης. Σήμερα φυσικά, που οι απαιτήσεις και οι συνθήκες της ζωής είναι διαφορετικές, η έννοια του πολίτη έχει διευρυνθεί.

      Το ότι οι μέτοικοι και οι δούλοι δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής, επίσης δεν οφειλόταν σε ρατσισμό, αλλά απλούστατα στο ότι ήσαν ξένοι.

      Το ότι οι βουλευτές (απλοί υπηρεσιακοί διεκπεραιωτές δημοσίων λειτουργιών χωρίς κανένα δικαίωμα να παίρνουν οποιεσδήποτε αποφάσεις - δηλ. καμμία σχέση με βουλευτές με τη σημερινή έννοια της λέξης) εκλέγονταν με κλήρο και ήσαν ανά πάσα στιγμή ανακλητοί (και όχι καρεκλοκένταυροι) είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Μάλιστα ο Αριστοτέλης θεωρεί την κλήρωση και τη μή μονιμότητα στα δημόσια αξιώματα, ως την κύρια αιτία απουσίας διαφθοράς.

      Ο μόνος αρχαίος φιλόσοφος που υπήρξε ξεκάθαρα εναντίον της δημοκρατίας ήταν ο ολιγαρχικός Πλάτων (και ο δάσκαλός του Σωκράτης, ο οποίος καταδικάστηκε όχι για ... τις πεποιθήσες του, αλλά για τη φιλοτυραννική στάση του την περίοδο των Τριάκοντα τυράννων).

      Τέλος η δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα του να εκλέγεις αυτούς που θα αποφασίζουν για λογαριαμό σου (αυτό είναι ο κοινοβουλευτισμός), ούτε απλά το πολίτευμα της "ελευθερίας του λόγου" (αυτή υπήρχε και σε κάποιες μεσαιωνικές μοναρχίες). Στη δημοκρατία όπως την επινόησαν οι έλληνες, οι εκλογές προσώπων (και κυβέρνησης) θεωρούντο αριστοκρατικός θεσμός και δεν υπήρχαν καν. Δημοκρατία για τους έλληνες είναι το πολίτευμα όπου η κοινωνία αποφασίζει απευθείας (μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, πλήρους ελευθερίας λόγου) για όσα την αφορούν και δεν εκχωρεί αυτή την αρμοδιότητα σε "εκπροσώπους του λαού", "κυβερνήσεις" κλπ. Δηλ. δεν υπάρχει κυβέρνηση και κράτος.
      Τό ότι η ψήφος ήταν ισότιμη μεταξύ ατόμων με διαφορά γνώσεων μορφωτικού επιπέδου κλπ., επιβάλλεται να συμβαίνει, αφού τα δημόσια ζητήματα αφορούν σε όλη την κοινωνία και όχι μόνο στους πιο μορφωμένους.

      Επιγραμματικά:
      α) ο κοινοβουλετισμός είναι ένα ολιγαρχικό καθεστώς (άρχουν οι λίγοι και όχι ο λαός) όπου οι υπήκοοι (και όχι πολίτες) αποφασίζουν "ελεύθερα" για το ποιός θα αποφασίζει για λογαριασμό τους.
      β) δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου δεν υπάρχει κυβέρνηση και κράτος και οι πολίτες (και όχι υπήκοοι) αποφασίζουν οι ίδιοι (και κανείς άλλος) για ό,τι τους αφορά.

      Το να αποβάλλουμε τις ιστορικές διαστρεβλώσεις που μας μάθανε στο σχολείο (είτε για τη δημοκρατία, είτε για την "εθνική αντίσταση") είναι το πρώτο βήμα για να αρχίσουμε, όπως λέτε, να μαθαίνουμε.

      Διαγραφή
  10. Και ένα ακόμα "αντιστασιακό" φιάσκο. Ο μόνος συγκοινωνιακός άξονας μεταξύ Β. και Ν. Ελλάδας ήταν η σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Αθήνας (η εθνική οδός δεν υπήρχε ακόμα). Απο εκεί μεταφέρονταν γερμανικα πολεμοφόδια στην Αθήνα. Ο γερμανός πρέσβης Άλτενμπουργκ είχε όμως πετύχει να μεταφέρονται και τρόφιμα από την ανατολική Ευρώπη στους κατοίκους της Αθήνας. Η αντίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου από τους άγγλους κα τους "αντάρτες" είχε σαν αποτέλεσμα να συνεχίσουν να μεταφέρονται τα πολεμοφόδια από παράπλευρους δρόμους, ενώ η μεταφορά τροφίμων σταμάτησε...

    Αναφέρεται από τον Χάγκεν Φλάισερ στο "Στεμμα και Σβάστικα - η Ελλάδα της κατοχής και της αντίστασης" τόμος 1 σ. 351-352.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θυμάμαι τις αφηγήσεις του πατέρα μου από τον πόλεμο ατην Αλβανία,την φρίκη τον φόβο και την εξαθλίωση που ένοιωσε και έζησε.
    Δεν μας είχε πει, στα παιδιά του εννοώ, αν είχε τραυματίσει ή σκοτώσει ανθρώπους! Ίσως να το είχε κάνει και να ένοιωθε τύψεις για αυτό.
    Άν ζούσε σήμερα θα τον ρωτούσα να μου πει γιατί τα έκανε όλα αυτά.
    Που ξέρεις μπορεί και να τον έφτυνα για αυτό...

    Με πονάει...αλλά τον αγαπώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί να τον έφτυνες; Ήξερε αυτά που ξέρουμε εμείς; Αν τα ήξερε μπορεί να μην πήγαινε εκεί, ούτε εκείνος ούτε οι χιλιάδες άλλοι σαν κι αυτόν. Θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς στη θέση τους.
      Έχω συζητήσει και με άλλους ευρωπαίους που πολέμησαν τότε. Ελάχιστοι εξακολουθούν να κουβαλούν τις πανηλίθιες ιδεολογικοποιήσεις εκείνης της εποχής. Οι περισσότεροι έχουν μέσα τους ένα τεράστιο "γιατί;"... Ας το κρατήσουμε κι ας τους θυμόμαστε γι' αυτό.

      Διαγραφή
  12. Επανέρχομαι! Για το ότι η Τουρκία προμήθευε με πρώτες ύλες τη στρατιωτική βιομηχανία της Βέρμαχτ... Ό,τι σου έγραψα προέκυψε μέσα από συζητήσεις με βετεράνους θείους μου. Ένας από αυτούς, έζησε για δεκαετίες στην γείτονα και κουβέντιαζε με φίλους του Τούρκους. Προφανώς δεν είναι σίγουρα σωστές οι πληροφορίες αλλά μήπως αυτά που μας μαθαίνουν, "έγκυρα", στο σχολείο, είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και η Ελλάδα προμήθευε με χρώμιο τη Βέρμαχτ, τόσο πριν τον πόλεμο όσο και μετά (ο Χάγκεν Φλάισερ παραθέτει αναλυτικά στοιχεία σχετικά με τις ελληνικές εξαγωγές της περιόδου 1936-1941). Αυτό δεν ενοχλούσε καθόλου τους άγγλους, που φυσικά το γνώριζαν. Κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύσει σε μια χώρα πώς θα διεξάγει το εμπόριό της. Δεν (μου) λένε κάτι αυτά. Επί της ουσίας η Τουρκία ήταν ουδέτερη σε όποιον κι αν πούλαγε, ό,τι κι αν πούλαγε (εκτός από όπλα φυσικά). Και επιπλέον οι ίδιοι οι άγγλοι τη θεωρούσαν ουδέτερη.

      Η ουσία για μένα είναι ότι η Ελλάδα μπορούσε να έχει αποφύγει τον πόλεμο τηρώντας μια συνεπή ουδετερότητα. Αντ' αυτού προσποιόταν την ουδέτερη στους Ιταλούς ενώ την ίδια περίοδο (1936-1940) επέτρεπε στους άγγλους να στέλνουν στρατιωτικούς συμβούλους και πράκτορες στην Ελλάδα (για να δρομολογούν το δικτατορικό καθεστώς όπως συνέφερε τη βρετανική αυτοκρατορία), να φτιάχνουν αεροδρόμια στην Κρήτη κλπ. Αντιθέτως η Τουρκία δεν επέτρεψε ποτέ κάτι τέτοιο.

      Ούτε αυτά που μας μάθαιναν στο σχολείο ήσαν έγκυρα, ούτε και αυτά που έχουν αρχίσει τώρα να διδάσκονται τα παιδιά, είναι. Είμαστε προτεκτοράτο και την ιστορία θα την μάθουμε με τον ανάλογο τρόπο και ποτέ με τον αυτοκριτικό τρόπο που την μαθαίνουν στις πραγματικά ανεξάρτητες χώρες (Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Η.Π.Α. κλπ).

      Διαγραφή
  13. Είμαστε μια μικρή χώρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, άξια της τύχης της. Όμως, σκέψου τί συνέπειες θα είχε η ουδετερότητα της Ελλάδος με την ελεύθερη είσοδο και κίνηση των Ιταλικών στρατευμάτων (τα οποία προφανώς θα δραστηριοποιούνταν κατά των συμμάχων) όταν η ουδετερότητα της γείτονος δεν συνοδευόταν από πήγαινε - έλα κανενός στρατεύματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Ιταλία δεν είχε ζητήσει ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της γιατί κάτι τέτοιο θα παραβίαζε την ουδετερότητα της Ελλάδας, η οποία (ουδετερότητα) εξυπηρετούσε ήδη την Ιταλία. Η Ιταλία εισέβαλε στην Ελλάδα μόνο όταν η βρετανική στρατιωτική διείσδυση στην Ελλάδα είχε φτάσει στο "δεν πάει άλλο".

      Όσο για τις συνέπειες μιας συνεπούς ελλαδικής ουδετερότητας στην έκβαση του πολέμου, θα ήσαν μηδενικές. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο δεν είχε την παραμικρή συμβολή στην θετική για τους συμμάχους έκβασή του. Ας πούμε, τα περί "καθυστέρησης" της γερμανικής εισβολής στη Ρωσία (λόγω του ότι η Γερμανία "αναγκάστηκε" να εισβάλλει πρώτα στην Ελλάδα) είναι μυθεύματα, τα οποία επινοήθηκαν πολύ αργότερα (και φυσικά μηρυκάζονται μόνο στην Ελλάδα). Τα γερμανικά χρονοδιαγράμματα ως προς την επίθεση στη Ρωσία τηρήθηκαν αποδεδειγμένα κατά γράμμα (βλ. π.χ. Alastair Parker, Ο Β' Παγκόσμιος Πολέμος, εκδόσεις Θύραθεν). Εξάλλου και η ίδια η "εθνική αντίσταση" παραδέχτηκε ότι δεν είχε καμμία συμβολή στην έκβαση του πολέμου, ούτε στην "απελευθέρωση" της χώρας (βλ. σχετικά μέσα στο κείμενο).
      Οι μόνες (αρνητικές) συνέπειες για την Ελλάδα (που μάλιστα θα έπρεπε να είχαν προβλεφθεί, όπως τις πρόλαβε η ουδέτερη Τουρκία) ήσαν η ήττα από τον Άξονα και η ολέθρια κατοχή.

      Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν κυκλοφορήσει μερικά καλά βιβλία για όλα αυτά που συζητάμε, όπως του Ιωάννη Κολιόπουλου, του Χάγκεν Φλάισερ, του Alastair Parker, του Α. Στίνα κ.α. Όποιος τα διαβάσει θα αλλάξει άρδην γνώμη σχετικά με τις πατριωτικές προπαγανδιστικές μπούρδες που διδάσκονται στο σχολείο ή στα κομματικά κατηχητικά.
      Κάποια στιγμή (σε 100-200 χρόνια ... ) θα έχει έρθει στο φως όλη η αλήθεια.

      Διαγραφή
  14. Μακάρι Θεόδωρε. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Καλές γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επίσης. Αν και ποτέ δεν κατάλαβα τί ακριβώς γιορτάζεται αυτές τις μέρες.
      :)

      Διαγραφή