.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ -ΟΧΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ- ΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός ως κύρια αιτία τού κατοχικού λιμού 1941-΄42 στην Ελλάδα


  Ο τρομακτικός φόρος σε ανθρώπινες ζωές και σε καταστροφές υποδομών, που κατέβαλε η χώρα κατά τη διάρκεια τής στρατιωτικής κατοχής της, δεν οφείλεται σχεδόν καθόλου στους προσωρινούς και  περιστασιακούς κατακτητές της (Άξονας), αλλά στην πολιτική, που είχε προαποφασιστεί από τους μέχρι τότε προτέκτορές της, βρετανούς.
     Η πρόσδεση τού προτεκτοράτου στη βρετανική αποικιοκρατική πολιτική  επέτασσε, όχι μόνο την εμπλοκή του στον πιό άχρηστο πόλεμο τής ιστορίας του, αλλά και την -εξ ίσου ανώφελη για την πλειοψηφία των κατοίκων τής χώρας- συνέχιση τού πολέμου στο  ελλαδικό έδαφος, ακόμα κι όταν αυτό είχε πλέον καταληφθεί από τον Άξονα. Κατ΄αυτό τον τρόπο επινοήθηκε και σχεδιάστηκε μια νέα αποικιοκρατική πρακτική, αυτή τής λεγόμενης «Εθνικής Αντίστασης» (φαινόμενο άγνωστο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η συνέχιση αυτή τού πολέμου μέσω τού προσχήματος τής αποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» είχε σαν συνέπειες την ολοσχερή καταστροφή τεράστιου μέρους τής δημόσιας περιουσίας, δεκάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων τόσο από γερμανοϊταλικά αντίποινα όσο και από τα εσωτερικά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» των «ανταρτικών» συμμοριών, αλλά και τον ολέθριο λιμό, που κόστισε πάνω από μισό εκατομμύριο νεκρούς (συνέπειες, που θα μπορούσαν και αυτές να είχαν πλήρως αποφευχθεί, όπως άλλωστε επετεύχθη και σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες).
     Η αποικιοκρατική πολιτική τής συνέχισης τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, είχε σαν κύριους «πυλώνες» της: α) την τροφοδότηση των «ανταρτών» (ακόμα και των ελεγχομένων από το εν Ελλάδι πρακτορείο τού σταλινισμού, δηλαδή το Κ.Κ.Ε.) με βρετανικές λίρες, βρετανικό οπλισμό και βρετανούς στρατιωτικούς συμβούλους, β) τον βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, με στόχο την πρόκληση προβλημάτων στο κατοχικό καθεστώς, διαμέσου τής λιμοκτονίας τού πληθυσμού. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με τον δεύτερο.


Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ ''ΕΘΝΙΚΗ'' ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ (β΄ μέρος)


(Εδώ το πρώτο μέρος:
http://hypnovatis.blogspot.de/2012/10/28-1940.html)
 



Ήταν δυνατή μιά διαφορετική στάση
από ελληνικής πλευράς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

   Όταν η προπαγάνδα παρουσιάζει ως αναπόφευκτη την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο χρησιμοποιεί ως κύριο επιχείρημα το «Χαλύβδινο Σύμφωνο» μεταξύ Χίτλερ και Μουσολίνι, (Μάιος του 1939). Οι δύο δικτάτορες είχαν μοιράσει με αυτόν τον τρόπο τις ζώνες επιρροής τους: «Η Ελλάδα βρισκόταν, φυσικά, στην πρώτη σειρά και οι δύο δικτάτορες είχαν μάλιστα αποφασίσει τον διαμερισμό της Μακεδονίας σε Ανατολική και Δυτική, την οποία θα έλεγχαν Γερμανοί και Ιταλοί αντίστοιχα, χρησιμοποιώντας σαν αστυνομικό προσωπικό την συγκατοχή Βουλγάρων και Αλβανών, τους οποίους έλεγχαν(6).
   Υπό αυτές τις συνθήκες η επίθεση του Άξονα κατά της Ελλάδας παρουσιάζεται ως δήθεν προαποφασισμένη, η Ελλάδα επιχειρείται να παρουσιαστεί ως δήθεν «με την πλάτη στον τοίχο» και η ελληνική αντίσταση ως δήθεν μονόδρομος.

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ ''ΕΘΝΙΚΗ'' ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ (α' μέρος)

Η Ελλάδα έρμαιο τής βρετανικής εξωτερικής πολιτικής.
Μύθος η εκούσια «ηρωική» εμπλοκή μας στο αιματοκύλισμα.

 
   «Με αυτόν τον πανταχού παρόντα μηχανισμό των πληροφοριών και την επιρροή των σχολείων στους απροστάτευτους εγκεφάλους των ανηλίκων μελών του πληθυσμού μπορεί κανείς να εξαπατήσει ακόμα και έξυπνους ανθρώπους σε βαθμό, που να πανηγυρίζουν για την ίδια τη θανατική καταδίκη τους.» 
(Ε.Α. Ράουτερ, «Η κατασκευή υπηκόων», εκδόσεις Αιγόκερως,  Αθήνα  1982)

  Επί επτά δεκαετίες καταβάλλεται αδιάκοπη προσπάθεια από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του νεοελληνικού κρατιδίου (κυρίως από τη σχολική εκπαίδευση) να παρουσιαστεί η είσοδος της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αναπόφευκτη, αλλά και η ένταξή της στο συμμαχικό συνασπισμό ως δική της επιλογή βασισμένη στο «δίκαιο» και στον «ανθρωπισμό». («Επιλογή», που αντιφάσκει με το αναπόφευκτο της εισόδου της στον πόλεμο: μας λένε δηλαδή, ότι η Ελλάδα επέλεξε κάτι, που ήταν αναπόφευκτο να μήν το επιλέξει…). Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Μια χώρα «προστατευόμενη» (βλ. προτεκτοράτο) είναι εξ ορισμού αδύνατον να ασκεί αυτόβουλη εξωτερική (ή άλλη) πολιτική, παρά μόνο στον βαθμό, που αυτή δεν θα θίγει τα συμφέροντα των «προστατών» της. Αυτόβουλη πολιτική ασκούν ως γνωστόν μόνο οι «protectors», ποτέ οι «protected».
     Κατ’ αυτό τον τρόπο η είσοδος και συμμετοχή της «προστατευόμενης» Ελλάδας σε έναν τέτοιας έκτασης πόλεμο είναι αστείο να ερμηνεύεται ως η εκούσια «ηρωική» άρνηση μιας «μικρής πλην ένδοξης» χώρας να «υποταχθεί» στον  κάθε «εισβολέα». Γιατί η «μικρή πλην ένδοξη» αυτή χώρα ήταν προ πολλού υποταγμένη,  όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η «αντίστασή» της δεν διεξήχθη, παρά μόνο στα προδιαγεγραμμένα πλαίσια αυτής της υποταγής. 

Νεοελλάδα 1828-1949: Έρμαιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας

  Είναι γνωστό, ότι από ιδρύσεώς του το νεοελληνικό κρατίδιο άρχισε να τελεί υπό την υψηλή επίβλεψη, «προστασία», «καθοδήγηση» κ.λπ. της Βρετανίας (η τσαρική  Ρωσία παρά τις προσπάθειές της δεν κατάφερε να αποσπάσει την χώρα στη δική της σφαίρα επιρροής, ενώ η Γαλλία, λόγω των εσωτερικών της κοινωνικών προβλημάτων και συγκρούσεων καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα ουσιαστικά παραιτήθηκε από κάθε αποικιοκρατικό «δικαίωμα» στην Ελλάδα). Δεν συνέβη απολύτως τίποτα στη νεοελληνική ιστορία από το 1828 μέχρι το 1949, που να μήν διεξήχθη υπό την στενή επιτήρηση της εμπειρότατης βρετανικής διπλωματίας: Ο ερχομός του Καποδίστρια, η εγκαθίδρυση της βαυαρικής βασιλείας και των διαδόχων, τα προδιαγεγραμμένα φιάσκα, όπως αυτό του 1922, η παραχώρηση μέρους της Μακεδονίας στην Ελλάδα, η συμμετοχή της Ελλάδας στις δύο παγκόσμιες συρράξεις έγιναν εν γνώσει των ηγεσιών τής Βρετανικής Αυτοκρατορίας, με τη (φανερή, ή μή) έγκρισή τους και για τους σκοπούς τής αποικιοκρατικής εξωτερικής τους πολιτικής.
    Άλλωστε η Βρετανία υπήρξε ο γενικός «μπάστακας» σε όλη τη Μεσόγειο τουλάχιστον μέχρι το 1956, όταν υποχώρησε από το Σουέζ (τον ρόλο της συνεχίζουν έκτοτε οι Η.Π.Α.). Σε αυτά τα, οριοθετημένα από τη Βρετανία πλαίσια η Ελλάδα είχε αναλάβει έναν απολύτως καθορισμένο ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο: έπρεπε να είναι τόσο μόνο δυνατή, όσο χρειάζεται για να δημιουργήσει προβλήματα σε ενδεχόμενη ρωσική ή άλλη κάθοδο στη Μεσόγειο, αλλά και τόσο αδύναμη, ώστε να μην έχει δυνατότητα αυτόβουλης παρέμβασης σε μια  περιοχή που -ας μήν ξεχνιόμαστε- γειτνιάζει με τις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής. Με άλλα λόγια επί βρετανικής αποικιοκρατίας η Ελλάδα έπρεπε να είναι ένα υπάκουο σκυλί, αρκετά απειλητικό για τη «γειτονιά» αλλά, όχι με αρκετά δυνατά δόντια ώστε να σκεφτεί να δαγκώσει το χέρι του αφεντικού του.